Praca poświęcona jest twórczości teatralnej Franciszka Starowieyskiego, obejmującej realizacje scenograficzne oraz Teatr Rysowania. Składa się z trzech części. Pierwsza z nich zawiera stan badań oraz krótki opis życia artysty, z uwzględnieniem możliwych inspiracji. W drugiej części podjęta została kwestia przemian scenograficznych XX wieku, w tym wpływu surrealizmu i ekspresjonizmu na kształtowanie się plastyki scenicznej, oraz działalności scenograficznej Franciszka Starowieyskiego na przestrzeni lat, której analiza obrazuje wpływ, jaki artysta wywarł na polską plastykę teatralną. Trzecia część dotyczy zjawiska, jakim był stworzony przez Starowieyskiego Teatr Rysowania. Rozdział jest próbą wskazania najważniejszych jego cech oraz omówienia wybranych Teatrów. Podejmuje także problematykę takich zjawisk jak: performans, sztuki performatywne oraz teatr narracji plastycznej.

W mojej pracy dyplomowej opisana została postać Johanna Christiana Bendelera - dzisiaj rzadko wspominanego, lecz bardzo utalentowanego twórcy. Przedstawione zostały w niej dzieła malarza oraz opisany został jego życiorys. Poruszony został także temat zaginionych, obecnie niedostępnych dzieł. Ostatnim elementem pracy było porównanie twórczości Bendelera z malarzami XVII-wiecznymi pracami których się inspirował w swojej sztuce.

Niniejsza praca magisterska opisuje design naczyń emaliowanych pochodzących z Huty Silesia w Rybniku. Są to przedmioty wyjątkowe, gdyż tworzył je przez lata artysta, który ukończył warszawską akademię sztuk pięknych, Krystian Burda. W zakładzie był odpowiedzialny za promocję, plakaty, wygląd stoisk, na których prezentowano towary huty oraz przede wszystkim za projektowanie naczyń. We wzorach starał się wprowadzać elementy geometryzujące. Na prace składa się pięć rozdziałów. Pierwszy z nich dotyczy historii Huty Silesia. Opisuję w nim powstanie zakładu oraz życie i twórczość głównego projektanta zakładu Krystiana Burdy. Rozdział drugi to zasadnicza część pracy, w której opisuję design naczyń emaliowanych. W pracy umieszczam opisy siedemnastu naczyń pochodzących z Huty Silesia. Wydawały mi się najciekawszymi obiektami powstałymi w zakładzie. Badając design naczyń emaliowanych dochodzę do wniosku, iż większość wzorów bazuje na motywach kwiatowych. Trzeci rozdział to poszukiwanie odpowiedzi dlaczego Huta Silesia została zamknięta. W tym rozdziale piszę o zmianach, które zaszły w Polsce w latach 80. i 90. XX w. Zwracam szczególną uwagę na zmiany kulturowe. Czwarty rozdział to historia naczyń emaliowanych oraz technika ich wytwarzania. Ostatnia część pracy to próba znalezienia nowego miejsca dla produktów Silesii. Zamieszczam w niej wywiady z artystami, którzy opowiadają jak naczynia emaliowane poprawiły ich umiejętności malarskie. Dochodzę do wniosku, że obecnie modne są przedmioty w stylu vintage oraz że ich miejsce znajduje się na akademiach sztuk pięknych i szkół rysunku gdzie służą do doskonalenia rzemiosła młodych artystów.

Niniejsza praca ,, Czytać czy nie-czytać? Interdyscyplinarność analizy tekstów wizualnych w kontekście interpretacji znaków.” zajmuje się tematyką wizualności dzieła sztuki oraz złożoności procesów czytania, które zachodzą w kontakcie z takim obiektem. Zawiera ona również rozważania na temat zasadności interdyscyplinarnej analizy twórczości artystów. Rozważania zawarte w pracy wynikają z rozwoju współczesnego społeczeństwa, które narzuca ciągłą interpretację znaków jako liter tworzących słowa, towarzyszących w codziennym funkcjonowaniu. Wpływ ten oddziaływał również na twórczość artystów. Praca podzielona jest na część teoretyczną, która zawiera zagadnienia z dziedziny semiotyki, wykorzystaną przy analizie tekstów wizualnych. Następnie przeanalizowano schematy, za pomocą których są odbierane oraz implementowane znaki. W części praktycznej zastosowano przedstawioną teorię na wybranych dziełach Wandy Gołkowskiej, by ukazać zasadność interdyscyplinarnej metody analizy tekstów wizualnych. Do napisania pracy wykorzystano aktualne literatury przedmiotu z zakresu historii sztuki, lingwistyki, semiotyki oraz socjologii.

Opracowanie dotyczy rond rozumianych jako element przestrzeni miasta, dla którego charakterystyczny jest ruch okrężny wokół tzw. wyspy. Ronda pojawiły się w wyniku zmian postrzegania miasta, które miały miejsce między XIX a XX wiekiem. Kwestia ta wiąże się z procesem przekształcania percepcji flȃneura w mobilną wersję doświadczenia praktykowanego przez współczesnych nomadów. Wiek XIX i XX, a także obecne czasy stały punktem wyjścia dla poszukiwań rozwiązań urbanistycznych, które wykorzystują matrycę ronda. Prezentuję wybrane przykłady jako różne formy identyfikacji przestrzennej. Niniejszy tekst dotyczy również zagadnień takich jak percepcja z drogi oraz rola ronda we współczesnej, zdecentralizowanej, strukturze miast. Dzisiejsze miasta nie tylko odwracają się od swojej historycznej formy, ale także kierują się ku drodze, co potwierdza pojawienie się ronda jako formy miejskiego witacza. Ponadto ronda są wykorzystywane do działań reklamowych. Ten aspekt świetnie reprezentuje stopień komercjalizacji przestrzeni publicznej. Proces ten polega na poszerzaniu oferty atrakcji oraz propagowaniu niezauważalnej cenzury ekonomicznej, czego skutkiem jest zanik sztuki krytycznej i subwersywnej w miastach. Badam ronda za pomocą wielu narzędzi, a także z różnych perspektyw, po to by przedstawić pewien zarys obecnego stanu przestrzeni publicznej. Nasuwają się tu pytania dotyczące tego jak powinna ona wyglądać, kto jest jej właścicielem i do jakich celów możemy ją wykorzystywać. Szczególnie ważna jest dla mnie przestrzeń, w której funkcjonuję, stąd przykłady z obszaru Polski oraz pomysł na studium przypadku mojego rodzinnego miasta, Rybnika, w ostatnim rozdziale.

Tematem pracy jest funkcjonowanie sztuki zaangażowanej politycznie i społecznie w Polsce na przykładzie programu artystycznego CSW Kronika w Bytomiu. Praca została podzielona na trzy części: teoretyczną, gdzie przedstawiona została metodologia, praktyczną, w której omówiono kontekst miejsca i gdzie została przeprowadzona analiza programu instytucji pod kątem jego polityczności, oraz część, w której przebadano program pod kątem demokratyczności relacji i postawiono pytanie o pole odbioru. Omówiona w pierwszej części pracy metodologia obejmuje: tezę Pierre’a Bourdieu o klasowym charakterze odbioru sztuki, rozróżnienie między polityką i politycznością, a także pojęcie konstytutywnego zewnętrza w ujęciu Chantal Mouffe, oraz teza Jacquesa Rancière’a o wyłanianiu się podmiotu politycznego. Powyższa metodologia została skonfrontowana z polskim stanowiskiem o klasach w ujęciu m.in. Macieja Gduli, Jana Sowy i Henryka Domańskiego. W tej części rozróżniono także pojęcia sztuki politycznej jako kierunku i polityczności sztuki, która ujawnia się przede wszystkim w polu odbioru. W drugiej części pracy zostały poddane analizie wystawy prezentowane w CSW Kronika w Bytomiu, których tematy oscylowały wokół problemów lokalnej społeczności. Są to: bezrobocie, prawa pracownicze, bezdomność, problemy mniejszości romskiej, tożsamość lokalna. Wnikliwie przyjrzano się wystawie Bad News (2006), której odbiór autorka przeanalizowała w oparciu o teorie Mouffe. Wystawę oraz jej odbiór społeczny autorka uznała za decydujące o tożsamości politycznej galerii. W trzeciej części przytoczono stanowiska na temat sprawczości sztuki i wymagań, jakie stawiane są sztuce zaangażowanej. Następnie autorka przebadała demokratyczność analizowanych w poprzedniej części wystaw w oparciu o „drabinę partycypacji” w ujęciu Sherry R. Arnstein. Następnie odwołując się do Arnstein i Bourdieu autorka podjęła próbę odpowiedzi na pytanie, do kogo kierowana jest sztuka prezentowana w CSW Kronika. Ostateczne wnioski prowadzą do uznania, że polityczność sztuki tkwi przede wszystkim w polu jej odbioru, a nie deklaracji gatunkowej czy formalnej. Dzięki metodologiom Bourdieu i Arnstein rozróżniono prezentowane w Kronice wystawy na problemowo-badawcze, których odbiór raczej wymaga wykształcenia (a więc jest kierowany do klasy wyższej średniej) i projekty partycypacyjne skupione na problemach danej grupy wykluczonych, które cechują się często dużym stopniem demokratyczności i horyzontalnych relacji między współtwórcami. W obydwu przypadkach autorka dostrzegła wyjątki, jak np. mało demokratyczny projekt Bezrobotny Rafała Jakubowicza, czy atrakcyjne dla szerokiego spektrum klasowego wystawy dotyczące śląskiej tożsamości, tj. Message from Charlotte i Przaja mōimu hajmatowi. Sukces wystaw o charakterze lokalno-patriotycznym prowadzi autorkę również do uznania za Mouffe roli, jaką pełnią tożsamości zbiorowe w życiu współczesnego obywatela.

Praca magisterska pod tytułem: "Ewa Kuryluk. Monografia artysty." stanowi zbiór, opis oraz interpretację wybranych dzieł artystki, która całe swoje życie poświęciła sztuce. Można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że jej życie oraz wytrwałe jego dokumentowanie w książkach, wierszach, na zdjęciach, obrazach, czy za pomocą instalacji artystycznych, stało się prawdziwym dziełem sztuki na miarę przełomu XX i XXI wieku.

Jest to praca obejmująca tematykę sportu w malarstwie i plakacie polskim w dwudziestoleciu międzywojennym. Znajdują się w niej informacje o zależnością wojska a sportu w Polsce po drugiej Wojnie Światowej, a także informacje o stowarzyszeniu gimnastyczntm "Sokół", początkach i rozwoju plakatu, szczególnie sportowego. Poruszony został także temat formistów w sposób ogólny, dokładniej omówione zostały postacie poszczególnych artystów zajmującym się malarswem przedstawiającym tematykę konną, sporty górskie i zimowe, piłkę nożną, tematykę związaną z lotnictwem i światem podniebnym, olimpiadę oraz sporty popularne wsród zwykłych ludzi. Oddzielne rozdziały poświęcono Rafałowi Malczewskiemu i Vlastimilowi Hofmanowi.

Celem niniejszej pracy było poznanie genezy kościoła św. Michała Archanioła w Tyńcu nad Ślęzą, wchodzącego niegdyś w skład zespołu najstarszej komandorii joannickiej na Śląsku. Przybliżyłem znane historyczne dzieje miejscowości w pierwszej części, w drugiej zaś opisałem, na podstawie dostępnych informacji, przeszłość świątyni, jej położenie architekturę oraz wyposażenie. Kościół od dawna wzbudzał zainteresowanie badaczy, dlatego w trzecim rozdziale przedstawiłem tezy na temat jego powstania, począwszy od najstarszej – autorstwa Hansa Lutscha, po późniejsze Karla Degena, Hanny Golasz, Czesława Lasoty, Macieja Małachowicza oraz Andrzeja Legendziewicza. Po skonfrontowaniu ich ze sobą, wysunąłem wnioski, iż świątynia powstawała etapami, zaś jako pierwsze powstało prezbiterium, około połowy XIII wieku, a wkrótce po nim korpus, w którym prawdopodobnie planowano kontynuować program artystyczny, rozpoczęty w części kapłańskiej.

Przedmiotem pracy jest malarstwo ścienne średniowieczne powstałe w budowlach sakralnych i świeckich, jakie częściowo zachowało się i to które nie zachowało się na terenie Wrocławia i Torunia. Przedstawiono również stosunki handlowe oraz sytuację polityczną wyżej wymienionych miast. Dokonano także porównania malarstwa znajdującego się na tych obszarach. Temat został podjęty w celu uzupełnienia literatury oraz możliwości pogłębienia wiedzy w tym zakresie Praca jest oparta na literaturze znanych autorów z dziedziny malarstwa oraz historii miast: Wrocławia i Torunia. Przykładem użytej literatury przedmiotu jest publikacja między innymi Aleksandra Jankowskiego, Średniowieczne malarstwo ścienne na Śląsku u progu reformacji. Ikonografia – funkcje – styl, Bydgoszcz 2005, czy też Sztuka Wrocławia, pr. zb. pod red. T. Broniewskiego i M. Zlata, Wrocław – Warszawa - Kraków 1967. Wykorzystano również treść pochodzącą z czasopism między innymi autorstwa Jerzego Domasłowskiego, Malarstwo ścienne w toruńskich średniowiecznych wnętrzach mieszkalnych, Rocznik Muzeum w Toruniu, VIII, Toruń 1982. Celem pracy jest przedstawienie malarstwa ściennego znajdującego się we wnętrzach budowli sakralnych i świeckich, które omówiono pod względem zawartości treściowej, kolorystycznej, stylistycznej oraz stanu zachowania. Opisano również sytuację polityczno-gospodarczą obu miast. Dokonano również porównania malarstwa ściennego w oparciu o literaturę Alicji Karłowskiej-Kamzowej. Praca składa się z następujących części: wstępu, czterech rozdziałów, zakończenia, bibliografii, spisu ilustracji i zamieszczonych ilustracji. Rozdział 1. Malarstwo ścienne średniowieczne we Wrocławiu. Rozdział ten składa się z pięciu podrozdziałów: 1. 1 Częściowo zachowane malowidła w budowlach sakralnych Wrocławia. 1. 2 Zachowane malowidła w budowli sakralnej na obecnym obszarze administracyjnym miasta. 1. 3 Nie zachowane malowidła w budowlach sakralnych Wrocławia. 1. 4 Częściowo zachowane malowidła w budowlach świeckich Wrocławia. 1. 5 Nie zachowane malowidła w budowlach świeckich Wrocławia. Następny rozdział dotyczy drugiego wybranego miasta, zatem Torunia. Rozdział 2. Malarstwo ścienne średniowieczne w Toruniu. Rozdział ten składa się z trzech podrozdziałów: 2.1 Częściowo zachowane malowidła w budowlach sakralnych Torunia. 2.2 Częściowo zachowane malowidła w budowlach świeckich Torunia. 2.3 Nie zachowane malowidła w budowlach świeckich Torunia. Rozdział 3 Sytuacja polityczna i gospodarcza miasta Wrocław i Toruń, a ostatni jest Rozdział 4 Porównanie. Zakończenie, wnioski końcowe.

Temat odnosi się do instalacji dźwiękowych, które były lub nadal są prezentowane głównie w przestrzeni publicznej Wrocławia, czy też w wybranych wrocławskich instytucjach kultury lub galeriach sztuki. W pracy zostały ujęte dzieła artystów polskich, w różny sposób związanych z Wrocławiem. Wybrane przeze mnie dzieła powstały na przestrzeni ostatnich kilku lat. Głównym celem pracy jest dokonanie przeglądu realizacji aktualnie powstających instalacji dźwiękowych we Wrocławiu, stworzonych przez polskich artystów, zarysowanie ich historii, źródeł oraz przeanalizowanie wybranych prac pod kątem formalnym – wizualnym oraz dźwiękowym, z porównaniem wybranych dzieł. Wskazuję cechy wspólne poszczególnych instalacji, czy też widoczne pomiędzy nimi różnice oraz podejmuję próbę odpowiedzi na pytanie w jaki sposób instalacje dźwiękowe oddziałują na samego odbiorcę i jego percepcję oraz na przestrzeń miejską Wrocławia, w której powstają, a także jakie w związku z tym można wskazać konkluzje. Poruszam zagadnienie instalacji artystycznej oraz dźwięku w sztukach wizualnych - opisuję te zjawiska, przedstawiam definicję, genezę i charakterystykę. Na tej podstawie definiuję instalację dźwiękową, podaję pierwsze przykłady powstałych instalacji dźwiękowych.

Niniejsza praca magisterska stanowi obszerną analizę zagadnienia twórczości Aleksandry Waliszewskiej w kontekście pojawiających się w jej dziełach motywów apokaliptycznych. Artystka odwołuje się w swoich obrazach do najistotniejszych ich źródeł, którymi są biblijny tekst Objawienia świętego Jana oraz przedstawienia obrazowe, na stałe wpisane w tradycję wyobrażania tematyki apokaliptycznej. Jednocześnie uzupełniając je elementami współczesnej popkultury. Waliszewska stworzyła niezwykle sugestywną wizję końca świata, której złożoność staje się pretekstem do rozważań nad niezmieniającą się na przestrzeni czasu ludzką mentalnością, szczególnie w kontekście lęków, którymi od wieków karmi się człowiek. Praca składa się z pięciu części. Pierwsza z nich stanowi wnikliwe studium zagadnienia lęku w kontekście jego kulturowo-społecznego znaczenia na przestrzeni wieków. Jej kontynuacją jest cześć druga, poświęcona problematyce apokalipsy w kulturze. Ten obszerny rozdział pozwala uświadomić sobie, jak ważnym dla rozwoju sztuki zjawiskiem było powracające przeczucie nadchodzącego końca oraz wynikające z tego stale odradzające się prądy milenarystyczne. Trzeci rozdział zawiera również opracowanie problematyki ewolucji apokaliptycznych motywów ikonograficznych. Odwołując się do nich, przy okazji analizy konkretnych przedstawień w pracach Aleksandry Waliszewskiej, chciałbym zwrócić uwagę na ikonograficzne zapożyczenia oraz ciągłość tradycji przedstawień apokaliptycznych obecnej w twórczości artystki. W jednym z podrozdziałów tej części zajmuję się również opracowaniem zagadnienia publikacji poświęconych tematyce apokaliptycznej, których bogactwo potwierdza niezwykle szerokie spektrum tematów i inspiracji motywami apokaliptycznymi, wykorzystywanych przez różnych autorów. Czwarty i piąty rozdział stanowią część główną pracy i w całości poświęcone zostały twórczości Aleksandry Waliszewskiej. Pierwszy z wyżej wymienionych zawiera charakterystykę sylwetki artystki oraz jej twórczości, ze szczególnym uwzględnieniem osadzenia jej w tradycji średniowiecznej i wczesnorenesansowej. Podkreślenie intertekstualności sztuki artystki staje się zapowiedzią oraz wyjaśnieniem wieloaspektowej analizy wybranych przykładów jej prac, znajdujących się w części głównej. Apokaliptyczny charakter prac Waliszewskiej budują trzy najważniejsze dla jej twórczości grupy przedstawień: prace ukazujące motyw Sądu Ostatecznego, przedstawienia katastrofizmu natury oraz sceny ukazujące rolę kobiety w akcie zniszczenia. Choć trudno jest te prace dosłownie odnosić do scen opisanych w Apokalipsie Świętego Jana, nie ma wątpliwości, iż motywy, jakimi artystka operuje, budują pośrednią narrację apokaliptyczną, powszechnie rozpoznawaną i identyfikowaną przez internetowych odbiorców jej sztuki. Podsumowanie całości pracy magisterskiej, ze szczególnym zwróceniem uwagi na stale powracający aspekt lęku w apokaliptycznych odwołanych Aleksandry Waliszewskiej, poprzedza próba usystematyzowania jej twórczo

Tematem pracy jest rusyfikacja przestrzeni publicznej w Warszawie i Helsinkach w okresie funkcjonowania odpowiednio Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Finlandii. W pierwszej części przestawiono tło historyczno-kulturowe, włączając w to kwestie polityczne, religijne i narodowe. Następnie omówiono główne zagadnienie, rozpoczynając od wprowadzenia do definicji najważniejszych pojęć i ogólnych problemów dotyczących architektury i urbanistyki na omawianych obszarach, przechodząc kolejno do analizy poszczególnych obszarów przestrzeni publicznej, które podlegały rusyfikacji. W każdym podrozdziale osobno omówiono realizacje w Warszawie i Helsinkach, kończąc podsumowaniem w formie porównania obydwu miast. Poruszono także temat obecności Rosjan w omawianych stolicach. Pracę zamyka podsumowanie, w którym zebrano ogólne podobieństwa i różnice w charakterze rusyfikacji w każdej ze stolic oraz ich przyczyny. Helsinki i Warszawa funkcjonowały w XIX wieku w obrębie jednego organizmu politycznego, jednak rusyfikacja przebiegała w tych miastach w odmienny sposób i w różnym zakresie, co było spowodowane wieloma czynnikami, zarówno polityczno-kulturowymi, jak i związanymi z sytuacją architektoniczno-urbanistyczną.

Analiza i interpretacja istniejącej dekoracji pałacowej. Próba uzupełnienia dotychczasowych badań i w niektórych wypadkach ponownego odczytania oraz uchwycenia sensu ideowego przedstawień Pałacu w Lubostroniu. Próbując uchwycić sens przedstawień ideowych inaczej niż proponowany dotychczas przez badaczy jest poniekąd polemiką z dotychczasowymi ustaleniami oraz próbą wskazania pomijanych elementów dekoracji architektonicznej pałacu, które mogą mieć wpływ na odczytanie wymowy ideowej.

Praca jest próbą analizy przemian, jakie zachodzą we współczesnej abstrakcji geometrycznej w Polsce. Skupia się na emocjonalnych wątkach pojawiających się w dziełach tego nurtu. Badanie oparte zostało na podstawie analizy dzieł Karoliny Jaklewicz powstałych w latach 2010 – 2012. Twórczość artystki pełna ukrytych treści i osobistych odniesień stała się również pretekstem do rozważań na temat roli kobiety w sztuce geometrycznej. Tytułowe sformułowanie „abstrakcja spersonifikowana” odnosi się do specyficznej roli, jaką nadaje artystka swoim kompozycjom. Bryły, które odnaleźć można w jej pracach nie tylko mają osobisty charakter, ale - w odniesieniu do omawianego tutaj okresu - często skrywają odwołanie do konkretnej osoby z otoczenia Karoliny Jaklewicz. Dzieła nie są tylko odbiciem wewnętrznych rozterek artystki, ale również wyabstrahowanym wizualnie wyobrażeniem drugiego człowieka. Praca podzielona została na trzy rozdziały. W pierwszym krótko przedstawiona została historia abstrakcji oraz geneza samego pojęcia. Następnie znalazło się omówienie początków sztuki geometrycznej w Polsce i jej przemiany w ostatnich latach. Rozdział drugi dotyczy bezpośrednio twórczości Karoliny Jaklewicz. Zawarte w nim zostały: biografia artystki oraz opis jej twórczości z lat 2010-2012. Wybór prac powstałych w ciągu tych trzech lat podyktowany został architektonicznymi odniesieniami, które odnaleźć można w dziełach oraz wyróżniającą prace z tego okresu cechą spójności w sposobie kształtowania pola obrazowego – charakterystyczne operowanie kolorem i komponowanie warstwy przedstawiającej prac z monumentalnych form. W ostatniej części pracy, na podstawie publikowanych wypowiedzi Karoliny Jaklewicz oraz przeprowadzonej rozmowy, podjęto próbę omówienia stosunku artystki do geometrii oraz analizy osobistych wątków.

Celem pracy jest omówienie twórczości Ryszarda Horowitza pod kątem motywu surrealistycznych deformacji ciała. Fotograf mimo znaczących sukcesów w dalszym ciągu jest artystą, którego wkład w rozwój fotografii nie jest doceniany. Badania nad tym zagadnieniem poparte są analizą formalną i porównawczą dzieł oraz literatury, ze szczególnym uwzględnieniem archiwalnych wypowiedzi samego artysty. Pierwszy rozdział jest poświęcony omówieniu twórczości Horowitza w kontekście fundamentalnych założeń surrealizmu oraz analizie motywów pojawiających się w sztuce głównych przedstawicieli tego nurtu. Drugi rozdział stanowi jego kontynuację. Jest poszerzony o analizę ikonograficzną innych dzieł Horowitza, tj. Anię, Apollonię, Extasy, Revlon. Kolejny rozdział zawiera analizę motywu deformacji ludzkiego ciała i dzieli się na dwa podrozdziały. Pierwsze modyfikacje ciała pojawiły się w okresie manieryzmu – to treść część pierwsza, z kolei część druga poświęcona jest temu tematowi w twórczości Horowitza. Dopełnieniem pracy jest bibliografia, spis ilustracji oraz ilustracje.

W pracy pt.: „Wieczorami słychać gwizd odjeżdżających pociągów (1948). Figury surrealistyczne w malarstwie Kazimierza Mikulskiego” autorka dowodzi występowania figur surrealistycznych w obrazach Kazimierza Mikulskiego na podstawie wybranych dzieł. Tekst przedstawia też ewolucję stylu w jego pracach na przestrzeni lat. Zasadniczą część poprzedza rozdział poświęcony życiorysowi artysty. Następnie w rozdziale odnoszącym się do stylu przedstawiono podstawowe środki malarskie, jakie artysta stosował oraz porównano jego twórczość do innych artystów, takich jak: René Magritte, Paul Delvaux czy Joan Miró. Następnie zawarto w pracy opis dzieła głównego, oraz jego analizę. W rozdziale na temat ewolucji postawy artysty autorka wybrała przykłady prac z różnych okresów. Zawarte w nim opisy i analizy ukazują zmiany zachodzące w sposobie tworzenia artysty. Prace zamykają: spis ilustracji, bibliografia oraz ilustracje.

W pracy pt. Surrealistyczna groteska w sztuce Jerzego Dudy-Gracza, na podstawie przykładów malarskich, autorka dowodzi występowania w twórczości częstochowskiego malarza cech groteski. Zasadniczą część rozpoczyna rozdział zawierający stan badań, w który poświęcony jest rozpoznaniu artysty, jego tendencji oraz dzieł na podstawie publikacji użytych w pracy. Następnie, w rozdziale odnośnie prezentacji artysty zawarty jest biogram, opis orientacji artystycznej, a także analiza stylu własnego Dudy-Gracza. Rozdział ten kończy tekst poświęcony interpretacji groteski przez malarza w duchu realistycznym, a także swoiście pojętego karykaturalnego surrealizmu. Kolejna część pracy poświęcona jest obrazowi Babie lato, a także analizie porównawczej z obrazem Józefa Chełmońskiego o analogicznym tytule. Następny rozdział odnosi się do pozostałych pracą malarza, w których wskazane zostały motywy groteski. Zawarte zostały tu opisy i analizy dzieł. Zasadniczą część pracy kończą opinie o artyście, głosy przyjaciół artysty, konkurentów, krytyków, a także nauczycieli z lat młodości. Pracę zamykają: spis ilustracji, bibliografia, aneks ze spisem wystaw i plenerów Jerzego Dudy-Gracza oraz ilustracje.

Wyobrażenie powstania styczniowego łączy się w polskiej świadomości zbiorowej z obrazem utrwalonym w twórczości Artura Grottgera, w której artysta wiele miejsca poświęcił także kobietom jako współuczestniczkom wypadków z lat 1861-1863. Celem badawczym pracy jest zanalizowanie, w jaki sposób w kulturze wizualnej (w latach 1861-1914) zostało przedstawione zaangażowanie Polek w powstanie i próba odpowiedzi na pytanie, na ile obraz ten odpowiadał rzeczywistości. Do omawianego materiału należy kilkadziesiąt obiektów – zarówno dzieł sztuki, jak i prac o niskiej wartości artystycznej – przedstawiających sceny związane z powstaniem styczniowym, w których występują postaci kobiece, a także samodzielne wizerunki uczestniczek.

W pracy pt.: „Porwanie Europy. Surrealistyczne przestrzenie i formy w malarstwie Jerzego Tchórzewskiego” autorka dowodzi istnienia nadrealistycznych elementów w twórczości wybitnego malarza na podstawie wybranych dzieł oraz w syntetyczny sposób próbuje ukazać ewolucję, zachodzącą przez ponad 40 lat w jego sposobie malowania i poruszanej tematyce. Zasadniczą część pracy poprzedza stan badań i rozdział o poświęcony przykładom przestrzeni i form stosowanych w klasycznym surrealizmie, np. twórczości Salvadora Dalego czy Yves Tanguya. W rozdziale „Jerzy Tchórzewski” prezentowany jest biogram oraz rozpoznanie stylu, jakim posługiwał się artysta. Rozdział „Porwanie Europy (1957)” bezpośrednio odnosi się do tytułu pracy i jej założeń. Opisany jest w nim wspomniany obraz, przestrzenie oraz formy w nim zawarte. Analiza odniesiona jest do twórczości wcześniej wspominanych klasyków. Kolejny rozdział dotyczy ewolucji twórczości artysty na przestrzeni dekad. Zawarte w nim opisy i analizy wybranych dzieł ukazują, jakie zmiany w sposobie malowania następowały w twórczości malarza w ciągu ponad 40 lat. Pracę zamykają: bibliografia, spis ilustracji oraz ilustracje.

Praca przedstawia przegląd oraz porównanie opracowań na temat typologii architektury kościołów chrześcijańskich średniowiecznej Nubii (VI - XIV w.). Przeprowadzona analiza ewolucji form architektonicznych budowli sakralnych pochodzących z terenów trzech państw chrześcijańskich - Nobadii, Makurii oraz Alodii opisuje poszczególne etapy rozwoju form architektonicznych nubijskich obiektów sakralnych. Klasyfikacja oraz systematyzacja odkrytych obiektów jest ściśle związana z czasem powstania kościołów oraz uwzględnia kolejne przebudowy. Opracowanie opiera się na analizie komparatystycznej podstawowych prac typologicznych autorstwa Wiliama Adamsa oraz Przemysława Gartkiewicza, uwzględniając różne poglądy badaczy na znaczenie budowli sakralnych na planie podłużnym i centralnym w historii kościołów nubijskich. Geneza wpływów obecnych w architekturze kościołów nubijskich wskazuje na zapożyczenia przeniesione z ówczesnych centrów życia chrześcijańskiego. Formy niektórych elementów architektonicznych zostały zaczerpnięte z architektury bizantyjskiej. Rozwiązanie wschodniej partii kościoła w postaci zablokowanej absydy wyciągniętej do środka budowli pochodzi z terenów palestyńsko-syryjskich. Osobną kwestią poruszoną w pracy pozostaje rola wpływów lokalnych. Kształtowanie układu przestrzennego klasycznego rozwiązania kościoła nubijskiego polegało na połączeniu planu budowli podłużnej z centralną z charakterystycznym ukształtowaniem przestrzeni liturgicznej w części wschodniej. Późne wpływy architektury arabskiej oraz bliskowschodniej, w szczególności martyriów, przejawiały się w planach kościołów pielgrzymkowych. Praca również zawiera analizę typologiczną rozplanowania kościołów według funkcji, którą pełniły (na przykład, kościoły królewskie, klasztorne, katedry, pielgrzymkowe, kommemoratywne). Krótki rys historyczny regionu zawarty w pracy przedstawia dzieje Nubii od wczesnych okresów po upadek królestw średniowiecznych.

Praca jest monografią pałacu w Rząśniku (woj. dolnośląskie). Celem pracy jest zebranie i omówienie źródeł oraz dotychczasowego stanu badań. Ponadto zostaje opisana historia miejscowości, a także samego pałacu, co prowadzi do rekonstrukcji jego barokowej bryły. Dokonano również analizy stylistycznej, dzięki której możliwe jest scharakteryzowanie twórczości architekta Martina Frantza, a zestawienie pałacu z innymi obiektami pozwoliło na ustalenie jego rangi na tle architektury barokowej na Śląsku.

Praca dotyczy polskiego artysty - Franciszka Starowieyskiego (1930-2009) badany okres zamyka się w latach 1950 – 2000. Twórca zajmował się przede wszystkim projektowaniem plakatów (był przedstawicielem Polskiej Szkoły Plakatu) ale także tworzeniem obrazów sztalugowych, projektów scenografii i kostiumów. W pracach Starowieyskiego badacze doszukują się wątków surrealistyczno – barokowych. Celem pracy jest próba stworzenia monografii - nakreślenie sylwetki Starowieyskiego oraz specyfiki twórczości artystycznej. W rozdziale pierwszym zostanie zawarty stan badań dotyczący ogólnych zagadnień związanych z surrealizmem oraz jego odmianą występującą na terenie Polski. Natomiast zasadnicza część rozdziału skupiona będzie na tekstach odnoszących się do twórcy i jego wielorakich działań artystycznych w dziedzinie plakatu, grafiki i Teatrów Rysowania. W kolejnej części omówiona zostanie geneza, specyfika i problematyka nurtu surrealistycznego oraz jego recepcja w Polsce.Rozdział trzeci zostanie poświęcony przedstawieniu sylwetki Franciszka Starowieyskiego, poprzez zaprezentowanie jego biogramu i scharakteryzowanie cech stylu charakterystycznego dlań. Omówienie będą technik twórcze, którymi się posługiwał, język artystyczny i zindywidualizowane zabiegi stylistyczne. W rozdziale czwartym będzie mowa o dziele głównym. Zostanie ono dokładnie opisane i przeanalizowane w przedstawionych wcześniej kontekstach wraz z próbą interpretacji treściowej obrazu. W kolejnym z podrozdziałów będzie także mowa o genezie powstania, inspiracjach, schemacie i ogólnym funkcjonowaniu formy, jakimi były Teatry Rysowania.Następny rozdział, to część poszerzająca konteksty dla dzieła głównego, poprzez omówienie wybranych dzieł Starowieyskiego oraz nakreślenie pozycji artysty i jego twórczości na tle działań artystów polskich oraz międzynarodowych.Tekst zamknie podsumowanie pracy i przedstawienie wyników podjętych badań dotyczących artysty, dzieła głównego i jego sztuki. Będzie to jednocześnie refleksja nad stopniem realizacji podjętego tematu.

Myślą przewodnią mojej pracy jest przede wszystkim próba zestawienia informacji historyczno-architektonicznych jednego z wielu niszczejących obiektów rezydencjonalnych. Główną uwagę chcę zwrócić na problematykę braku zainteresowania i pomocy ze strony samorządowej na odbudowę niszczejących obiektów rezydencjonalnych. W swojej pracy opieram się na publikacjach i informacjach zawartych w książkach i archiwach dostępnych na terenie Polski i Niemiec. Wiodącymi informacjami są publikacje takich autorów jak: Robert Weber , Friedrich Kurts, Joseph Franzkowski , Wilhelm Hausler , i wielu innych. Posiadam również informacje ze stron internetowych powiązanych z pamięcią regionu jaką jest; Gross Wartenberg, kreis Oberstradam, publikacje, Provinzial heimatblatt, Schliesien Provinzialbleatte roczniki (1786-1787). W pracy przyjąłem konstrukcję rozdziałową, która pozwoli mi w poszczególnych etapach konsekwentnie rozwinąć tematykę zagadnień architektonicznych i dekoracyjnych. W zakończeniu mojej pracy podkreślę najważniejsze elementy, które miały wpływ na analizę pałacu w Strodomii Wierzchniej oraz wskażę kilka przykładów, które mogły stać się inspiracją dla nie znanego nam architekta. Przede wszystkim chciałbym zwrócić uwagę na problematykę zagadnień związanych z dewastacją obiektów architektury rezydencjonalnej.

W swojej pracy licencjackiej skupiłam się na wzorach występujących na porcelanie z niewielkich manufaktur w Parowej. Rozdziały wstępne zostały poświęcone historii tych przedsiębiorstw i dostępnej literaturze. W dalszych rozdziałach skupiłam się na wzorach, występujących na tutejszych wytwórniach, w oparciu o materiał ilustracyjny i własne doświadczenie. Końcowa część niniejszego opracowania przedstawia pozycję parowskich manufaktur porcelany na tle innych śląskich fabryk.

Tematem pracy jest naśladowanie twórczości dawnych mistrzów we współczesnej fotografii na przykładzie twórczości amerykańskiego fotografa Joela Petera Witkina. Praca składa się z podstawowych części tj. wstęp, zakończenie, bibliografia, spis ilustracji i ilustracje, które stanowią wzorce ( prace autorstwa Joela Petera Witkina ) i pierwowzory, w jej skład wchodzą również trzy rozdziały. Rozdział pierwszy to biografia artysty. Omówione zostały w niej czasy od narodzin artysty, wypadek, którego był świadkiem i zdeterminował jego sposób postrzegania, którego efektem są niewątpliwie przeszywające na wskroś duszę fotografie, po pierwsze wystawy, studia oraz życie dorosłe i dalsze wystawy i nagrody na kolejnych etapach twórczości. Drugi rozdział stanowi Charakterystyka twórczości Joela Petera Witkina. W niej ujęte są tematy prac artysty ( ludzie o odmiennościach psychologicznych, cielesnych i seksualnych), reakcje widowni na prace artysty, inspiracje innymi twórcami i symbolami oraz technika, którą używa fotograf do wykonania swoich prac ( czarno- biały kolor prac wykonany na papierze do złudzenia przypominającym pergamin). Trzeci rozdział to pierwowzory fotografii Joela Petera Witkina. W tym dziale poruszane są pierwowzory jak i prace Joela Petera Witkina im odpowiadające, całość ujęta jest na zasadzie różnic i podobieństw. Wzorce te zostały podzielone na pięć niezależnych grup. Pierwszą grupę stanowią wzorce, które są w stanie rozpoznać osoby niezajmujące się profesjonalnie sztuką, druga grupa to wielość wzorców ( artysta użył więcej niż jeden wzorzec), trzeci typ- pierwowzory mające charakter polityczny, czwarty typ - pierwowzory wyraźnie nawiązujące do tytułów dzieł malarstwa należących do kanonu sztuki europejskiej, autorstwa takich mistrzów, jak Rafael Santi, Peter Paul Rubens, Tycjan (Tiziano Vecelli), Francisco Goya czy Antonio Canova, choć nie są one tak oczywiste i rozpoznawalne na pierwszy rzut oka, piąty typ - składa się na prace, w który wykorzystane pierwowzory z kanonu sztuki europejskiej zostały niemal całkowicie zdominowane przez styl Witkina. Celem pracy było znalezienie prac z kanonu historii sztuki, które odpowiadałyby podobieństwem pracą fotograficznym Joela Petera Witkina oraz ustanowić stopień ich podobieństwa. Podstawowym założeniem pracy był aspekt wzorowania, inspirowania się dziełami w pracach artysty. Problemem naukowym było ukazanie wzorów w inspiracjach prac fotograficznych Joela Petera Witkina. Sam termin naśladowania dawnych mistrzów nie jest omówiony w literaturze naukowej. Literatura naukowa posłużyła mi przy opisywaniu biografii artysty, opisie działu charakterystyki twórczości artysty, ale również we wnioskach końcowych przy dziale pierwowzory fotografii Joela Petera Witkina. Metodą, którą użyłam do wykonania pracy dyplomowej było porównywanie prac z kanonu do tych z pracami Witkina. Uzyskanym rezultatem w pracy dyplomowej było odpowiedzenie na pytania : • Kim jest Joel Peter Witkin? • Czy w swojej twó

Praca dyplomowa "Johann Franz de Backer jako malarz erudyta" jest pierwszym monograficznym opracowaniem korzystania ze wzorca przez flamandzkiego malarza, ma dowieść obycia twórcy w dorobku artystycznym ówczesnej Europy, a także przedstawić sposoby jakimi posługuje się artysta w wykorzystaniu tej wiedzy. Na podstawie zestawienia dzieł de Backera z osiągnięciami innych barokowych malarzy, z wyszczególnieniem Petera Paula Rubensa i po części Adriaena van der Werffa, dokonano próby dowiedzenia oryginalności dzieł artysty z jednoczesnym wskazaniem ukrytych elementów dzieł zaczerpniętych z kompozycji znanych ówcześnie mistrzów. Wynikiem analizy porównawczej jest uznanie de Backera oryginalnym twórcą, potrafiącym nadać swym dziełom unikatowy charakter z jednoczesną tendencją do stylizowania nieraz swych obrazów na dzieła Petera Paula Rubensa. Takie postępowanie wynika raczej z potrzeby swoistej autoreklamy swoich dzieł, wpisania się w poczet naśladowców wielkiego antwerpskiego mistrza. Owa maniera malarska była w tych czasach jak najbardziej pożądana. Biorąc pod uwagę kilka oryginalnych dzieł artysty jak "Odnalezienie zwłok Henryka Pobożnego", czy "Budzenie Amora" nie można odmówić artyście zdolności nadania swym dziełom oryginalnego charakteru, ekspresji i wyrazu. Tak więc świadome stylizowanie niektórych kompozycji na dzieła Petera Paula Rubensa wydaje się jak najbardziej możliwe. Jako podstawę do pracy posłużyły zachowane dzieła Johanna Franza de Backera z wyszczególnieniem kompozycji znajdujących się w kaplicy Elektorskiej przy kościele katedralnym pw. św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu, kaplicy Bł. Czesława przy kościele parafialnym pw. św. Wojciecha we Wrocławu, kościele filialnym pw. św. Bartłomieja w Uciechowie i kościele parafialnym pw. św. Jadwigi i Podwyższenia Krzyża Świętego w Legnickim Polu. Głównie na podstawie analizy formalnej, kontekstualnej i porównawczej tych kompozycji udało się ustalić nie tylko bardzo umiejętne wykorzystanie elementów innych dzieł przez malarza, ale także powiązania ideowe pomiędzy poszczególnymi obrazami i ich pierwowzorami.

Tematem badań pracy są wpływy antyku na modę kobiecą końca XVIII wieku. Reprezentuje ją strój ukazany na portrecie Zofii Zamoyskiej autorstwa Giuseppe Grassiego z 1799 roku. Moda antykizująca, która pojawiła się pod koniec neoklasycyzmu, była krótkim i wyjątkowym epizodem w historii ubioru. Na tle bogato zdobionego stroju rokokowego, wyróżniała ją prostota i naturalność. Najważniejszymi czynnikami, dzięki którym nawiązywano wtedy do ubiorów antycznych było szerokie zainteresowanie starożytnością w II połowie XVIII wieku oraz Rewolucja Francuska. Wpływy sztuki i kultury starożytnej rozpowszechniły się za sprawą J. J. Winckelmanna a także G. B. Piranesiego, nie bez znaczenia pozostały również odkrycia archeologiczne Herkulanum i Pompejów. Jednak, chociaż w innych dziedzinach sztuki inspiracje antykiem pojawiły się szybko, w modzie nie od razu sięgnięto do wzorców antycznych. Dlatego drugim istotnym czynnikiem, który umożliwił noszenie przez kobiety swobodniejszego, białego stroju, była Rewolucja Francuska, która zmieniła obyczajowość epoki. Do Polski nowa moda, rozpoczęta we Francji w latach 90. XVIII wieku, dotarła szybko, o czym świadczy analizowany portret. Porównując strój Zofii z ubiorem ukazanym na różnych dziełach sztuki starożytnej, najwięcej podobieństw można zauważyć między nim, a ubiorem kobiecym okresu hellenistycznego. Należą do nich: podniesiony pod biust stan sukienki, prosta linia stroju wysmuklająca sylwetkę, wykonanie z cienkich przejrzystych materiałów podkreślających kształty ciała. Inspiracje ubiorem starożytnej Grecji widać również w okryciu trzymanym przez Zofię oraz płaskich, wiązanych sandałach. Wpływy antyku w coraz mniejszym stopniu utrzymywały się do lat 20. XIX wieku.