Praca skupia się na analizie scen pejzażowych w minojskim malarstwie ściennym. Zakres geograficzny pracy ograniczony został do dwóch głównych ośrodków kultury minojskiej, czyli Krety oraz starożytnej Thery. Ramy chronologiczne mieszczą się w latach około 1600-1480 p.n.e. Główny rozdział skupia się na analizie poszczególnych malowideł z podziałem na przedstawienia czystego krajobrazu, przedstawienia z udziałem postaci ludzkich oraz pejzaż miejski. Dalej omówione zostały zbiorczo cechy tego malarstwa. Ostatni podrozdział skupia się na funkcji jaką pełniły tego rodzaju przedstawienia w społeczeństwie minojskim.

Tematem pracy jest naśladowanie twórczości dawnych mistrzów we współczesnej fotografii na przykładzie twórczości amerykańskiego fotografa Joela Petera Witkina. Praca składa się z podstawowych części tj. wstęp, zakończenie, bibliografia, spis ilustracji i ilustracje, które stanowią wzorce ( prace autorstwa Joela Petera Witkina ) i pierwowzory, w jej skład wchodzą również trzy rozdziały. Rozdział pierwszy to biografia artysty. Omówione zostały w niej czasy od narodzin artysty, wypadek, którego był świadkiem i zdeterminował jego sposób postrzegania, którego efektem są niewątpliwie przeszywające na wskroś duszę fotografie, po pierwsze wystawy, studia oraz życie dorosłe i dalsze wystawy i nagrody na kolejnych etapach twórczości. Drugi rozdział stanowi Charakterystyka twórczości Joela Petera Witkina. W niej ujęte są tematy prac artysty ( ludzie o odmiennościach psychologicznych, cielesnych i seksualnych), reakcje widowni na prace artysty, inspiracje innymi twórcami i symbolami oraz technika, którą używa fotograf do wykonania swoich prac ( czarno- biały kolor prac wykonany na papierze do złudzenia przypominającym pergamin). Trzeci rozdział to pierwowzory fotografii Joela Petera Witkina. W tym dziale poruszane są pierwowzory jak i prace Joela Petera Witkina im odpowiadające, całość ujęta jest na zasadzie różnic i podobieństw. Wzorce te zostały podzielone na pięć niezależnych grup. Pierwszą grupę stanowią wzorce, które są w stanie rozpoznać osoby niezajmujące się profesjonalnie sztuką, druga grupa to wielość wzorców ( artysta użył więcej niż jeden wzorzec), trzeci typ- pierwowzory mające charakter polityczny, czwarty typ - pierwowzory wyraźnie nawiązujące do tytułów dzieł malarstwa należących do kanonu sztuki europejskiej, autorstwa takich mistrzów, jak Rafael Santi, Peter Paul Rubens, Tycjan (Tiziano Vecelli), Francisco Goya czy Antonio Canova, choć nie są one tak oczywiste i rozpoznawalne na pierwszy rzut oka, piąty typ - składa się na prace, w który wykorzystane pierwowzory z kanonu sztuki europejskiej zostały niemal całkowicie zdominowane przez styl Witkina. Celem pracy było znalezienie prac z kanonu historii sztuki, które odpowiadałyby podobieństwem pracą fotograficznym Joela Petera Witkina oraz ustanowić stopień ich podobieństwa. Podstawowym założeniem pracy był aspekt wzorowania, inspirowania się dziełami w pracach artysty. Problemem naukowym było ukazanie wzorów w inspiracjach prac fotograficznych Joela Petera Witkina. Sam termin naśladowania dawnych mistrzów nie jest omówiony w literaturze naukowej. Literatura naukowa posłużyła mi przy opisywaniu biografii artysty, opisie działu charakterystyki twórczości artysty, ale również we wnioskach końcowych przy dziale pierwowzory fotografii Joela Petera Witkina. Metodą, którą użyłam do wykonania pracy dyplomowej było porównywanie prac z kanonu do tych z pracami Witkina. Uzyskanym rezultatem w pracy dyplomowej było odpowiedzenie na pytania : • Kim jest Joel Peter Witkin? • Czy w swojej twó

Tematem pracy dyplomowej pod tytułem "Między malarstwem a instalacją: analiza problemu na przykładzie wybranych prac Piotra Łakomego" jest analiza wybranych dzieł Piotra Łakomego (ur. 1985), ze szczególnym uwzględnieniem charakterystyki gatunkowej. Celem pracy jest odpowiedź na pytanie, czy prace Łakomego są dziełami malarstwa, czy instalacjami. W związku z zagadnieniem kategorii gatunkowych i formalnych, autorka pracy przywołuje kontekst sztuki amerykańskiej lat 60. ubiegłego wieku i polskiej neoawangardy (Tadeusz Kantor, Henryk Stażewski, Andrzej Pawłowski i inni). Amerykański nurt minimal art dał zdaniem badaczy początek instalacji jako nowej dyscyplinie sztuki; minimal art, ale również postminimalizm, stał się istotnym punktem odniesienia do porównań formalnych i gatunkowych w kontekście twórczości Piotra Łakomego. Na drugim biegunie sytuują się malarskie eksperymenty polskiej neoawangardy: przywołując jej kontekst, autorka dokonuje analizy podobieństw formalnych między pracami Piotra Łakomego a dziełami reprezentującymi eksperymentalne nurty polskiego malarstwa powojennego. Osobne miejsce zostało poświęcone porównaniu twórczości Piotra Łakomego z pracami Bartosza Kokosińskiego, innego przedstawiciela pokolenia artystów urodzonych w latach 80.

Praca dotyczy rewitalizacji kościoła św. Małgorzaty w Šonovie (pod Broumovem w Czechach) oraz jego najbliższego otoczenia. Celem pracy jest przedstawienie wytycznych dotyczących ponownego zagospodarowania obiektu wraz z wytycznymi konserwatorskimi, podpierając się przykładami innych zrewitalizowanych obiektów. Ponadto nakreślając historię całego regionu broumovskiego umieszczono kościół w Šonovie w określonym kontekście kulturowym i historycznym. Dokonano również analizy architektury kościoła oraz umiejscowienia go w twórczości architekta Kiliana Ignaza Dientzenhofera.

W mojej pracy dyplomowej opisana została postać Johanna Christiana Bendelera - dzisiaj rzadko wspominanego, lecz bardzo utalentowanego twórcy. Przedstawione zostały w niej dzieła malarza oraz opisany został jego życiorys. Poruszony został także temat zaginionych, obecnie niedostępnych dzieł. Ostatnim elementem pracy było porównanie twórczości Bendelera z malarzami XVII-wiecznymi pracami których się inspirował w swojej sztuce.

Praca porusza problem analizy i interpretacji portretów Jana Andrzeja Morsztyna, namalowanych przez Hyacinthe’a Rigauda i innych artystów jego kręgu. Proponuje nowe datowania i interpretacje, a także zwraca także uwagę na niedokładnie dotąd zbadane fakty biograficzne poety. Pierwszy rozdział stanowi stan badań nad wspomnianymi portretami; drugi przybliża fakty z życia Morsztyna, pokazujące jego relacje z Francją. Kolejne części są analizą i interpretacją dzieł Rigauda.

Praca dotyczy ewolucji wizerunku egipskiej władczyni Hatszepsut na przykładzie dwóch posągów siedzących ze zbiorów Metropolitan Museum of Art. Posągi władczyni podczas panowania uległy stopniowej maskulinizacji. W końcowym etapie rozwoju jedynie w sposób aluzyjny sugerują, iż ukazują kobietę. Praca skupia się na okolicznościach, które spowodowały ową zmianę wizerunku, zarówno historycznych, jaki i politycznych i kulturowych. Dodatkowo szczegółowo została omówiona ikonografia wraz z zapożyczeniami z innych epok. Osobny rozdział poświęcony jest funkcjonowaniu rzeźb oraz ich pierwotnemu usytuowaniu.

Niniejsza praca stanowi omówienie historii i architektury kolegium jezuickiego w Legnicy. W pierwszej kolejności przedstawione zostały dostępne publikacje traktujące o legnickiej budowli. Pracę rozpoczyna omówienie panującej w XVII wieku sytuacji politycznej i wyznaniowej w Legnicy. Następnie przedstawiono historię powstania kolegium, z uwzględnieniem roli fundatorów. W dalszej części przedstawiono sylwetki architektów pracujących dla jezuitów w Legnicy: Knolla, Frantza i Dientzenhoferów Czeskich. Kolejnym elementem pracy jest opis architektury kolegium. Ostatnią część stanowi analiza z omówieniem wpływów europejskich i konfrontacją z innymi budowlami jezuickimi na Śląsku. Pracę zamyka analiza projektu Knolla i jego realizacji.

Niniejsza praca obejmuje problematykę XIX-wiecznecznych wrocławskich domów czynszowych na przykładzie kamienicy znajdującej się przy ulicy Podwale 66, powstałej około 1855 roku. Podjęłam w niej próbę scharakteryzowania jednego z wczesnych przykładów domów czynszowych, w odniesieniu do historii rozwoju XIX-wiecznego Wrocławia, lokalizacji będącej niezwykle istotną ze względów socjotopograficznych, a przede wszystkim – próby zrozumienia znaczenie form stylowych i ornamentalnych. Motywy dekoracyjne przejawiające się na elewacjach oraz wewnątrz budynku analizowałam w odniesieniu do niezwykle ważnego zagadnienia, jakim była architektura historyzmu, neostyle oraz eklektyzm.

Praca jest analizą płaskorzeźby "Nike zawiązującej sandał" ze wskazaniem cech, które charakteryzują styl mokrych szat, który pojawił się w Grecji w ostatniej ćwierci V wieku p.n.e. W tekście uwzględniony został kontekst historyczny wpływający na rozwój rzeźby w kierunku lepszego opracowywania szat oraz dzieła Fidiasza, jako bezpośrednia inspiracja do postania stylu. Opisani zostali główni przedstawiciele stylu tj. Kallimachos i Pajonios. Zanalizowane zostały ich główne dzieła, na podstawie których możliwe było usystematyzowanie i opisanie cech stylowych. Płaskorzeźba Nike zawiązująca sandał z balustrady świątyni Ateny Nike jako typowy przykład stylu omówiona została szczegółowo, z uwzględnieniem cech formalnych, a przede wszystkim stylistycznych. Porównana została także do innych rzeźb z balustrady tj. do Siedzącej Ateny, Nike z jałówką oraz Nike z tropajonem.

W pracy zostały porównane najważniejsze wille Adolfa Loosa i Ludwiga Miesa van der Rohe, willa Müllera w Pradze i willa Tugendhata w Brnie. Przedstawiono biografie obu architektów, procesu ich edukacji oraz przebiegu kariery. Następnie zaprezentowano sylwetki zleceniodawców willi, ich status społeczny i finansowy oraz powody zatrudnienia właśnie architektów. Opisy willi poszerzono o analizę teorii ich twórców, m.in. raumplanu i „przepływającej przestrzeni”, oraz wykazanie ich wpływu na ostateczny kształt realizacji.

Praca jest próbą przybliżenia dziejów pałacu w Świebodzicach, a także analizy architektury siedziby należącej pierwotnie do śląskich przemysłowców rodu Kramsta. W tekście postawiono również tezę dotyczącą autorstwa obiektu, wiążąc berlińskiego architekta Friedricha Hitziga ze śląskim projektem. Podstawą do tego założenia była analiza porównawcza w wyniku, której połączono pałac w Świebodzicach z udokumentowaną źródłowo pracą Hitziga w Göhren, a także, nierozpoznane dotychczas, dokumenty znajdujące się w Archiwum Hochbergów, we wrocławskim oddziale Archiwum Państwowego.

W niniejszej pracy zajmuję się omówieniem historii architektoniczno - budowlanej budynków, które stały się teatrami Jerzego Grotowskiego, to znaczy Teatru 13 Rzędów w Opolu i Teatru Laboratorium we Wrocławiu. We wstępie omawiam ogólny problem przestrzeni teatralnych, a także dookreślam swój problem badawczy. Pierwszy rozdział dotyczy Opola – rozpoczyna się od analizy kontekstu urbanistycznego miasta, następnie przechodzi do analizy historii budynku, a kończy na rozważaniach dotyczących nowej koncepcji scenicznej. Narracja jest przeprowadzona analogicznie w drugim rozdziale dotyczącym Wrocławia. W kolejnym rozdziale opisuję prywatne mieszkania Jerzego Grotowskiego w obu miastach. Następnie omawiam analogie i różnice występujące między salą teatralną jako zjawiskiem artystycznym w teatralnej koncepcji Jerzego Grotowskiego. W zakończeniu podsumowuję swoje badania.

Praca porusza zagadnienie ukazywania starości w rzeźbie hellenistycznej, przyjętą tezą badawczą jest to, że dzieło Stara Pijaczka jest typowym przedstawieniem tego problemu. Pierwsze dwa rozdziały to wstęp oraz dotychczasowy stan badań nad rzeźbą. W rozdziale trzecim opisane zostało pokrótce tło historyczne i kulturowe epoki hellenistycznej, które mogło mieć wpływ na artystów. Kolejny rozdział jest zasadniczą częścią pracy i zawiera analizę formalno – stylistyczną oraz ikonograficzną Starej Pijaczki, następnie porównana została do innych dzieł z epoki hellenistycznej. Pracę kończy podsumowanie oraz wnioski, które potwierdzają lub obalają założoną tezę.

Celem pracy jest wykazanie, że fryz Gigantomachii z Wielkiego Ołtarza Zeusa i Ateny w Pergamonie jest modelowym przykładem nurtu barokowego w reliefie hellenistycznym. Praca obejmuje czas budowy Wielkiego Ołtarza Zeusa i Ateny w latach 180 – 160 p.n.e. oraz powstania Wielkiego Fryzu Gigantomachii (około 160 rok p.n.e.). Pergamon był stolicą królestwa Pergamonu pod panowaniem dynastii Attalidów, niewielkiej monarchii, w której rozwinęła się architektura i szkoła rzeźbiarska epoki hellenistycznej. Do największego rozkwitu państwa doszło za panowania Eumenesa II. Władca zlecił w 180 roku p.n.e. budowę Wielkiego Ołtarza Zeusa i Ateny w celu uczczenia zwycięstwa nad plemieniem Galów. Cokół otaczający budowlę pokryto płaskorzeźbioną sceną przedstawiającą walkę bogów z gigantami. Fryz ma około 110 m długości. Badania archeologiczne nad budowlą Ołtarza oraz fryzem Gigantomachii rozpoczął w latach 60. XIX wieku niemiecki inżynier, Carl Humann. Całość założenia zrekonstruowano w tak zwanym Muzeum Pergamońskim w Berlinie, gdzie znajduje się po dziś dzień. Problemem nurtującym badaczy jest kwestia autorstwa fryzu Gigantomachii. Wysunięto kilka hipotez, a autorem najpopularniejszej jest Dieter Thimme. Uważa on, że istniał główny projektant, któremu podlegała grupa rzeźbiarzy pochodzących z różnych środowisk. Wskazują na to przede wszystkim różnice stylistyczne w poszczególnych partiach reliefu. Mówi się także o tak zwanym Mistrzu Ołtarza Pergamońskiego, który miał wykonać główne przedstawienie z grupą Zeusa i Ateny. Temat Gigantomachii był w sztuce greckiej bardzo popularny i pojawiał się głównie w dekoracjach architektury (między innymi fryzy w świątyni Ateny w Priene czy świątyni Hekate w Laginie). Jego pojawienie się w Pergamonie miało związek z ogromnym szacunkiem, jakim darzono tam Ateny. Ponadto uważa się, że musiało istnieć źródło pisane, na przykład hellenistyczna epopeja Attalidów, z którego zaczerpnięto inspiracje do stworzenia tego typu przedstawienia. Bogowie olimpijscy oraz personifikacje przedstawieni zostali zgodnie z rodzinnymi koligacjami, a nie wedle hierarchii. Zróżnicowani zostali także sami Giganci, zarówno pod względem płci, wieku, jak i ubioru. Zachowały się fragmenty podpisów oraz atrybuty większości postaci. Fryz południowy ukazuje walkę Gigantów i Tytanów. Znajdują się tu między innymi Asteria i Febe, Hyperion (Uranos), Selene, Helios czy Rea. Na fryzie zachodnim widoczni są Dionizos i bóstwa morskie z Okeanosem na czele. Fryz północny kontynuują Posejdon z zaprzęgiem, Nyks i Afrodyta z Erosem. Na fryzie wschodnim ukazano najważniejszych bogów: Zeusa i Atenę, Apolla, Artemidę czy Hekate. Fryz Gigantomachii z Wielkiego Ołtarza w Pergamonie wpisuje się swoimi cechami w tak zwany styl baroku hellenistycznego. Charakteryzują go między innymi głęboki relief, dynamizm scen, silne emocje ukazane na twarzach postaci, a także patos i teatralność. Widoczna jest również wysoka dbałość o szczegóły w ukazaniu faktury mat

Praca jest próbą wieloaspektowej analizy wrocławskiego galeriowca autorstwa Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak. W tekście podjęty zostaje wątek rozwoju koncepcji architektonicznej budynków galeriowych z mieszkaniami w typie maisonette oraz ich ideologiczna ewolucja. Analiza bloku mieszkalnego stanowi ponadto przyczynek do zrozumienia mechanizmów jakie kształtowały polską, a przede wszystkim wrocławską architekturę po 1945 r., takich jak wpływ koncepcji Le Corbusier'a, czy polityczne i społeczne uwarunkowania. Ważnym aspektem tej pracy jest też przebadanie związku galeriowca z ówczesną prasą.

Wyposażenie kościoła podominikańskiego pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Ząbkowicach Śląskich, ukształtowane w wyniku długiej i burzliwej historii, prezentuje interesujące i bogate artystycznie formy. W niniejszej pracy podjęto próbę analizy oraz rekonstrukcji pierwotnego wystroju barokowego, na który składają się: ołtarz główny, ambona, stalle zakonne, ławy dla wiernych oraz rzeźbiarska Grupa Ukrzyżowania. Ze względu na zdziesiątkowanie barokowego wyposażenia wskutek zawieruch dziejowych zdecydowano się na włączenie do pracy również zespołu barokowych figur świętych dominikańskich, znajdujących się dawniej przed kościołem. Wyposażenie kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego prezentuje dobry poziom artystyczny. Wraz z charakterystycznym dla zakonów dominikańskich programem ikonograficznym wpisuje się do grupy interesujących dzieł sztuki barokowej na Śląsku.

Obiektem pracy jest Willa Schoellera znajdująca się przy ul. Powstańców Śląskich 204 we Wrocławiu. Została zaprojektowana w 1906 roku przez niemieckiego architekta Felixa Henry’ego. Willa pierwotnie należała do bogatej rodziny przemysłowców. Rezydencja ma charakter hybrydy willowo–pałacowej. Została wybudowana w stylu późnego historyzmu, z cechami wczesnego modernizmu. Jest skrajnie odmienną realizacją w porównaniu do domu typu Landhaus powstałego w tym samym czasie, jednak posiada pewne jego cechy. Stanowi przykład wyjątkowej siedziby fabrykanckiej na Dolnym Śląsku.

Praca stanowi skrótową monografię obiektu, jakim jest pochodzący z początku XIX wieku pałac w Szymanowie, we wsi położonej w powiecie świdnickim. O wyjątkowości tego obiektu stanowi połączenie dwóch odmiennych i wykluczających się form stylowych. Z powodu niewielkiej ilości materiałów źródłowych nie udało się ustalić podstawowej kwestii, jaką jest autorstwo projektu budowli a także dokładnego datowania powstania oraz jej funkcji. Jednak analiza stylowa pozwoliła wysunąć wniosek, że pałac z całą pewnością pochodzi z kręgu K. F. Schinkla i ze względu na swoją wyjątkową formę stanowi pewien unikat nie tylko na terenie dawnych Prus, ale także w tej części Europy. Łączy w sobie tradycję schinklowską z modnym w XVIII wieku neopalladiańskim typem wnętrz o centralizującym charakterze. Inspiracje, które doprowadziły projektanta pałacu do jego ostatecznej formy wywodzą się z architektury francuskiej (Durand) i były wyrazem nie tylko pewnego rodzaju podążaniem za ówczesną modą, ale także ilustrowały poglądy i aspiracje artystyczne samego fundatora (Seherr-Thossa). W pracy udało się wyprowadzić kilka hipotez odnośnie niewyjaśnionych aspektów dotyczących pałacu, jednak wyjaśnienie ich wykracza poza pracę licencjacką.

Teatr w Epidauros często był przedmiotem opracowań. Jest to ciekawy przykład teatru, posiadający do dnia dzisiejszego znakomitą akustykę. Celem pracy jest przedstawienie, że teatr w Epidauros jest modelowym przykładem greckiej architektury teatralnej, a także zebranie i usystematyzowanie informacji na temat tej budowli, uwzględniając czas powstania i formę architektoniczną od VI wieku p.n.e. do III wieku p.n.e.. W drugim rozdziale przedstawiona zostanie problematyka oraz dotychczasowy stan badań, a także zakres rozważań nad teatrem w Epidauros. Następny rozdział historyczny uwzględnia dzieje teatru jako części składowej obiektów użyteczności publicznej oraz przedstawia w jaki sposób i gdzie je lokowano. Ponadto prezentuje pokrótce grecką obyczajowość oraz pierwotne formy widowiskowe. W następnej części opisane zostaną narodziny teatru właściwego. Kolejny rozdział prezentuje poszczególne elementy budowli teatralnej, a także urządzenia sceniczne, dekoracje oraz kostiumy i rekwizyty aktorów. Zawiera on również analizę stylowo-formalną i porównawczą z podaniem przykładów innych teatrów na przestrzeni trzech wieków z uwzględnieniem początku w okresie egejskim. W następnym rozdziale przedstawiono ideologiczną wymowę przedstawienia teatralnego, które wraz z architekturą tworzyło spójną całość. Podsumowanie zbiera najistotniejsze informacje oraz wnioski płynące z przeprowadzonych w pracy analiz literatury.

W okresie klasycyzmu sztuka antyczna narodziła się na nowo. Była widoczna w malarstwie, rzeźbie i architekturze. Jednym z przedstawicieli nurtu był Jean August Dominique Ingres, autor obrazu pt. „Jowisz i Tetyda” z 1811 roku. Celem pracy będzie analiza i interpretacja dzieła. Zostaną one oparte o tło historyczne, charakterystykę danego okresu w sztuce, ogólną twórczość artysty. Zakres działań będzie obejmował wskazanie i rozpoznanie motywów antycznych, mitologicznych, ocenienie poziomu, wartości artystycznej obrazu. Pierwszym rozdziałem pracy jest stan badań. Drugi zawiera charakterystykę okresu w sztuce, jakim był klasycyzm, zaznaczenie najważniejszych wydarzeń historycznych epoki, biografię artysty. Dodatkowo próbę odpowiedzi na następujące pytania w oparciu o tło historyczne: dlaczego artysta postanowił zająć się danym przedstawieniem, jakie czynniki mogły mieć wpływ na zainteresowanie tematem antycznym. Trzeci to analiza i interpretacja dzieła. Analiza ikonograficzna, ikonologiczna, przedmiotu, stylistyczna, oparta o literaturę, metodę widzenia oraz posiadaną przez autorkę wiedzę. Zajmie się również poszukiwaniem pierwowzorów i inspiracji artysty, ogólnej percepcji sztuki starożytnej w obrazie. Interpretacja całości, będzie wzbogacona o elementy krytyki. W ostatniej części pracy – zakończeniu – znajdzie się podsumowanie badań, w tym ocena dzieła oraz ogólne wnioski, pozyskane w trakcie pracy.

W pracy, dotyczącej gotyckich malowideł ściennych w kaplicy podwieżowej kościoła dominikanów p.w. św. Wojciecha we Wrocławiu, omówione zostają ich historia oraz ikonografia. Do tej pory malowidłom tym nie poświęcono żadnej obszerniejszej pracy. Są one jedynie krótko wzmiankowane przez badaczy w opracowaniach o bardziej ogólnym zakresie. Niniejsza praca posiada układ problemowy, a kolejne rozdziały odpowiadają poszczególnym zagadnieniom, nakreślonym w stanie badań. Jej celem jest przybliżenie ikonografii i wartości formalnych dominikańskich malowideł oraz próba odczytania całości programu, a także zarysowanie historii powstania i konserwacji. Jest to możliwe dzięki analizie nie tylko literatury i samego omawianego zabytku, ale również archiwalnych fotografii wykonanych przed II wojną światową. W pracy tej wskazane zostały hipotezy dotyczące datowania oraz autorstwa malowideł, a także omówione poszczególne sceny i stan ich zachowania (w porównaniu do przedwojennego) oraz odczytane zostały, do tej pory nierozpoznane inskrypcje. Podjęta została próba powiązania tematyki fresków z pierwotnym przeznaczeniem podwieżowej kaplicy, jako należącej do działającego w XV wieku przy kościele św. Wojciecha bractwa różańcowego. W dalszej części pracy pojawia się propozycja identyfikacji, dotychczas nierozpoznanej postaci zakonnicy, jako świętej Katarzyny ze Sieny. Dodatkowo podjęta zostaje kwestia powojennych konserwacji fresków, a na koniec omówione zostają wartości formalne malowideł, wskazane możliwe źródła inspiracji oraz rozważone zostaje ich wykonanie przez Mikołaja Obilmana. Ze względu na bardzo zły stan zachowania fresków w dominikańskim kościele św. Wojciecha, skąpość źródeł oraz opracowań często niemożliwe było wyjście poza strefę hipotez i uzyskanie pewnych wniosków. Pomimo tego praca stanowić może przyczynek do dalszych badań.

Praca licencjacka dotyczy problemu funkcjonowania architektury w czasie, na przykładzie zespołu budynków przy placu Grunwaldzkim 4-20 i ul. Marii Skłodowskiej-Curie. Aby dokładnie omówić zagadnienie, zebrane zostały publikacje, które ukazały się od pierwszych lat istnienia obiektu do roku 2018. Przybliżono również sylwetkę architekta. Następnie dokonano analizy formalnej oraz stylowej budynków opierając się na charakterystycznych cechach estetycznych, konstrukcyjnych oraz funkcjonalnych. Prześledzona została historia budynku oraz jego otoczenia aż po lata współczesne. Problem został rozważony na zasadzie kontrastu: jak zespół budynków funkcjonował kiedyś, jak dziś, jakie miał znaczenie, a jakie ma obecnie, jaką miał formę i walory estetyczne i jak zmieniły się one przez lata, jak zmieniał się sposób jego użytkowania oraz czym różnił się projekt i wizja architekta od efektu końcowego. Jakie czynniki do tego doprowadziły? Celem pracy jest próba znalezienia odpowiedzi na te pytania oraz zwrócenie uwagi na ów istniejący problem dotyczący wielu realizacji architektonicznych.

Praca porusza problem przedstawienia Lwowa i jego historii w literaturze turystyczno-krajoznawczej wydanej po 1945 roku w różnych częściach Europy. Jej pierwszy rozdział stanowi zarys historii miasta zaczynając od najstarszych znanych faktów dotyczących lwowskich terenów, a kończąc na współczesności. Drugą część pracy to krótka charakterystyka przewodników, które następnie zostaną poddane analizie i interpretacji. Wybrane przewodniki podzielono na trzy grupy: przewodniki wydane w okresie radzieckim, ukraińskie przewodniki wydane po 1991 roku oraz polskie – również wydane po 1991 roku.  Analiza obejmuje problem przedstawienia historii w poszczególnych wydaniach, dobór zabytków i ewentualnych tras turystycznych, poruszenie  tematów niezwiązanych ze sztuką i historią oraz kwestię obiektywizmu autorów kolejnych przewodników.

Temat niniejszej pracy dyplomowej brzmi „Neogotyckie cerkwie Petersburga i okolic”. Jej celem było uściślenie przyczyn pojawienia się i okoliczności rozprzestrzeniania się budowli neogotyckich w Rosji na przykładzie świątyń budowanych w Petersburgu i najbliższych miastach. Petersburg jako stolica Imperium Rosyjskiego był szczególnie wrażliwy na trendy w modzie, w tym w dziedzinie sztuki i architektury. Praca zawiera analizę 3 etapów rozwoju neogotyku w Rosji: fałszywy gotyk, eklektyzm, oraz modernizm gotycki. Zidentyfikowane są cechy charakterystyczne architektury poszczególnych etapów, przeprowadzone są badania specyfiki katolickich, luterańskich i prawosławnych świątyń w stylu gotyckim XVIII – początku XX w.

Tematem mojej pracy licencjackiej jest wyposażenie rzeźbiarskie kościoła Franciszkanów-Reformatów pw. św. Walentego w Osiecznej. We wstępie zarysuję ogólnie losy zakonników franciszkańskich i przedstawię szkic całej pracy. Kolejno w stanie badań przeanalizuję dotychczasowe ustalenia nad wyposażeniem rzeźbiarskim i snycerskim kościoła w Osiecznej. Następnie omówię statuty regulujące wygląd franciszkańskich kościołów. W pracy poruszę kwestie związane z historią reformatów oraz ich przybyciem do Osiecznej, pokrótce przedstawię losy świątyni. Ponadto zastanowię się pokrótce nad opisem architektonicznym świątyni. W mojej pracy licencjackiej najważniejszym zagadnieniem jest jednak wyposażenie rzeźbiarskie i snycerskie świątyni, dlatego w kolejnym rozdziale, szczegółowej analizie poddam wyposażenie świątyni. Kolejny rozdział zostanie poświęcony autorowi wyposażenia kościoła św. Walentego- Antoniemu Schultzowi. W tym rozdziale przedstawię karierę rzeźbiarza. W podsumowaniu zestawię wszystkie najważniejsze fakty dotyczące kościoła franciszkanów w Osiecznej oraz porównam kościół św. Walentego z kościołem franciszkańskim w Boćkach i Brodnicy.

Niniejsza praca licencjacka poświęcona jest obrazowi "Chrystus przy kolumnie" znajdującemu się w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Przedstawiam w niej stan badań nad obiektem oraz tło historyczne gdzie skupiam się przede wszystkim na sytuacji gospodarczej i politycznej Hiszpanii XVII wieku, a w szczególności na roli Sewilli, w której artysta spędził większość swojego życia. Ponadto opisuje tło religijne i artystyczne tego miasta, a także życiorys malarza. W pracy znajduje się również szczegółowy opis tytułowego dzieła, analiza stylowo-formalna i porównawcza, gdzie przyglądam się zależnościom między grafiką Lucasa Vorstermana według obrazu Gerarda Seghersa oraz "Chrystusem przy kolumnie", jak i rozdział dotyczący wymowy ideowej przedstawienia. Koncentruje się w nim na zmianach w sposobie przedstawiania sceny biczowania Chrystusa na przestrzeni wieków, ich przyczynach i źródłach, jak i również na dziełach o tej tematyce tworzonych w XVII wieku w Hiszpanii.

Tekst ma na celu scharakteryzowanie prac malarza oraz całościowe spojrzenie na dorobek twórczy artysty ze skupieniem uwagi na wybranym, głównym dziele analizy – „Muzyka rzeczy początkiem” z 1975 roku. Obraz ten zawiera pełnię środków stosowanych przez Makowskiego i stanowi apogeum wyrazu i myśli w oeuvre twórcy. Zakres pracy obejmuje przeglądowe spojrzenie na działalność Makowskiego z uwzględnieniem głównych założeń i myśli filozoficznych. Ponadto w pracy wskazane są porównania do innych artystów związanych ze stylem i pojęciem surrealizmu, do którego odwoływał się polski malarz. Opracowywanie tekstów literatury, ich analizy pozwala na próbę rekonstrukcji drogi artystycznej malarza. Badania opierały się głównie na porównaniu tekstów historycznych i krytycznych, a także ustaleniu na ich podstawie spójnych wniosków, które rozpoznają drogę Makowskiego jako twórcy. Na początku pracy znajduje się zarys biografii artysty. Następująca kolejno analiza dzieła głównego przybliża do cech kreacji Makowskiego, lecz daje także możliwość całych serii malarskich i graficznych. W kolejnej autor stara się poznać proces kształtowania odrębnego stylu artysty.Poszukiwanie korelacji pomiędzy tym, co zewnętrzne, a tym co wewnętrzne, uwidacznia zależności Makowskiego od wpływu surrealizmu i osób z jego otoczenia. Potwierdzają to odniesienia artysty do polskiej sceny artystycznej, co pozwala sformułować ostateczne wnioski.

Praca porusza kwestię analizy ikonografii w kręgu sztuki karmelitów bosych na terenach dawnej Rzeczypospolitej. W głównej mierze treść skupia się na postaci legendarnego założyciela zakonu, tj. proroka Eliasza. Praca zawiera również próbę przybliżenia kwestii rodowodu karmelitów i tradycji eliańskiej oraz ich wpływu na kształtowanie się nowożytnej ikonografii zakonu. Pierwszy rozdział stanowi zarys dziejów historycznych; drugi jest próbą nakreślenia rozwoju tradycji dotyczącej protoplasty karmelitów. Kolejne części dotyczą kwestii ikonografii, poczynając od generalnych informacji, z różnych części świata i dotyczących różnych świętych, kończąc na wybranych przykładach kościołów z terenów dawnej Rzeczypospolitej, które koncentrują się konkretnie na postaci Eliasza.