W pracy na podstawie przestudiowanej literatury przedmiotu oraz badań własnych podjęta jest próba wskazania cech, jakie charakteryzują współczesnego znachora, a dzięki temu dają odpowiedź na pytanie zadane w tytule rozprawy- Jak zostać współczesnym znachorem? Omawiane są zagadnienia znachorstwa i niekonwencjonalnych metod leczenia w kontekście dawnych i współczesnych społeczeństw. Dzięki analizie tak przygotowanego materiału badawczego dokonano pewnych uogólnień i wskazano sposoby i okoliczności jakie towarzyszyły poszczególnym osobom w drodze do znachorstwa. Rozdział pierwszy i drugi zawierają teoretyczne podstawy pracy. W rozdziale drugim znajdują się rozważania dotyczące znachorstwa we współczesności. Rozdział trzeci i czwarty zawierają część badawczą. Każdy współczesny znachor posiada własną historię, która daje mu siłę, moc uzdrawiania, wyróżnia od innych ludzi i sprawia, że staje się wiarygodny w wielu oczach. Przedstawione zostały cechy i umiejętności reprezentujące badane osoby, określające się mianem uzdrowicieli. Każda ze ścieżek przybliża do informacji w jaki sposób można zostać uzdrowicielem, jakie należy posiadać predyspozycje, czy jakie kursy należy ukończyć.

Praca na temat: ,,Wybrane aspekty funkcjonowania Uniwersytetu Trzeciego Wieku'' składa się z trzech rozdziałów. W pierwszym przedstawiono teoretyczne podstawy związane z problematyką dotyczącą, jakości życia osób starszych z perspektywy fizjologicznej i psychospołecznej. Odniesiono się do stereotypowego podejścia do starości.Rozdział drugi poświęcony został tematyce dotyczącej funkcjonowania Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Opisano cele i zadania instytucji, formy i metody działania. W trzeciej części pracy zawarto metodologiczne podstawy badań nad postrzeganiem UTW przez studentów późnej dojrzałości. Opisano Wrocławski Uniwersytet Trzeciego Wieku oraz przeprowadzono sondaż diagnostyczny wśród uczestników spotkań UTW. Przedstawiono wnioski z badań. W pracy zawarto także bibliografię i załączniki – fotografie spotkań studentów UTW.

Głównym celem pracy jest przedstawienie wpływu władz politycznych na kształtowanie pamięci wspólnotowej danej grupy. Swoją tezę oparłem na analizie ludobójstwa Ormian, które przez wiele dziesiątków lat, nie funkcjonowało w publicznym dyskursie. Przyczyną takiego stanu rzeczy była działalność państwa tureckiego, które skutecznie blokowało wszelkie inicjatywy społeczności ormiańskiej, chcącej nagłośnić ten problem na arenie międzynarodowej. Praca została podzielona na trzy rozdziały: W pierwszym opisano wydarzenia historyczne, które w rezultacie doprowadziły do zrealizowania planu deportacji ludności ormiańskiej. W drugim rozdziale omówiono kwestie związane z "milczeniem", "ludobójstwem" oraz "pamięcią". Zagadnienia te zostały przeanalizowane w osobnych podrozdziałach. Doprecyzowanie tych terminów, było bardzo istotne dla lepszego zrozumienia problematyki poruszonej w pracy. W trzecim przedstawiono wyniki badań ankietowych związanych z recepcją ludobójstwa Ormian, przez obywateli rożnych krajów (skupiono się przede wszystkim na analizie danych związanych z respondentami z Turcji i Europy).

Praca pt. „Płeć i wiek. Kulturowe uwarunkowania komunikacji niewerbalnej” jest oparta na tekstach naukowców z takich dziedzin jak: antropologia, socjologia oraz psychologia. Ma ona na celu przedstawienie roli komunikacji niewerbalnej w kulturze i społeczeństwie. Pierwszy rozdział jest wprowadzeniem do tematu pracy, w skrócie przedstawiającym historię,poddziedziny oraz złożoność nurtu naukowego jakim jest komunikacja niewerbalna. Kolejny rozdział porusza kwestie wieku, różnic płciowych w komunikowaniu niewerbalnym, a także wątek płci kulturowej. Ostatnia część pracy skupia się na komunikacji niewerbalnej, w kontekście zmian zachodzących w strukturach społecznych, roli wizerunku czy też ogólnie ciała w kulturze medialnej i konsumpcyjnej.

Praca poświęcona jest zagadnieniu sprawiedliwego handlu ujętego w kontekście współczesnej, wolnorynkowej gospodarki. Podstawowym punktem odniesienia do dokonywanej tu analizy jest idea postkonsumpcjonizmu, rozumianego jako zwrot konsumentów przeciwko krzywdzącemu systemowi neoliberalnej gospodarki, który organizuje i umacnia podział na kraje Globalnej Północy i Południa. Obraną perspektywą badawczą jest tu studium z zakresu współczesności, wpisane w perspektywę postmodernistyczną. Istotna jest próba wyróżnienia momentu, od którego możemy mówić o nowym typie konsumpcji, który de facto umożliwił powstanie takich ruchów jak Fair Trade. Analiza zjawiska sprawiedliwego handlu pozwala na uchwycenie mechanizmów i przyczyn, dla których coraz częściej podejmowane są działania zmierzające do przeobrażenia systemu globalnych zależności oraz wskazuje na rosnącą społeczną świadomość procesów ekonomicznych i politycznych coraz większych grup społecznych. Nakreślone tło społeczno – gospodarcze i historyczne badanego zjawiska posłużyło próbie charakterystyki konsumpcjonizmu oraz jego wpływu na rozwój światowej gospodarki. Jest to punkt wyjściowy do analizy przyczyn powstania na jego gruncie nowego zjawiska, określanego jako postkonsumpcjonizm. Istotne jest również zwrócenie uwagi na procesy, które doprowadziły do pojawienia się globalnych nierówności ekonomicznych. Fair Trade początkowo był oddolnym działaniem małych grup skupionych w spółdzielniach lokalnych producentów. Powstał z inicjatywy mieszkańców krajów rozwiniętych, niezgadzających się na krzywdzące relacje między producentami z krajów Globalnego Południa, a firmami produkującymi znane nam towary na rynki zachodnie. Głównym celem działaczy było podniesienie realnych zarobków producentów, którego koszty ponoszą sami kupujący, płacąc za towary wyższe ceny. Z czasem idea sprawiedliwego handlu stała się światowym ruchem, częściowo skomercjalizowanym i przejętym przez globalnych graczy rynków producenckich. Z biegiem tworzenia się tego zjawiska poszczególne segmenty owej struktury zostały zmonopolizowane przez różne grupy nacisku i zdywersyfikowane na ruchy lobbistyczne i działania oddolne, będące inicjatywą społeczną, nienastawioną bezpośrednio na zysk. Idea Fair Trade została stworzona i wykorzystana do zaspokojenia naturalnej ludzkiej potrzeby altruizmu. Opakowana i sprzedana pod postacią idei, w której znaczną rolę odgrywają globalne marki, okazała się przykładem fetyszyzmu towarowego . Dobrze obrazuje to przykład tzw. „klasy kreatywnej”, która składa się z wykształconych ludzi młodego pokolenia określających się często za pomocą kapitalistycznych wyborów, zakupów i stylu ich konsumpcji. Empiryczne badania ustalonej grupy fokusowej, przeprowadzone we Wrocławiu, wykazują, że „klasa kreatywna” w Polsce, finalnie nie jest dostosowana w sensie materialnym do standardów zachodnich. Zarabiamy nadal za mało, żeby móc wyrażać się za pomocą swoich wyborów konsumenckich i w taki sposób kształtować swoja t

Praca dotyczy antropologii pamięci i została zrealizowana w oparciu o wspomnienia świadków wojny i ich rodzin. Badania przeprowadzono w dwóch niewielkich miejscowościach położonych w województwie lubelskim, w powiecie kraśnickim – Borów i Szczecyn. 2 lutego 1944 roku wsie zostały spacyfikowane przez kilkutysięczną ekspedycję niemiecką. Borów jak i pobliskie miejscowości (Szczecyn, Wólka Szczecka, Łążek Zaklikowski, Łążek Chwałowski, Karasiówka) doszczętnie spalono, a ludność wymordowano. Historycy podają różną liczbę ofiar – najprawdopodobniej we wszystkich sześciu spalonych wsiach życie straciło koło 1000 Polaków. Po wojnie udało się ustalić nazwiska 229 zamordowanych – z czego większość, bo aż 183 osób pochodziło z Borowa. Pierwsza część pracy jest stricte teoretyczna. Autorka powołuje się na założenia polskich i zagranicznych badaczy, socjologów i etnologów jak np. Maurice Halbwachsa, Davida Lowenthala, Jana Assmana, Niny Assorodobraj czy Barbary Szackiej. Tłumaczy czym jest pamięć „per se”, jak i jak można ją zaklasyfikować. Poruszony jest tu też problem „pamięci społecznej”, czyli wpływu społeczeństwa na pamięć jednostki. Autorka zastanawia się na ile pamięć jest naszą, indywidualną cechą, a na ile jest ona wykreowana przez bliskich. Druga część pracy to opis badań. Autorka zebrała publikacje prasowe i książki dotyczące pacyfikacji Borowa i pobliskich wsi. W pracy prezentowane są głównie artykuły z lokalnej prasy jak np. z „Tygodnika Nadwiślańskiego”, „Dziennika Wschodniego” i „Naszego Dziennika”. Autorka analizuje wykorzystany język i korzysta z cytatów ofiar pacyfikacji. W kolejnym rozdziale prezentuje fragmenty przeprowadzonych przez siebie wywiadów pogłębionych z ofiarami nazistowskich Niemiec, które przeżyły wojenną pożogę, jak i z ich dziećmi i wnukami. Szuka elementów wspólnych w historiach tzw. leitmotiv’ów w opowieściach przedstawicieli różnych pokoleń, analizuje język i bada wymiar pamięci od tragicznych wydarzeń. Opisuje też jak rozmówcy reagują na traumatyczne przeżycia i czym dla mieszkańców wsi, wojenne wydarzenia są dziś.