Praca przedstawia analizę dyskursu biograficznego, leżącego u podstawy fenomenu kulturowego rodziny Beksińskich. Bazując na powstałych do tej pory opracowaniach biograficznych, autor dokonuje charakterystyki biograficznej narracji, wytwarzanej wokół postaci funkcjonujących w specyficznym powiązaniu Zdzisława oraz Tomasza Beksińskich. Następnie przebieg życiorysów zmarłego malarza oraz jego syna zostaje poddany analizie oraz uporządkowany za pomocą koncepcji trajektorii, zaczerpniętej z socjologii interpretatywnej Gerharda Riemanna i Fritza Schütze. W ten sposób wskazane zostają „punkty węzłowe” biografii, rozumiane jako kluczowe jej momenty, kumulujące procesy i motywy, najistotniejsze dla całej narracji biograficznej. Z punktów węzłowych wydobyte zostają tropy – tragizm, groza, wątki psychologiczne oraz rodzące się z ich splotu fatum – stanowiące podstawowe wątki, wokół których formuje się dyskurs na temat rodziny Beksińskich. W tym ujęciu autor wskazuje na proces przetwarzania retorycznego potencjału biografii w jej kulturowych reprezentacjach, odwołując się do Retorycznej Teorii Kultury oraz koncepcji formacji dyskursywnej Michela Foucaulta. W świetle tych rozważań, narracja biograficzna dotycząca Beksińskich zostaje uznana za fundamentalny element fenomenu kulturowego, posiłkującego się swoiście rozumianym związkiem symbolicznym, zorganizowanym wokół retoryczno-literackich tropów. Ów fenomen transformuje realne postacie Zdzisława i Tomasza Beksińskich w bohaterów szczególnej opowieści, za pośrednictwem której funkcjonują oni we współczesnej kulturze.

Praca dotyczy odpowiedzi na pytanie jak są postrzegane centra handlowe przez badaczy kultury i ich użytkowników. Dodatkowo została podjęta próba odpowiedzi na pytanie, czy nowoczesne centra handlowe można określać mianem „świątyni konsumpcji” i kreacją „nie – miejsca”.

Głównym celem pracy jest przedstawienie wpływu władz politycznych na kształtowanie pamięci wspólnotowej danej grupy. Swoją tezę oparłem na analizie ludobójstwa Ormian, które przez wiele dziesiątków lat, nie funkcjonowało w publicznym dyskursie. Przyczyną takiego stanu rzeczy była działalność państwa tureckiego, które skutecznie blokowało wszelkie inicjatywy społeczności ormiańskiej, chcącej nagłośnić ten problem na arenie międzynarodowej. Praca została podzielona na trzy rozdziały: W pierwszym opisano wydarzenia historyczne, które w rezultacie doprowadziły do zrealizowania planu deportacji ludności ormiańskiej. W drugim rozdziale omówiono kwestie związane z "milczeniem", "ludobójstwem" oraz "pamięcią". Zagadnienia te zostały przeanalizowane w osobnych podrozdziałach. Doprecyzowanie tych terminów, było bardzo istotne dla lepszego zrozumienia problematyki poruszonej w pracy. W trzecim przedstawiono wyniki badań ankietowych związanych z recepcją ludobójstwa Ormian, przez obywateli rożnych krajów (skupiono się przede wszystkim na analizie danych związanych z respondentami z Turcji i Europy).

W tekście omówiono zjawisko codzienności w polskim reportażu. Analiza została oparta na materiale źródłowym. Badania dotyczyły aktualnych prac polskich reporterów, takich jak Mariusz Szczygieł, Lidia Ostałowska, Konrad Oprzędek i inni.Na początku tego artykułu podkreślono ogólny pogląd na reportaż. W drugiej kolejności opisano rodzaje reportażu. Jednocześnie podkreślono historię reportażu. Wskazywano, że w polskim reportażu pisanie o codzienności staje się coraz bardziej popularne. Ponadto wyjaśniono różne koncepty codzienności. Wskazano również, czym jest Antropologia Codzienności. Celem pracy było udowodnienie, że temat codzienności jest bardzo popularny w polskim reportażu.Podsumowując, założona hipoteza okazała się prawdą - temat codzienności w polskim reportażu jest bardzo popularny.

Praca ukazuje z perspektywy antropologicznej funkcjonowanie buddyzmu w Polsce na przykładzie najbardziej rozpowszechnionego odłamu - Karma Kagyu.

Praca dotyczy przestrzeni nazwanych nie-miejscami. Miejscami tymi są galerie handlowe, supermarkety, lotniska czy dworce kolejowe. Praca ta przedstawia sytuacje i miejsca, w których bardzo często przebywamy, jednak nie zwracamy uwagi na to, co się w nich dzieje. W nie-miejscach spotykamy się z dużą ilością osób, jednak każdy z nas przebywa tam zazwyczaj samotnie. W mojej pracy skoncentrowałam się na scharakteryzowaniu tych przestrzeni jak również na opisie funkcjonowania w niej, zarówno mojego jak i innych ludzi.

Celem niniejszej pracy dyplomowej było zwrócenie uwagi na faktyczne występowanie praktyk neoszamańskich w Polsce i próba analizy tego zjawiska na podstawie zebranych danych. Próba antropologicznej analizy neoszamanizmu we współczesnej Polsce dzieli się na trzy główne rozdziały. Pierwszy z nich dotyczy praktyk szamańskich w ich pierwotnej formie. Uwzględnia takie kwestie jak atrybuty szamana, inicjacja szamańska i narzędzia służące osiąganiu stanów transowych. Szamanizm traktuje jako zbiór praktyk prowadzących do transu i kontaktów ze światem duchowym. Drugi rozdział to analiza takich wątków jak wpływ przestrzeni miejskiej czy pojawienie się środków halucynogennych na rynku na praktykę szamanizmu, kontekst medycyny niekonwencjonalnej oraz wpływ jaki mają na rozwijanie się neoszamanizmu w Polsce nowe ruchy religijne. Trzeci rozdział to próba przedstawienia zjawiska nowego szamanizmu w polskiej przestrzeni kulturowej. Znajdują się tam wywiady z praktykami, przegląd internetu oraz wyniki ankiety przeprowadzonej w środowiskach zainteresowanych pogaństwem.

Praca jest próbą analizy kampanii reklamowej promującej Indie – "Incredible India", która okazała się być niezwykle skutecznym narzędziem marketingowym. Zawiera ona w sobie wiele elementów, które wpisać można w dyskurs orientalistyczny poddany krytyce przez Edwarda Saida w "Orientalizmie". Główną tezą badacza było to, że obraz Wschodu kreowany jest przez zachodni, tendencyjny i krzywdzący dyskurs o Oriencie. Tymczasem kampania "Incredible India" stworzona została przez samych Hindusów, co świadczyć może o istnieniu zjawiska, które na potrzeby pracy nazwałam "samoorientalizacją". „Incredible India” jest również doskonałym przykładem współczesnego „mitu” rozumianego w sposób, w jaki definiował to pojęcie Roland Barthes. W niniejszej pracy przeprowadziłam zatem analizę semiotyczną spotów i plakatów ukazującą, w jaki sposób kampania „nagina" rzeczywistość (żeby posłużyć się tu słowami Barthes’a) poprzez odnoszenie się, między innymi, do orientalnego wizerunku Indii tworzonego przez kilkaset lat przez Europejczyków. Ostatnią część pracy stanowią wywiady z Hindusami i Polakami. Informatorzy udzielają odpowiedzi na pytania o odbiór kampanii i zawarty w niej orientalizm.