W ramach bieżącej pracy pod tytułem "Cyfryzacja współczesnego życia. Nowe praktyki kulturowe w Internecie" zdecydowałam się opisać szereg zjawisk mających miejsce w sieci. Skupiłam się na mediach społecznościowych, takich jak Instagram czy YouTube. Odbiorcami materiałów zamieszczanych w ramach powyższych platform są w znacznej mierze młodzi dorośli. To z nimi zdecydowałam się przeprowadzić wywiady, z których wnioski znajdują się w ostatnim, badawczym rozdziale. Na przestrzeni całej pracy posługiwałam się bogatą literaturą przedmiotu - zarówno w języku polskim, jak i angielskim. Moim celem było poznanie mechanizmów rządzących światem wirtualnym oraz lepsze ich zrozumienie.

W tekście omówiono zjawisko codzienności w polskim reportażu. Analiza została oparta na materiale źródłowym. Badania dotyczyły aktualnych prac polskich reporterów, takich jak Mariusz Szczygieł, Lidia Ostałowska, Konrad Oprzędek i inni.Na początku tego artykułu podkreślono ogólny pogląd na reportaż. W drugiej kolejności opisano rodzaje reportażu. Jednocześnie podkreślono historię reportażu. Wskazywano, że w polskim reportażu pisanie o codzienności staje się coraz bardziej popularne. Ponadto wyjaśniono różne koncepty codzienności. Wskazano również, czym jest Antropologia Codzienności. Celem pracy było udowodnienie, że temat codzienności jest bardzo popularny w polskim reportażu.Podsumowując, założona hipoteza okazała się prawdą - temat codzienności w polskim reportażu jest bardzo popularny.

Głównym tematem niniejszej pracy jest wykorzystanie ciała jako jednego z głównych wątków twórczości wielu polskich artystów współczesnych związanych z tzw. polską sztuką krytyczną. W pierwszym rozdziale opisuję wybrane teorie na temat ciała i cielesności obecne we współczesnej humanistyce. W drugim rozdziale opisuję problematykę ciała w polskiej sztuce krytycznej analizując wybrane dzieła artystów, m.in. Alicji Żebrowskiej, Katarzyny Kozyry, Grzegorza Klamana, oraz opisuję ich odbiór społeczny w latach transformacji ustrojowej w Polsce lat 90. Szczególny nacisk kładę na transgresyjny i abiektalny charakter sztuki krytycznej, a także jej związki z dyskursem feministycznym. Opisuję także reakcje władzy na sztukę krytyczną, opisując formy cenzury i represji, jakim poddani zostali artyści, którzy narazili się władzy poprzez swoje skandalizujące prace naruszające kulturowe tabu i porządek symboliczny. W trzecim rozdziale próbuję przyjrzeć się współczesnemu odbiorowi opisywanych wcześniej prac, wykorzystując badania empiryczne. Opisuję w nim reakcje respondentów, którzy na co dzień nie są związani ze światem sztuki, na wybrane projekty artystyczne z nurtu sztuki krytycznej.

Celem pracy jest przedstawienie historii i doświadczeń ludzi związanych z zespołami folklorystycznymi, opis ich wspomnień oraz powodów, dla których w nich są. Zagadnienia, które zostały omówione, to: funkcje zespołów folklorystycznych, droga przekazu pieśni i tańców ludowych, repertuar i okoliczności jego wykonywania oraz pozycja ich członków w społeczności lokalnej. Praca składa się z trzech rozdziałów. W pierwszym przedstawiono podział zespołów folklorystycznych na kategorie oraz historię badanych zespołów z Pogórza Izerskiego i Beskidu Żywieckiego. W rozdziale drugim zanalizowano cele oraz motywacje śpiewaków i tancerzy do rozwijania swoich pasji w zespołach folklorystycznych, a także ich relacje w środowisku lokalnym. Ostatni rozdział dotyczy repertuaru, z wyszczególnieniem takich jego elementów jak: pieśń, muzyka i instrumenty muzyczne, tańce i obrzędy.

Praca licencjacka skupiona wokół zagadnienia modyfikacji ciała. Pokazuje metody i techniki modyfikacji wykonywane współcześnie. Odsyła również do praktyk wykonywanych w społecznościach tradycyjnych. Przybliża konteksty społeczno-kulturowe, w których praktykowane są modyfikacje. Opisuje internetową społeczność zaangażowaną w modyfikowanie ciała. Prezentuje sylwetki osób o rozległych modyfikacjach ciała, które dzięki nietypowemu wyglądowi zyskały popularność. Ponadto zawiera prezentację oraz analizę badań, przeprowadzonych na potrzeby tej pracy, wśród osób modyfikujących swoje ciało. Praca stanowi próbę odpowiedzi na pytanie postawione w tytule, o to, kim i jacy są ludzie poddający swoje ciała trwałym modyfikacjom, a także jakie są ich motywacje i doświadczenia z tym związane.

Praca jest opisem weselnego zwyczaju tzw. przebierańców w miejscowości Gołąb w województwie lubelskim. Na podstawie rozmów, zdjęć, filmów oraz własnych obserwacji, autorka przedstawiła historię zjawiska, przebieg występu, a także jego funkcjonowanie w lokalnej społeczności. Praca jest również próbą przeanalizowania zwyczaju z punktu widzenia antropologicznej teorii. Tekst podzielony jest na trzy części: metodologiczno-teoretyczną, przedstawiającą zjawisko oraz analityczną.

Praca przedstawia analizę dyskursu biograficznego, leżącego u podstawy fenomenu kulturowego rodziny Beksińskich. Bazując na powstałych do tej pory opracowaniach biograficznych, autor dokonuje charakterystyki biograficznej narracji, wytwarzanej wokół postaci funkcjonujących w specyficznym powiązaniu Zdzisława oraz Tomasza Beksińskich. Następnie przebieg życiorysów zmarłego malarza oraz jego syna zostaje poddany analizie oraz uporządkowany za pomocą koncepcji trajektorii, zaczerpniętej z socjologii interpretatywnej Gerharda Riemanna i Fritza Schütze. W ten sposób wskazane zostają „punkty węzłowe” biografii, rozumiane jako kluczowe jej momenty, kumulujące procesy i motywy, najistotniejsze dla całej narracji biograficznej. Z punktów węzłowych wydobyte zostają tropy – tragizm, groza, wątki psychologiczne oraz rodzące się z ich splotu fatum – stanowiące podstawowe wątki, wokół których formuje się dyskurs na temat rodziny Beksińskich. W tym ujęciu autor wskazuje na proces przetwarzania retorycznego potencjału biografii w jej kulturowych reprezentacjach, odwołując się do Retorycznej Teorii Kultury oraz koncepcji formacji dyskursywnej Michela Foucaulta. W świetle tych rozważań, narracja biograficzna dotycząca Beksińskich zostaje uznana za fundamentalny element fenomenu kulturowego, posiłkującego się swoiście rozumianym związkiem symbolicznym, zorganizowanym wokół retoryczno-literackich tropów. Ów fenomen transformuje realne postacie Zdzisława i Tomasza Beksińskich w bohaterów szczególnej opowieści, za pośrednictwem której funkcjonują oni we współczesnej kulturze.

Praca dotyczy weryfikacji i określenia zjawiska beatlemanii na terenie Polski. Za pomocą wywiadów i ankiety internetowej zostały zbadane różne ujęcia i formy wyrażania współczesnej beatlemanii. W pracy, w oparciu o teksty m.in. Dominica Strinati, Piotra Siudy i Chrisa Inghama, zostały przytoczone dotychczasowe badania na temat kultury popularnej, fanizmu oraz została przybliżona historia zespołu The Beatles. Określone zostało pojęcie beatlemanii, jak i wpływ zespołu na daną jednostkę.

Niniejsza praca jest próbą ukazania przemian jakie nastąpiły w zjawisku podróżowania oraz przybliżenia, scharakteryzowania, a także wychwycenia specyfiki jednej z jego form - autostopu. Pierwszy rozdział ma na celu przybliżenie zjawiska podróży i stanowi krótki zarys jego historii, od czasów starożytnych do nowoczesności. Kluczową kwestią jest tutaj zobrazowanie zmiany w podejściu społeczeństwa do kwestii wojaży oraz ukazanie jakie czynniki miały na to wpływ, a także zaprezentowanie w jaki sposób te wszystkie przemiany oddziałują na jakość współczesnych podróży i autentyczność doświadczeń. Kolejny rozdział pracy w całości został poświęcony autostopowi. Opisana została tu jego geneza oraz historia narodzin i funkcjonowania zjawiska w Polsce. W niniejszym rozdziale zostały również przedstawione współczesne formy autostopu oraz wiele istotnych kwestii związanych z tego typu podróżami, jak relacje międzyludzkie, bezpieczeństwo itd. Rozdział trzeci, w przeciwieństwie do poprzednich, nie odnosi się do literatury lecz do badań własnych przeprowadzonych wśród autostopowiczów. Przybliżona zostaje tu metodologia, a w dalszej części analiza zgromadzonego materiału, mająca na celu wychwycenie istotnych dla autostopowiczów kwestii, które wpływają na jakość ich wojaży oraz decyzje o wyborze takiej formy podróżowania. Zakończenie zostało poświęcone na podsumowanie i zaprezentowanie wyników pracy poprzez odniesienie literatury do badań własnych.

Współczesny rynek pracy w Polsce nie jest łatwy dla młodego pokolenia, w tym także osób legitymujących się wyższym wykształceniem. Zjawiska związane z globalnym kryzysem finansowym i gospodarczym, dekoniunktura oraz zmniejszający się popyt na pracę w stosunku do jej podaży sprawia, że młodzi ludzie stają przed ogromnym problemem, jakim jest znalezienie odpowiedniej, satysfakcjonującej pracy. Brak doświadczenia zawodowego, niskie płace oraz przede wszystkim brak odpowiednich kompetencji na rynku pracy powoduje niechęć i frustracje, które mogą prowadzić do całkowitego braku perspektyw. Wiele młodych osób w celu zwiększenia swoich możliwości na rynku pracy, decyduje się na podjęcie studiów, oraz uczestniczy w różnych kursach i szkoleniach, które podnoszą ich kwalifikacje zawodowe. Niestety, gdy sytuacja na rynku pracy pozostaje trudna, również wykształcone osoby niejednokrotnie zmuszone są do rejestracji w urzędach pracy.

Celem pracy jest analiza kategorii wstydu w ponowoczesności. W pierwszej części dokonano rozpoznania teorii dotyczących tej emocji z uwzględnieniem perspektywy interdyscyplinarnej, obejmującej nie tylko koncepcje antropologiczne, ale również psychologiczne, socjologiczne i filozoficzne. Zaprezentowano zarówno historyczne rozumienie pojęcia wstydu, jak i aktualne rozbieżności w jego definiowaniu. Przedstawiono konteksty społeczne i kulturowe, w których podejmowano temat wstydu, ze szczególnym uwzględnieniem badań nad emocjami w ponowoczesności. Następnie omówiono najważniejsze cechy wstydu, takie jak indywidualność, relacyjność oraz jego pozytywny i negatywny charakter. Opisano również trzy funkcje wybrane przez autorkę jako kluczowe dla tej emocji: autokontrolę, regulację życia społecznego oraz reprodukcję władzy. Przedstawiono wstyd jako nadzorujący przestrzeganie obowiązujących norm. Jednocześnie zauważono, że w świecie ponowoczesnym trudną do przecenienia rolę odgrywa autokontrola, która ostrzega przed możliwym poczuciem dyskomfortu i tym samym mobilizuje jednostkę jeszcze przed dokonaniem społecznie nieakceptowanego czynu. W drugiej części pracy dokonano próby analizy obecności wstydu w jego obszarach wytwórczych, spośród których zwrócono szczególną uwagę na proces socjalizacji i media, a także na kategorie: religii, płci i seksualności oraz statusu społecznego. Opisano sposób, w jaki uczy się wstydu na etapie edukacji oraz zwrócono uwagę na szkołę jako główne miejsce jego reprodukcji. Dokonano również analizy obecności tej emocji w mediach oraz opisano zjawisko zawstydzenia publicznego, które może być narzędziem walki o władzę. Zwrócono uwagę na charakterystyczną dla mediów kulturę upokarzania, która stosuje wstyd jako gwarant zachowania wysokiego statusu społecznego. Następnie opisano inne obszary reprodukcji wstydu. Zwrócono uwagę na tożsamość, która w ponowoczesności jest projektem możliwym do zrealizowania przez jednostkę dzięki kontroli emocji, w tym wstydu, który ma chronić m.in. status społeczny czy ekonomiczny. Przedstawiono także różne wymiary tej emocji na płaszczyźnie religijnej, gdzie wstyd można odczuwać w związku z wyznawaną wiarą, ze względu na życie w państwie o silnym oddziaływaniu Kościoła lub postrzegać jako cnotę sprzyjającą przestrzeganiu zasad. Dokonano analizy kategorii płci i seksualności, które nierozerwalnie łączą się z genezą zjawiska wstydu. Jednocześnie zwrócono uwagę na to, że nadal istnieją obszary tabu pozostające poza głównym nurtem, tzw. „erotyczne podziemie”. W trzecim rozdziale odwołano się do własnych badań antropologicznych, na podstawie których rozwinięto definicje przedstawione w poprzednich rozdziałach, z uwzględnieniem perspektywy rozmówczyń i rozmówców. Na podstawie ich wypowiedzi dokonano analizy relacyjności wstydu, m.in. w kontekście bycia Polakiem na emigracji, o czym wspominają informatorzy jako o wątku silnie powiązanym z tą emocją. Wprowadzono również nowe kategorie, uznane przez rozmówców za