Celem pracy jest ukazanie, w jaki sposób tworzony jest obraz Wrocławia w filmach promocyjnych, które są dostępne w Internecie. Filmy promujące Wrocław powstały m.in. z okazji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012 oraz Europejskiej Stolicy Kultury 2016. Filmy te zostały wyprodukowane głównie z inicjatywy Urzędu Miasta Wrocławia, ale też przez osoby prywatne lub instytucje odpowiedzialne za wcześniej wymienione wydarzenia. Analizowane materiały powstały w latach 2007-2014. Cała praca wpisuje się w kilka obszarów badawczych, takich jak: antropologia filmu, antropologia miasta oraz semiotyka filmu. Wykorzystaną metodą badawczą była analiza semiotyczna materiałów wizualnych. Dla semiotyki najważniejsze są znaki, które można dostrzec wszędzie wokół nas. Również filmy promujące Wrocław składając się ze znaków, niosą ze sobą znaczenia. To, w jaki sposób powstają owe sensy, pomogła zbadać analiza semiotyczna. Rozprawa dzieli się na trzy części. Podstawą pierwszej z nich, była teoria mitu Rolanda Barthesa. Analiza wykazała, że autorzy filmów o Wrocławiu stworzyli kilka mitów dotyczących miasta. Przekazy medialne zostały w poniższej pracy porównane do reklam, a sam Wrocław do produktu na sprzedaż. Twórcy filmów, poprzez wybranie niektórych elementów Wrocławia, chcą wywołać u odbiorców konkretne skojarzenia i emocje. W kolejnej części pracy dokonano trójaspektowej analizy semiotycznej: rozpatrzono aspekt semantyczny, syntaktyczny i pragmatyczny materiałów wizualnych. Wszystko to, co pojawia się w poszczególnych kadrach filmów należy traktować jako potencjalny znak. Należy zbadać to, co on oznacza oraz jaki stosunek może mieć do niego modelowy odbiorca filmu. Ważne jest, aby tych trzech aspektów nie oddzielać od siebie. Dzięki takiemu działaniu otrzymano pełną wizję kreowanego obrazu Wrocławia. Ostatnia część pracy pokazuje, że potoczne rozumienie słowa „symbol” nie jest równoznaczne z pojęciem symbolu używanym przez semiotyków kultury. W trzecim rozdziale zaprezentowano „symbole” Wrocławia, które zostały zanalizowane i wyrażone jako metafory i metonimie stolicy Dolnego Śląska.

Praca wpisuje się w ramy paradygmatu kulturalistycznego antropologii ekonomicznej. Interesują mnie bowiem relacje między ekonomią, kulturą i stosunkami międzyludzkimi, jakie przez lata wytworzyły się wśród pracowników Elektrowni Turów w Bogatyni. Głównym celem pracy jest ukazanie relacji familiarnych łączących pracowników nieistniejącego już bloku dziesiątego elektrowni. W niniejszej pracy staram się odpowiedzieć na pytanie: dlaczego niespokrewnieni ze sobą ludzie myślą o sobie jak o rodzinie? W pracy przedstawiam, jak przejawiała się na przestrzeni lat tzw. rodzinność grupy pracowników. Analizie poddaję również sposób, w jaki pracownicy radzą sobie z postępującą indywidualizacją społeczeństwa. Praca została uzupełniona o analizę narracji dwóch pozycji, stworzonych dla upamiętnienia przeszłości elektrowni.

Celem pracy jest zapoznanie czytelnika z wykreowaną rzeczywistością Nowego Jorku w serialu Plotkara. Wizerunek tego miasta był wykorzystywany w niezliczonej ilości piosenek, filmów oraz dzieł literackich. Serial jest kolejnym sposobem zademonstrowania jednego z oblicz Nowego Jorku. Część pierwsza pracy prezentuje kwestie teoretyczno – metodologiczne związane z semiotyką kultury oraz semiotyką miasta, podejmowane przez przedstawicieli tartusko – moskiewskiej szkoły semiotycznej. W ujęciu semiotycznym miasto charakteryzuje się tym, że posiada swój własny niepowtarzalny język, przy pomocy którego porozumiewa się ze swoimi mieszkańcami. Ponadto zyskuje ono miano tekstu kultury, czyli jest gotowe do interpretacji. Część druga pracy poświęcona jest analizie obrazu Nowego Jorku w serialu Plotkara w oparciu o narzędzia semiotyczne. W tej części pracy zostaną ukazane wybrane elementy, które konstruują obraz serialowego Nowego Jorku: opozycja Manhattan – Brooklyn, mieszkańcy miasta i ich podział klasowy, jego najważniejsze symbole, serialowe wnętrza. Ponadto zamierzam ukazać relację, jaka wytwarza się pomiędzy miastem a jego mieszkańcami. Praca ma na celu pokazanie, że miasto kształtuje bohaterów serialu, ich tożsamość. Bez takiego miasta jak Nowy Jork nie byliby tym kim są teraz. Jednakże następuje tutaj sprzężenie zwrotne, gdyż bez mieszkańców miasto straciłoby swój wyjątkowy charakter. Postaram się także zobrazować Nowy Jork jako miasto, którego podstawę tworzą ludzie bogaci i uprzywilejowani. W tej części pracy zaprezentuję również Nowy Jork jako światowy wybieg i trendsettera mody.

Niniejsza praca jest interpretacją dyskursu medialnego dotyczącego wydarzeń na Ukrainie – tzw. kryzysu ukraińskiego - za pomocą kategorii dramatu społecznego, stworzonej przez Victora Turnera. Interpretacja opiera się na materiałach prasowych zamieszczanych w serwisach internetowych: „tvn24.pl”, „polskieradio.pl” oraz na stronach internetowych „Polityki” i „Nowej Europy Wschodniej”. Dotyczą one okresu od listopada 2013 roku, kiedy to rozpoczęły się proeuropejskie protesty na Majdanie do października 2014 roku, zatem do wyborów parlamentarnych w kraju. Daty te wyznaczają okres trwania communitas, szczególnej więzi braterstwa, stanu równości społecznej, pozbawionego hierarchii, jaki towarzyszy dramatowi społecznemu. Interpretacja podzielona została na trzy części, które dotyczą kolejno: wydarzeń w Kijowie, w Donbasie oraz na Krymie. Praca opiera się na pojęciach stworzonych przez Victora Turnera, takich jak dramat społeczny, communitas, liminalność, struktura i antystruktura. Istotną kategorią są również mity funkcjonujące w poszczególnych grupach społecznych i związane z nimi symbole. W interpretacji medialnego przekazu, dotyczącego Ukrainy, wykazane zostały opozycje, jakimi dyskurs ten się posługuje oraz przypisywane im wartości.

Głównym celem niniejszej pracy jest krytyczna analiza dyskursu prasowego poświęconego śmierci czworga wybitnych polskich poetów: Zbigniewa Herberta, Czesława Miłosza, Wisławy Szymborskiej i Tadeusza Różewicza. Przedmiotem analizy będą artykuły prasowe z sześciu wybranych przeze mnie periodyków, wśród których znalazły się: „Gazeta Polska”, „Wprost”, „Rzeczpospolita”, „Gazeta Wyborcza”, „Fakt” i „Super Express”. Przyglądając się wspomnianym artykułom, będę je rozpatrywać w kontekście trzech zjawisk społeczno-kulturowych związanych z przedstawianiem i doświadczaniem śmierci: kryzysu śmierci, pornografii śmierci i „renesansu śmierci”. Opierając się na krytycznej analizie dyskursu Normana Fairclough’a oraz uwzględniając przy tym analizę strony graficznej i stylistyczno-językowej artykułów, postaram się wskazać czynniki pozwalające umieścić poszczególne strategie mówienia o śmierci w kontekście pornografii lub „renesansu śmierci”. Umożliwi to także wyodrębnienie elementów kształtujących społeczno-kulturowe postawy wobec metaforycznego wiecznego snu.

Celem pracy dyplomowej jest przyjrzenie się z perspektywy antropologicznej zjawisku edukacji domowej, dotychczas rozpoznanemu głównie w ramach socjologii i pedagogiki. Rozważania oparto na wynikach badań etnograficznych przeprowadzonych przez autora wśród rodzin praktykujących tę formę nauczania. Analiza zebranego materiału prowadzi do trzech wniosków: po pierwsze, edukacja domowa jest formą oporu kulturowego; po drugie, praktykowanie tego oporu wymaga od jednostek ciągłego zarządzania sobą poprzez podej-mowanie praktyk, które za Michelem Foucaultem określić można mianem technologii siebie; po trzecie, edukacja domowa stanowi całościowy styl życia rodzinnego. Podjęte w pracy roz-ważania uzupełnia refleksja nad rolą dyskursu neoliberalnego w funkcjonowaniu tej formy kształcenia.

Praca poświęcona jest antropologicznej analizie ślubów i wesel o charakterze niekonwencjonalnym. Autorka pracy argumentuje, że wspólne organizowanie tego typu ślubów i wesel przez narzeczonych staje się praktyką autorefleksyjną, polegającą na podjęciu przez aktorów społecznych namysłu nad własną tożsamością. Planowaniu ślubu i wesela towarzyszy zatem praktyka planowania siebie. Celem pracy jest ukazanie tego, że śluby i wesela niekonwencjonalne, rozumiane tu w kategoriach performatywnych jako performensy, można postrzegać jako strategie tożsamościowe. W pierwszym rozdziale pracy przedstawiony został stan antropologicznych badań nad obrzędowością ślubną i weselną oraz koncepcje teoretyczne dotyczące performatywności i procesów konstruowania tożsamości. Drugi rozdział pracy prezentuje antropologiczną analizę ślubów i wesel niekonwencjonalnych opartą o wyniki przeprowadzonych przez autorkę badań etnograficznych. W rozdziale tym ukazano motywacje, którymi kierują się osoby organizujące śluby i wesela niekonwencjonalne oraz sposoby rozumienia przez nich własnej tożsamości przez pryzmat takich kategorii, jak tradycja i niekonwencjonalność.

Celem prezentowanej pracy jest interpretacja systemu wartości i praktyk zawodowych szkoleniowców psów posługujących się metodą pozytywną. Praca powstała na podstawie badań etnograficznych prowadzonych wśród społeczności szkoleniowców pozytywnych w Polsce. Autorka pracy licencjackiej skupia się na uchwyceniu tego, w jaki sposób szkoleniowcy pozytywni realizują właściwy tej grupie zawodowej etos pracy, którego urzeczywistnienie ma wpływ zarówno na osiągnięcie pożądanych relacji zawodowych, jak również na zyskanie poczucia spełnienia w życiu codziennym. Wypracowane w ramach szkolenia pozytywnego narzędzia i ćwiczenia treningowe, które mają na celu uporządkowanie, uproszczenie i doprecyzowanie zasad pozbawionej przemocy komunikacji ze zwierzęciem, stają się w przyjętej przez autorkę perspektywie analitycznej rodzajem opisanych przez Michela Foucaulta technik siebie. Techniki te odpowiedzialne są za przekształcanie szkoleniowców pozytywnych w moralne podmioty, kierujące się w relacjach zawodowych, jak i w życiu prywatnym zasadą niestosowania przemocy, empatii i odpowiedzialności.

Celem prezentowanej pracy jest antropologiczna analiza doświadczenia członków rodzin patchworkowych. Autorka pracy licencjackiej skupia się na analizie relacji tworzonych w owych rodzinach, posługując się w tym celu teorią więzi metaforycznych Davida Schneidera. Szczególną uwagę autorka poświęca sposobom rozumienia rodziny przez członków rodzin patchworkowych. Rozważania oparte zostały na wynikach badań etnograficznych przeprowadzonych przez autorkę wśród dzieci pochodzących z rodzin patchworkowych. Znaczącym uzupełnieniem analiz jest także opis autoetnograficznego doświadczenia. Analiza zebranego materiału ukazuje to, w jaki sposób członkowie rodzin patchworkowych czerpią z terminologii pokrewieństwa biologicznego, pragnąc wyrazić więzi bliskości łączące je z osobami niespokrewnionymi. Stosowane przez nich terminy stają się swoistymi metaforami.

Prezentowana praca czyni przedmiotem namysłu współczesny fenomen z zakresu turystyki: podróżowanie kobiet w pojedynkę. Celem pracy jest przedstawienie odpowiedzi na następujące pytania: jakie są powody i motywacje wyruszenia w samotną podróż? Co wniosła podróż w życie badanych kobiet? Czy podróże w pojedynkę wpływają na zmianę cech charakteru? Czy samotne podróże oparte są na doświadczeniu autentyczności? I wreszcie: czy podróż w pojedynkę jest czynnikiem kształtującym tożsamość kobiet? Pierwszy rozdział pracy poświęcony jest omówieniu pojęć i koncepcji teoretycznych (m.in. autentyczność, doświadczenie turystyczne, spojrzenie turysty) wypracowanych przez antropologię turystyki i studia nad tożsamością. Przedstawione zostały zagadnienia podejmowane przez studia poświęcone analizie zjawiska podróżowania oraz konteksty kulturowe i społeczne, w których umieszczane są rozważania nad turystyką. Przedstawiona została także przyjęta na użytek analizy materiału empirycznego definicja podróży. W rozdziale pierwszym analizie poddano również typologie turysty i turystyki. Przybliżone zostało zjawisko postturystyki, które rozumiane jest jako efekt zakorzenienia w kulturze współczesnej tendencji postmodernistycznych. W celu zrozumienia społeczno-kulturowych procesów wytwarzania tożsamości przywołane zostały refleksje Zygmunta Baumana oraz koncepcja zjawisk liminoidalnych Victora Turnera. Drugi rozdział pracy przedstawia analizę antropologiczną opartą na wynikach badań etnograficznych. Przedstawione zostały przyczyny i motywacje podróżowania kobiet w pojedynkę. Analizie poddana została subiektywna opinia rozmówczyń na temat zjawiska autentyczności w podróży. Poruszony został również problem relacji między podróżą a domem. W celu analizy zagadnienia, jakim jest podróż jako zjawisko przekształcające tożsamość badanych kobiet wykorzystane zostały przywołane w rozdziale pierwszym koncepcje teoretyczne, m.in. typologie turysty (Erik Cohen), spojrzenie turysty (John Urry), podróż jako zjawisko liminoidalne (Victor Turner). Przeprowadzone badania pozwoliły mi zademonstrować, że samotna podróż jest czynnikiem kształtującym tożsamość kobiet. Podjęcie decyzji o takiej formie podróżowania motywowane jest m.in. pragnieniem ucieczki od problemów życia codziennego oraz trudną sytuacją życiową. Przyczyną podróżowania w pojedynkę jest także niechęć do turystyki masowej oraz charakterystycznego dla niej sposobu przemieszczania się. Podczas podróży badane kobiety nie poszukiwały własnego „Ja”, lecz kształtowały je dzięki kontaktom z obcymi kulturami, doświadczając – w ich opinii – autentycznych zjawisk oraz dokonując pogłębionej refleksji nad swoimi wartościami. Odwołując się do koncepcji Victora Turnera, w pracy wskazano, że podróż może być pojmowana jako zjawisko liminoidalne. Doświadczenie liminalnej fazy podróży ma kluczowe znaczenie dla procesu przekształcania tożsamości kobiet podróżujących w pojedynkę. Będąc same w drodze badane kobiety miały czas i przestrzeń na tran

Głównym celem poniższej pracy jest zaprezentowanie praktyk oraz postaw kibiców siatkarskich w dobie pandemii COVID-19. Właściwym przedmiotem badań stały się związane z tym doświadczenia kibiców i kibicek siatkówki w Polsce. W oparciu o przeprowadzone badania empiryczne, analizę wybranych mediów społecznościowych oraz wyniki z ankiety internetowej omawiam wybrane zagadnienia wypracowane w ramach zwrotu performatywnego (performance, communitas). Widowisko sportowe od lat jest interesującym tematem badawczym, który podejmowało wielu antropologów i antropolożek. W analizowanym kontekście sportowego performansu, kibicowanie widziane jest jako kluczowa aktywność kibiców i kibicek. Dzięki wspólnemu przeżywaniu siatkarskich zmagań wytwarza się wyjątkowa więź między ludźmi. W czasie pandemii COVID-19 wprowadzono dużo obostrzeń, w tym zakaz zgromadzeń publicznych, równoznaczny z brakiem możliwości fizycznego uczestniczenia w widowiskach sportowych. W nowej rzeczywistości społeczno-kulturowej, kibice zaczęli kreować nowe zachowania oraz wzmacniać już funkcjonujące praktyki. „Kanapowe” uczestnictwo stało się jedyną z dostępnych form partycypacji widowiska sportowego. Na początku pandemii COVID-19, korzystanie z dozwolonych form uczestniczenia dawało kibicom i kibickom poczucie integracji ze swoją grupą społeczną. Z upływem czasu, epidemiologiczna stagnacja zaczęła być źródłem zniechęcenia i frustracji. Komunikowanie się poprzez media społecznościowe również nie okazało się wystarczająco adekwatnym zastępstwem dla fizycznego kontaktu typu face to face. Pomimo negatywnych emocji jakie pojawiają się wśród kibiców i kibicek, dostrzec można niezachwianą wiarę w „czar” siatkówki oraz nadzieję na powrót do przedpandemicznej formy partycypacji w widowisku sportowym.

Podstawowym celem prezentowanej pracy jest analiza praktyk i postaw nowej grupy społecznej, która wyłoniła się na przestrzeni ostatnich kilku lat pod wpływem implementacji w Polsce koreańskiej fali (hallyu). Opierając się na badaniach etnograficznych wśród członków k-popowego fandomu w Polsce w pracy argumentuję, że członkowie tej społeczności poświęcają swój wolny czas na poznawanie południowokoreańskiej kultury swoich idoli, nie tylko poprzez oglądanie teledysków i słuchanie muzyki, ale także pogłębiając wiedzę na temat sztuki, zwyczajów i języka koreańskiego. Dlatego też przedmiotem zainteresowania uczyniłam w pracy szeroko pojętą kulturę polskich fanów południowokoreańskiej muzyki pop. Swoją uwagę skupiam na wpływie k-popu, rozumianego jako produkt wytwarzany na sprzedaż, na codzienne działania fanów-konsumentów, których określam mianem „k-poperów”, rezerwując termin idol dla koreańskich piosenkarzy i piosenkarek. Analizowany w pracy materiał empiryczny zgromadziłam za pomocą wywiadów z fanami i obserwacji wydarzeń organizowanych przez k-popowy fandom. Wywiady uzupełniłam o informacje zebrane za pomocą metody netnograficznej, którą posłużyłam się przez wzgląd na trwającą epidemię COVID-19. Korzystając z możliwości, jaką dają badania w świecie wirtualnym, przeprowadziłam także ankietę wśród członków k-popowego fandomu w Polsce. Celem ankiety było uzyskanie informacji na temat praktyk konsumpcyjnych fanów k-popu oraz rozwijanej przez nich działalności artystycznej. Analizowałam również działania, które fani k-popu podejmują na takich platformach społecznościowych, jak: Twitter, Facebook, Instagram, YouTube i Wattpad. Prowadzone przeze mnie badania etnograficzne pozwoliły mi dotrzeć do (nie tylko konsumpcjonistycznego) stylu życia członków k-popowego fandomu w Polsce. Za sprawą etnografii zrozumiałam jak istotną rolę w życiu k-poperów odgrywa zapotrzebowanie na produkty związane z koreańskim popem oraz jakie znaczenie ma dla nich kultura południowokoreańska. Moje analizy umieściłam w ramach teoretycznych proponowanych przez studia kulturowe (badania nad kulturą popularną) oraz studia nad fanami (fan studies). Oferowane w ramach tych studiów pojęcia i koncepcje pozwoliły mi przybliżyć i omówić praktyki i postawy fanów koreańskiej muzyki pop w Polsce. Przedmiotem analiz w pracy jest zatem koreańska fala, której wynikiem jest rozpowszechnianie się popularnej kultury koreańskiej, a co za tym idzie, również k-popu w Polsce.

Przedmiotem zainteresowania w prezentowanej pracy czynię to, w jaki sposób członkowie Ruchu Czystych Serc praktykują zasady moralne przyjęte w tej katolickiej wspólnocie religijnej. Ruch Czystych Serc skupia osoby, które deklarują, iż nie będą dopuszczać się aktów seksualnych przed zawarciem związku małżeńskiego. Przedstawiona w pracy analiza oparta jest na prowadzonych przeze mnie badaniach etnograficznych wśród członków wspólnoty Ruchu Czystych Serc. Materiał empiryczny został zebrany za pomocą następujących metod badań terenowych: wywiadów pogłębionych z osobami, które są bądź były członkami wspólnoty; obserwacji uczestniczącej podczas spotkań organizowanych przez wspólnotę, analizie dyskursu medialnego wytwarzanego przez autorytety kościelne. Analizę antropologiczną zebranego materiału umieściłam w ramach rozpoznań Michela Foucaulta dotyczących genealogii seksualności oraz relacji między technikami siebie i technikami władzy. Skorzystałam także z refleksji Victora Turnera na temat obrzędu przejścia, liminalności i communitas. Z pomocą tychże ram teoretycznych udzieliłam odpowiedzi na następujące pytania badawcze: jakie są powody i motywacje wstąpienia do wspólnoty oraz ewentualne przyczyny jej opuszczenia? Jaki jest system wartości moralnych członków wspólnoty? Jak wygląda moment inicjacji nowego członka wspólnoty? Na czym polegają spotkania grupy? Czym się zajmują oraz o czym rozmawiają jej członkowie? Czy znają oni genezę wspólnoty oraz czystości przedmałżeńskiej? Czy ich postawa jest odpowiedzią na tzw. rewolucję seksualną? Czym jest dla nich praktykowanie czystości przedmałżeńskiej? Jaką rolę i znaczenie odgrywa w ich życiu owa czystość? Odpowiadając na te pytania w pracy wskazuję, że wszystkie podejmowane przez członków działania i stosowane metafory mają pomóc jednostce osiągnąć bądź zachować stan czystości i szczęścia. Wszystkie zabiegi, które są przez nich podejmowane (m.in.: odmawianie modlitwy zawierzenia, regularna spowiedź, uczęszczanie na spotkania wspólnoty, wysłuchiwanie wykładów autorytetów kościelnych w dziedzinie czystości przedmałżeńskiej) są przejawami relacji między technikami i dyskursem władzy a technikami siebie. Prezentowane w pracy doświadczenie moich rozmówców pozwala mi także twierdzić, że członkowie Ruchu Czystych Serc są współczesnym ascetami – autsajderami, w rozumieniu jakie zaproponował dla tego terminu Victor Turner. Członkowie Ruchu Czystych Serc tworzą bowiem swoistą communitas, która wynika z faktu, że grupa ta znajduje się w sytuacji liminalnej.

Praca zatytułowana „Tradycje i zwyczaje łowieckie w Kole Łowieckim „Leśników" w Kielcach” obejmuje zagadnienia związane z kultywowaniem tradycji myśliwskich. Problemem badawczym są sposoby zachowania i przekazywania kultury łowieckiej w wymienionym w tytule kole. Praca została oparta na badaniach terenowych o charakterze jakościowym, przeprowadzonych w formie wywiadu, według wcześniej przygotowanych zagadnień. Terenem badań jest miasto Kielce i jego najbliższe okolice, położone w południowo-centralnej Polsce, w województwie świętokrzyskim. Pierwszy rozdział zawiera podstawowe informacje dotyczące działalności koła oraz zarys jego historii i dotychczasowych osiągnięć. Znajduje się w nim także opis struktury zawodowej i majątkowej należących do niego członków. W rozdziale drugim przedstawiono rytuały i tradycje związane z przyjmowaniem kandydatów w szeregi koła, a także czynności z tym związane i warunki, jakie musi spełnić aplikant. Opisano m.in. chrzest i ślubowanie, które kultywuje się w badanym kole. W następnym, trzecim, rozdziale skupiono się na spotkaniach społeczności myśliwskiej, zarówno wewnątrz koła, jak i oficjalnych, np. uroczystościach Polskiego Związku Łowieckiego. Podkreślono też promocyjny charakter tych imprez, które wpływają na sposób postrzegania myśliwych w społeczeństwie. W czwartym rozdziale przedstawiono zwyczaje oraz przesądy, które towarzyszą przygotowaniom do polowań. W tej części został scharakteryzowany obrzęd złomu, który jest formą hołdu składanego złowionej zwierzynie. Opisany jest również zwyczaj pokotu, którego tradycja sięga pierwotnych myśliwych. Rozdział 5 to wgląd w folklor myśliwski: język, opowieści, muzykę i kuchnię. Przybliżono stopień zachowania tradycji w Kole Łowieckim „Leśników” w Kielcach. W ostatnim rozdziale opisano sposób chowu psów myśliwskich. Poruszono tematykę szkoleń towarzysza łowów, nadawania imion oraz zawodów, podczas których są sprawdzane umiejętności psa. W końcowym podrozdziale skupiono się na przesądach i przepowiedniach, które myśliwi mogą wyczytać z zachowania psa.