Celem pracy jest prezentacja i analiza elementów architektonicznych współtworzących założenia klasztorne franciszkanów reformatów czeskiej prowincji św. Wacława na Śląsku, które mając proweniencję antyczną, w dobie baroku poddane zostały przekształceniom i reinterpretacjom. Analizie poddano kościoły i klasztory reformackie z 10 śląskich miast, uwzględniając historyczno-kulturowy kontekst ich powstania oraz wynikającą z zakonnego ustawodawstwa i lokalnych standardów budowlanych specyfikę architektoniczną.

Celem pracy jest identyfikacja programu ikonograficznego pawilonu ogrodowego w Gorzanowie dokonana na podstawie zdjęć i opisów z czasów świetności budowli oraz analizy dekoracji analogicznych budowli. Praca zawiera opis stanu badań, a także budowli - jej architektury i wystroju. Przeanalizowane zostały w niej formy i funkcje, które pełniła grota oraz historia całej miejscowości. W kolejnych rozdziałach omówione zostały kwestie, które w dotychczasowej literaturze nie są jednoznacznie wyjaśnione, takie jak: fundacja, autorstwo dekoracji i czas jej powstania. W ostatnim rozdziale, na podstawie wcześniejszych, podjęta została próba rekonstrukcji wątków treściowych pawilonu.

Nowe Państwo to okres największego rozwoju starożytnego Egiptu. Jahmes, pierwszy władca XVIII dynastii pokonał Hyksosów, którzy wówczas rządzili Egiptem Dolnym. Rozwinął się handel i podbito nowe tereny. Wiara w życie pozagrobowe była podstawą wierzeń starożytnych Egipcjan. Z tego też powodu bardzo ważne były dla nich rytuały pogrzebowe oraz kładziono ogromny nacisk na stworzenie godnego i bezpiecznego grobowca. Na przestrzeni dziejów poszukiwano nowych rozwiązań, aby zapewnić spokój pochowanemu władcy, aż wreszcie zdecydowano się na rozdzielenie świątyni od grobu i znaleziono nowe, trudno dostępne miejsce pochówków. Owym miejscem była Dolina Królów. W okresie panowania XVIII, XIX i XX dynastii rozróżnić można etapy zmian planu architektonicznego, dekoracji czy wyposażenia królewskich grobowców w Dolinie Królów.

Praca dotyczy problematyki związanej ze znaleziskiem Grobu II na obszarze Wielkiego Tumulusa w Werginie. Analizie zostały poddane elementy architektoniczne, malarskie i wyposażenie grobowca. Została także podjęta próba datowania i atrybucji znalezionych dóbr.

Celem niniejszej pracy licencjackiej jest omówienie zagadnień związanych z rzeźbą hellenistyczną w nurcie rokoko na przykładzie wybranych dzieł sztuki. Nurt ten został wyodrębniony w periodyzacji okresu hellenistycznego na podstawie innowacyjnych tematów i sposobów ich przedstawiania w rzeźbie. Najsilniej zaznaczył się w okresie hellenistycznym od początków III stulecia p.n.e. do podbicia ostatniego państwa hellenistycznego, Egiptu, przez Rzymian. W drugim rozdziale zarysowany zostanie stan badań nad rzeźbą hellenistyczną na podstawie zgromadzonej literatury powstałej już w latach 20. XX wieku aż do tej powstałej zaledwie kilka lat temu. Przedstawione zostaną zawiłe początki związane z nazewnictwem nurtu, a zwłaszcza z wprowadzeniem określenia rokoko hellenistyczne, pierwszymi badaniami nad nim oraz stan ich zaawansowania. Rozdział trzeci stanowić będzie charakterystykę epoki hellenistycznej na tle dziejów antycznego świata Opisany zostanie zasięg geograficzny imperium stworzonego przez Aleksandra Wielkiego i określone zostaną jego ramy czasowe. Naszkicowana zostanie ówczesna sytuacja polityczna oraz sposób funkcjonowania życia społecznego. Jest to ważne ze względu na wpływ tychże czynników na rozwój sztuki, ukształtowanie się jej najważniejszych ośrodków oraz sposób jej rozwoju, a zwłaszcza nurtu rokoko w plastyce. Czwarty rozdział, najobszerniejszy ze wszystkich będzie stanowił analizę ikonograficzno-stylistyczną wybranych dzieł rzeźbiarskich, co pozwoli przyjrzeć się bliżej prądowi rokoko w sztuce hellenistycznej i dokonać charakterystyki jego głównych wyróżników. Rozdział ten podzielony zostanie na siedem podrozdziałów, z których każdy dotyczyć będzie innego tematu przedstawionego w rzeźbie hellenistycznej w tymże nurcie. Pierwszy podrozdział dotyczyć będzie krótkiego opisu Afrodyty jako bogini i jej przedstawień, drugi dzieł ukazujących dzieci, trzeci przedstawień ludzi starszych, czwarty sposobów obrazowania ludzkich ułomności i niepełnosprawności. W części piątej opisane zostaną dzieła przedstawiające postaci podczas snu. Części szósta i siódma traktować będą o przedstawieniach , kolejno tematyki związanej z szeroko pojętą rozrywką- teatr, sport etc. oraz tych o zabarwieniu erotycznym. W rozdziale piątym stanowiącym podsumowanie niniejszej pracy, autorka podejmie próbę dokonania oceny zaawansowania stanu wiedzy w badaniach nad nurtem rokoko w rzeźbie hellenistycznej a także sformułowania wniosków powstałych w czasie pracy, między innymi o trudnościach powstałych już przy próbie usystematyzowania dzieł rzeźbiarskich w podgrupy w celu większej przejrzystości podczas ich analizy. Na końcu pracy umieszczone zostaną bibliografia, spis ilustracji oraz same ilustracje omawianych rzeźb.

Praca licencjacka poświęcona jest rozwojowi architektonicznemu i urbanistycznemu Białegostoku około 1900 roku. Rozdział otwierający właściwą część pracy zawiera tło historyczne, ze szczególnym uwzględnieniem czasu, kiedy Białystok wcielony został do Imperium Rosyjskiego. Okres staropolski w historii Białegostoku zostaje jednak zasygnalizowany, bowiem inicjatywy architektoniczne i urbanistyczne w XIX i na początku XX w. wchodziły w szczególnego rodzaju dialog z historycznymi osiami urbanistycznymi i architekturą ufundowaną przez ród Branickich. Bez uzmysłowienia sobie, jak wyglądał staropolski Białystok, trudno jest w sposób dogłębny zrozumieć, w jakiej relacji do spuścizny czasów przedrozbiorowych rozwijał się ten nowoczesny ośrodek przemysłowy. Kolejny rozdział pracy zawiera opis i charakterystykę rozwoju architektonicznego i urbanistycznego Białegostoku około 1900 roku. Punktem wyjścia do omawiania sytuacji w wyżej wspomnianym czasie stają się mapy i plany, tworzone w XIX wieku. Omówieniu poddane zostają dwa plany: z 1880 r. i 1887 r. oraz skontrastowana z nimi mapa wojskowa z 1886 roku. Próba scharakteryzowania przestrzeni miejskiej dokonana została na podstawie planu z początku XX wieku. Dalsza część pracy koncentruje się na opisie i analizie poszczególnych rejonów miasta. Punktem wyjścia staje się historyczne centrum Białegostoku - Rynek Kościuszki wraz z ulicą Lipową, z którymi skontrastowana zostaje ulica Warszawska – rdzeń dzielnicy urzędniczej. Po nich opisana zostaje ulica Sienkiewicza, ulica wylotowa i prowadząca do Grodna, stolicy guberni oraz dzielnica żydowska, rozciągająca się na południe od Rynku Kościuszki. Scharakteryzowana zostaje także rola dawnego pałacu Branickich w kształtowaniu przestrzeni miejskiej na przełomie wieków oraz wpływ, powstałego w 1896 r., Ogrodu Miejskiego na inicjatywy architektoniczne. Opis przestrzeni miejskiej wieńczy część poświęcona obrzeżom miasta, zdominowanym przez przemysł. Kolejna część pracy koncentruje się na architekturze sakralnej w Białymstoku przełomu wieków. Stała się ona sposobem na wyrażenie napięć politycznych i społecznych, typowych dla Ziem Zabranych i zaboru rosyjskiego w tamtym czasie. Konflikt pomiędzy Polakami a władzą carską wyraził się poprzez wzniesienie dwóch monumentalnych cerkwi i fundację nowej fary. Do tego wątku w architekturze powrócono w dwudziestoleciu międzywojennym, kiedy na wzgórzu św. Rocha wzniesiono Gwiazdę Zaranną – kościół projektu Oskara Sosnowskiego. Powiązanie kościoła św. Rocha z kontekstem historycznym XIX w. sprawia, że świątynia ta zasługuje na wspomnienie w dalszej części pracy. Obok wątku reprezentowanego przez świątynie prawosławne i katolickie rozwijał się wątek budownictwa synagogalnego. W pracy zanalizowane zostają dwie z wielu białostockich synagog, Bejt Szmuel i Wielka Synagoga.

Rzymski Panteon jest znakomitym przykładem antyklasycznej architektury okresu Hadriana. Omawiane będą losy owej budowli od 125 roku n. e., kiedy ów cesarz wybudował ją na miejscu wcześniejszej świątyni Agrypy ze schyłku I wieku p. n. e. Zakres chronologiczny zamknie się na roku 1883, w którym rozebrano wieżyczki, dodane w XVII wieku. Na antyklasyczny charakter architektury za czasów panowania Hadrian wpływ miały zainteresowania cesarza wschodnią częścią cesarstwa, zarówno polityczne jak i osobiste. Przejawem antyklasycznej architektury jest willa w Tivoli, świątynia Wenus, mauzoleum Hadriana oraz Panteon. Bazylika rzymsko-katolicka Santa Maria ad Martyres znajduje się na Polu Marsowym w Rzymie i była niegdyś świątynią wszystkich bogów. Architektem był prawdopodobnie Apollodoros z Damaszku. Ściana rotundy, człon pośredni oraz portyk są murowane z cegieł. Detal architektoniczny i tympanon wykonane są z marmuru. Kopuła w całości zbudowana jest z betonu (opus caementicum). Kościół na rzucie centralnym z portykiem kolumnowym i członem pośrednim, które są dłuższym bokiem dostawione do rotundy. Na osi głównej zewnętrzna ściana posiada niewielki pseudoryzalit na rzucie prostokątnym. Ściana celli wewnątrz ozdobiona jest wielobarwną okładziną marmurową. Podzielona została na dwie kondygnacje rozdzielone belkowaniem złożonym z białego profilowanego architrawu, bordowego fryzu i białego, mocno wysuniętego gzymsu, pod którym występuje ornament kostkowy. Na zwartą bryłę świątyni składa się okrągła cella kryta kopułą z dostawionym portykiem połączone prostopadłościennym członem pośrednim. Kopuła otoczona została sześcioma schodkowo ułożonymi pierścieniami, które tworzą pozorny tambur, co powoduje jej optyczne spłaszczenie. Kopuła nawiązuje do Domus Aurea Nerona. Nowatorski nie jest sam kształt celli, ale przekrycie tak ogromnej przestrzeni na planie koła. Na antyklasyczność wskazują nowoczesna konstrukcja i nowe metody budowlane. Nietradycyjne jest zestawienie w Panteonie greckiego pronaosu z rzymską rotundą celli. W czasach antyku kopuła oraz cylindryczny kształt świątyni nie były widoczne z zewnątrz. Widz oglądając tradycyjny portyk był zaskakiwany centralnym planem wnętrza i ogromną kopułą. Wnętrze jest też o wiele bardziej dekoracyjne. Całość jest antygrecka, ale także nie tradycyjna dla sztuki rzymskiej. Historia Panteonu jest burzliwa. Mimo iż jest dobrze zachowany, był wielokrotnie niszczony, a cenne materiały, z jakich został zbudowany rozkradane. Najpoważniejsze zmiany zaszły w Panteonie w wieku XVII, kiedy dążono do monumentalnych efektów w sztukach plastycznych. Na kształt La Rotonda miał wpływ prawdopodobnie Bernini, który na prośbę Urbana VIII Barberini zastąpił pojedynczą dzwonnicę dwiema osadzonymi na członie pośrednim. Panteon jest jedną z najczęściej naśladowanych budowli starożytności. Artyści wielokrotnie próbowali odtworzyć pierwotny wygląd Panteonu, więc często architekci inspirowali się domniemanym jego wizerunkiem. Najczęściej n

Niniejsza praca podejmuje problem twórczości rzeźbiarskiej florenckiego artysty renesansowego- Jacopa Sansovina (1486- 1570). Jej celem jest wykazanie wpływów, jakie rzeźby antyczne wywarły na dzieła artysty stworzone we Florencji, Rzymie i Wenecji. Zostały tu zaprezentowane prace, które zdaniem badaczy zdradzają podobieństwa do rzeźb antycznych. Zebrano je i podzielono ze względu na tematykę i stopień, w jakim antyk wpłynął na formę dzieła renesansowego. Następnie zestawiono je z możliwymi pierwowzorami i poddano analizie porównawczej cech wspólnych jak i różnic, przy jednoczesnej próbie określenia jak duże znaczenie miały one na koncepcje Jacopa Sansovina. W przypadku dzieł, które nie nawiązują w formie, a jedynie w treści do antyku jest to zasygnalizowane poprzez wskazanie ewentualnych, literackich odniesień. Praca ma układ problemowy, w drugim rozdziale został przedstawiony stan badań z uwzględnieniem najważniejszych publikacji dotyczących omawianego zagadnienia. W trzecim rozdziale przytoczono krótki życiorys artysty ze zwróceniem uwagi na jego edukację i kontakty, które umożliwiły mu studia dzieł starożytnych, a także wpływ fundatorów na formę rzeźb. Czwarty rozdział podzielono na trzy podrozdziały odpowiadające przyjętej w niniejszej pracy klasyfikacji, gdzie dzieła J. Sansovina zostały zestawione z proponowanymi pierwowzorami, oraz dokonano ich porównania, w celu ustalenia stopnia podobieństwa. Autorka podejmuje próbę polemiki z niektórymi propozycjami badaczy, oraz prezentuje swoje własne spostrzeżenia dotyczące wzorów starożytnych.

Celem niniejszej pracy jest monograficzne studium drewnianej chrzcielnicy z kościoła p.w. św. Bartłomieja w Koninie Żagańskim, wykonanej w 1614 r. z fundacji Georga i Valtena Reichów, należącej do zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu, a eksponowanej w brzeskim Muzeum Piastów Śląskich. Zbadanie jej historii, cech formalnych, analiza treści ideowych, a także próba porównania z innymi dziełami sztuki baptyzmalnej doby Reformacji, były głównymi zamierzeniami tego studium. Badania te wykazały sporą zależność dekoracji malarskiej i snycerskiej chrzcielnicy od środowiska artystycznego Chociebuża, a także niderlandzkich wzorców graficznych. Zwróciły również uwagę na rozbudowany program ideowy o silnie konfesyjnym charakterze, oraz problematykę fundacji sprzętów liturgicznych, jako epitafiów ich donatorów. Chrzcielnica z Konina Żagańskiego zdaje się być zabytkiem dość odosobnionym na tle sztuki baptyzmalnej Śląska. Poprzez zastosowanie portretów fundatorów, nadających jej cechy epitafium, wyróżniła się swoim programem ideowym. Dość nietypowe wśród śląskich realizacji pozostają także jej cechy formalne: szczelne wypełnienie ornamentem okuciowym z kaboszonami przy zachowaniu prostej, kielichowej formy bez glorietowego zwieńczenia.

Celem niniejszej pracy jest analiza architektoniczna założenia pałacowo-parkowego w Czachowie (woj. dolnośląskie, gmina Zawonia) i sporządzenie na jej podstawie wytycznych do rewitalizacji. Dokonano pierwszej analizy architektonicznej założenia w Czachowie, m.in. W oparciu o samodzielnie sporządzony rzut pałacu oraz własną retrospekcję budynku. Starano się znaleźć w okolicy budowle wykazujące pokrewieństwo formalne, znajdujące się w Zaprężynie, Boleścinie i Wiśniowej. Przedstawiono w niej historię wsi i powstania całego założenia. Ponadto praca zawiera także wytyczne do rewitalizacji obiektu.