Tematem niniejszej pracy jest „Adaptacja średniowiecznych kamienic do współczesnych potrzeb”. Praca jest analizą powojennej sytuacji średniowiecznych kamienic mieszczańskich na podstawie przykładów ze zwróceniem szczególnej uwagi na problemy związane z ich adaptacją. Praca składa się z trzech części. Część pierwsza odnosi się do historii średniowiecznej kamienicy europejskiej, opisując zmiany jakie w niej zaszły na przestrzeni wieków. Część druga skupia się na teorii konserwatorskiej i jej wpływie na adaptację zabytków, a jednocześnie na znaczeniu adaptacji w tkance miejskiej. W tej części pracy poruszyłam też prawne aspekty adaptacji kamienic. Trzecia część zawiera opis przykładów wraz z ich analizą i podsumowaniem. Adaptacja średniowiecznych kamienic to niezwykle ważny proces, którego celem jest ratowanie zabytkowych obiektów i przywracanie im ich świetności. W przeważającej części przypadków mamy do czynienia z budynkami nawarstwionymi, które często pod niezbyt atrakcyjną, zaniedbaną czy zniszczoną powłoką skrywają średniowieczną substancję i niesamowitą historię. Zabytkowe kamienice to część naszego dziedzictwa, tylko od nas samych zależy w jakim stanie przekażemy tę wartość następnym pokoleniom.

Celem pracy jest prezentacja i analiza elementów architektonicznych współtworzących założenia klasztorne franciszkanów reformatów czeskiej prowincji św. Wacława na Śląsku, które mając proweniencję antyczną, w dobie baroku poddane zostały przekształceniom i reinterpretacjom. Analizie poddano kościoły i klasztory reformackie z 10 śląskich miast, uwzględniając historyczno-kulturowy kontekst ich powstania oraz wynikającą z zakonnego ustawodawstwa i lokalnych standardów budowlanych specyfikę architektoniczną.

Pierwszy rozdział tego opracowania jest swoistym wstępem do pracy, w którym scharakteryzuję stan badań nad zjawiskiem kolekcjonerstwa w Polsce. W drugim rozdziale niniejszej pracy przedstawię zarys historii kolekcjonerstwa w Polsce i na świecie. Rozdział trzeci to zarys dziejów kolekcjonerstwa po czasy współczesne ze szczególnym uwzględnieniem pobudek, dzięki którym powstawały niegdyś kolekcje i powstają do dziś. W rozdziale czwartym omówię sylwetkę kolekcjonera, mecenat jaki sprawuje nad artystami i prześledzę poczynania Galerii Starmach. W rozdziale piątym opiszę trzon stworzonej przez niego kolekcji procesy i ekspozycje jakie miały miejsce w czasie 25 letniej działalności. Rozdział szósty będzie zawierał charakterystykę postaci Jerzego Nowosielskiego, a także opis współpracy z artystą od roku 1973 do jego śmierci.

Niniejsza praca magisterska opowiada historię skromnego i wrażliwego na losy człowieka i natury artysty. Tadeusz Kuduk, bo o nim mowa, jest artystą nietypowym. Długo malował chowając swe prace w pracowni w Lublinie, przypadek sprawił, że znalazłem się tam wspólnie z artystą i poczułem się jak w muzeum polskiej sztuki XX wieku. W warsztacie artysty znajdują się prace z przekroju jego całej twórczości, od lat ’60, kiedy to (dokładnie w roku 1969) został członkiem ZPAP, aż po prace malowane w XXI wieku. Jego twórczość plastyczną ciężko sklasyfikować i przyporządkować, zarówno pod względem stylu, formy jak i przedstawianych treści. Podjąłem w tej pracy próbę umiejscowienia Tadeusza Kuduka w historii sztuki polskiej, jednak głównym celem pracy było przybliżenie twórczości artysty znanego do tej pory we wschodnich regionach Polski oraz znalezienie genezy stylu i formy powstawania wybranych prac w nietypowych kompozycjach powiązanych z wątkami teatralnymi. W pracy opisałem bogaty życiorys artysty, skupiając swą uwagę na kontaktach Kuduka ze sztuką plastyczną i teatrem począwszy od najmłodszych lat aż do czasu świadomego działania artysty w życiu kulturalnym. W pracy znajdziemy biografię artysty, opis miejsc w których się wychowywał, i które miały bezpośredni wpływ na jego późniejszą twórczość. Opisałem również tło historyczne w Polsce, sytuację polityczną kraju po roku 1960 i sytuację artystów w panującym ustroju politycznym, począwszy od przemian w teatrach powojennych, przez wielkich reżyserów reformatorów, aż do nurtów teatrów alternatywnych, co miało wpływ na karierę i życie Tadeusza Kuduka. Opisuję również zmiany w dziedzinie sztuk plastycznych towarzyszące zjawiskom społecznym opisywanego okresu. Najważniejszy okres politycznych przemian, który miał wpływ na życie i twórczość Tadeusza Kuduka przypada na wczesne lata ’80. W pracy przyjrzałem się po krótce technikom i formom malarskim, z których korzysta w swej pracy Kuduk, oraz scharakteryzowałem twórczość artysty. Podjąłem również próbę udowodnienia wpływu teatru i wykształcenia aktorskiego twórcy na prace plastyczne powstające w warsztacie malarskim od lat ’60. Pod tym kątem preanalizowałem w szczególności cykl „Dramatu ciąg dalszy…”, którego wystawa w roku 1982 w foyer Teatru im. J. Osterwy była przełomowym momentem w życiu zawodowym Tadeusza Kuduka. Analiza i interpretacja cyklu nasunęła wnioski potwierdzające wpływ pracy w teatrze na ukształtowanie stylu malarskiego artysty. Scenograficzne układanie form w obrazach, używanie świateł znanych tylko ze scen teatralnych czy teatralne komponowanie przestrzeni na płótnie to cechy, które tworzą indywidualny i niepowtarzalny styl Kuduka i zasługują na bliższe przyjrzenie się jego twórczości. Wniosek, do którego doszedłem jest taki, że prace artysty stanowią ważny pierwiastek polskiej sztuki XX wieku, wzbogacają ją o indywidualny i niepowtarzalny styl, który ma dużą wartość zarówno w formie, kolorystyce jak i treści. Dziełami tymi powinniśmy się chw

Niniejsza praca magisterska podejmuje problematykę analizy kostiumologicznej na wybranych portretach z dawnej galerii Balliwów i komendantów zakonu joannitów na zamku w Słońsku (dawny Sonnensburg). Opisywane w pracy portrety znajdują się obecnie w zbiorach Muzeum Miejskiego we Wrocławiu. W pracy tej mowa jest także o historii Kawalerów Maltańskich i początkach zakonu datowanego na w drugą połowę XVIII wieku oraz budowie zamku w Słońsku. Głównym zagadnieniem są jednak kostiumy i odznaczenia na portretach Joannitów. W rozdziale poświęconym kostiumom dowiedzieć się można także o fryzurach czy obuwiu jakie noszone było w ówczesnych czasach, ale także o dodatkach deseniach czy ewolucji fasonu szustokoru męskiego. Poniższa praca magisterska pokazuje także kim byli Kawalerowie Maltańscy portretowani na obrazach, ich życiorysy, osiągnięcia wojskowe ale także rodzinne i prywatne.

Praca stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, czy we współczesnej historii sztuki rodzi się nowy nurt, jakim miałby być nowy surrealizm. Interesuje mnie to zjawisko szczególnie na gruncie polskim, wśród malarzy młodego pokolenia, urodzonych po roku 1980: Dawida Czycza, Pawła Olszczyńskiego, Marcina Zawickiego i Jakuba Juliana Ziółkowskiego

Praca przedstawia historię życia i dorobku artystycznego, jednego z głównych kolorystów w Polsce - Jana Cybisa (1897-1972). Pokazuję na wybranych przykładach ewolucję drogi twórczej od lat 1921-1972. Na podstawie dokładnej biografii i katalogu wystaw, można prześledzić kluczowe momenty w dziejach sztuki w Polsce i na świecie, od postimpresjonizmu po socrealizm.

Celem niniejszej pracy dyplomowej była analiza działalności korporacji i prywatnych kolekcjonerów na rzecz sztuki, opis tworzonych przez nich zbiorów, a także przedstawienie różnych postaw kolekcjonerskich na terenie Rzeczpospolitej Polskiej po 1980 roku. Za punkt wyjścia do zrozumienia problemu obrałam historię świadomego gromadzenia precjozów, odmiennie definiowanych na przestrzeni dziejów oraz stopniowy rozwój mecenatu sztuki. Na przykładzie publicznie dostępnych, największych polskich zbiorów korporacyjnych, podjęłam próbę ich scharakteryzowania, ustalenia dyscyplin sztuk plastycznych i nazwisk artystów najbardziej pożądanych, wreszcie – przedstawiłam motywy oraz korzyści koalicji biznesu ze sztuką. Dopiero rodzące się zjawisko korporacyjnego kolekcjonerstwa w Rzeczpospolitej Polsce, zderzyłam z jego amerykańskim, a także brytyjskim odpowiednikiem. Szczegółowej analizie poddałam ponadto sylwetki prywatnych polskich kolekcjonerów i budowane przez nich zbiory. Mając na celu odzwierciedlenie ich różnorodnego charakteru, wyselekcjonowałam grupę trzech postaci reprezentujących odmienne podejście do gromadzenia dzieł sztuki. Zaproponowana przeze mnie tematyka, umożliwiła znalezienie odpowiedzi na pytanie o wpływ prywatnych kolekcjonerów oraz korporacji na sektor kultury polskiej, a także przyczyny stopniowego zastępowania przez nie funkcji mecenatu państwowego. Pomimo trudności związanych z anonimowością właścicieli zbiorów sztuki oraz nieczęstym ich udostępnianiem, pragnęłam dokonać obiektywnej, rzeczowej analizy postawionego przez siebie problemu.

Celem pracy pt. 'Karykatura w propagandzie komunistycznej na przykładzie tygodnika satyrycznego "Szpilki". Porównanie lat 1949 i 1953' jest zbadanie przemian zachodzących w karykaturze propagandowej Polski Ludowej okresu stalinizmu, wynikających z trwającej debaty i stawianych przed nią ideologicznych zadań. Obiektami badań są ilustracje tygodnika satyrycznego Szpilki z lat 1949 i 1953 oraz teksty źródłowe z lat 1947 - 1953, stanowiące głos w dyskusji nad misją satyry i kultury w latach powojennych. Praca składa się z trzech rozdziałów opatrzonych wstępem i zakończeniem. Pierwszy rozdział poświęcony został karykaturze – przedstawia jej definicje, typologię, zarys historyczny oraz sylwetki wybranych twórców polskiej karykatury związanych za Szpilkami. Drugi rozdział omawia ogólną teorię propagandy, jej definicje oraz rodzaje, podejmuje także temat propagandy Polski Ludowej – przybliża jej zadania, esencjonalnie opisuje strukturę aparatu propagandowego, a także jego środki i metody. Rozdział trzeci jest miejscem zasadniczej analizy materiału badawczego – karykatur Szpilek z lat 1949 i 1953 oraz tekstów źródłowych, podejmujących temat roli satyry w Polsce Ludowej. Z przeprowadzonych badań wynika, że satyra Szpilek omawianych lat w pewnym stopniu uległa zmianie - zwrócono się ku masom pracującym i podjęto temat wsi, dało się zauważyć przejawy samokrytyki, a w walce ze schematyzmem miał pomóc swobodny humor poruszający tematy związane z codziennością. Widoczny jest także większy optymizm oraz częstsze operowanie komizmem wynikającym ze sprzeczności i kontrastów dualistycznie przedstawionego świata. Porównując omawiane lata, karykatura 1949 roku, ze swoją krytyką podżegaczy wojennych, wytykaniem ułomności przywódców oraz dyskredytacją całego zachodniego świat była dużo bardziej bojowa i drapieżna niż poświęcona życiu w mieście i na wsi satyra roku 1953. W karykaturze Szpilek 1953 roku dużo łatwiej odnaleźć wpływy panującej ówcześnie metody twórczej socrealizmu - programowy optymizm, oddanie tematyce robotniczo-chłopskiej oraz przedstawienie rzeczywistości 'w jej rewolucyjnym rozwoju' dużo pełniej reprezentowały realizm socjalistyczny, niż skupiona na krytyce Zachodu satyra roku 1949. Poddanie karykatury ramom obowiązującego stylu było jednak bardziej widoczne w sferze treści niż formy. Stylistyka socrealistyczna w karykaturze pojawiała się głównie w przedstawieniach mas – pracujących lub dumnie maszerującej młodzieży. W większości przedstawień artyści ze swobodą i wirtuozerią posługiwali się własnymi, często finezyjnymi i unikalnymi stylami (jak Jan Lenica, Maja Berezowska czy Ha-Ga). W wielu przypadkach nieskrępowana, płynna linia lub zamierzona deformacja służyły wprowadzeniu ironii, często wręcz szyderstwa, toteż stanowiły główne źródło humoru. W krytyce ludzkich przywar oraz postaw odnaleźć można swoistą kontynuację moralizatorskiej misji karykatury średniowiecznej oraz oświeceniowy dydaktyzm. System komunistyczny stał na straży wszelkich (zgodny

Praca powstała w celu zebrania istniejących źródeł, opisania i stworzenia wytycznych do koncepcji rewitalizacji barokowego pałacu w Piszkowicach. Podczas tworzenia publikacji wykorzystano metody badawcze formalno-porównawcze, kwerendę źródeł ikonograficznych i pracę w terenie.

W pracy skupiono się przede wszystkim na analizie architektury pawilonu ogrodowego, starano się zrekonstruować pierwotny wygląd budowli i określić jej miejsce w ogrodzie. Informacje te są punktem wyjścia do analizy historii, datowania obiektu oraz próby przypisania jego autorstwa. Ważnym aspektem poruszanym w pracy jest wskazanie właściwej funkcji budowli w oparciu o jej formę, zachowane fragmenty wystroju i wyposażenia, a także dostępne materiały ikonograficzne. Ponadto w opracowaniu zawarto charakterystykę ogrodu barokowego, ale także próbę wskazania konkretnych wzorców i impulsów artystycznych, które mogły mieć wpływ nie tylko na powstanie pawilonu, ale też całego założenia ogrodowego. Na końcu pracy ujęte zostały główne wytyczne do rewitalizacji pawilonu ogrodowego.

Ochrona zabytków jest niezwykle trudnym zagadnieniem w ramach którego konieczne jest wykorzystanie wiedzy z wielu dziedzin, takich jak historia sztuki, umiejętności konserwatorskie oraz przepisy prawa. Jest to również temat bardzo obszerny, ze zróżnicowaną specyfiką dla różnych typów zabytków, na przykład zabytków architektury. Praca ma na celu porównanie sytemu ochrony zabytków architektury w Polsce i Anglii na podstawie ustawodawstwa. Poprzez analizę aktów prawnych wskazuje podobieństwa i różnice w obu systemach i stara się wskazać elementy których wzajemna implementacja mogłaby przyczynić się do polepszenia procedur ochrony zabytków zarówno w Polsce, jak i w Anglii.

Praca licencjacka dotyczy założenia pałacowo – parkowego w Goszczu i porusza dwa aspekty związane z tym obiektem. Pierwsza część koncentruje się na architekturze rezydencjonalnej, dawnych ogrodach i parku w Goszczu. W pracy zaprezentowano źródła piśmiennicze i ikonograficzne oraz opracowania dotyczące wsi i rezydencji. Zreferowano historię Goszcza i założenia pałacowo – parkowego. Osobnym zagadnieniem byli właściciele pałacu, czyli rodzina von Reichenbach. W niniejszej pracy licencjackiej wykorzystano też rysunki F. B. Wernera do rekonstrukcji pierwszego założenia pałacowo – ogrodowego w Goszczu. Jeden z rozdział dotyczył samych terenów ogrodowych i parkowych w Goszczu. Opisano i zanalizowano architekturę obecnego założenia Reichenbachów. Sporo miejsca poświęcono prawdopodobnemu architektowi Karlowi Martinowi Frantzowi oraz rokokowym sztukateriom w pałacu. W pierwszej partii pracy zastosowano głównie analizę stylistyczno – porównawczą. Drugą część pracy poświęcono rewitalizacji zespołu pałacowo – parkowego w Goszczu. Opisano wcześniejsze i obecne działania mające na celu zagospodarowanie dawnej siedziby Reichenbachów. Podano też definicje związane z rewitalizacją takie jak np. rewaloryzacja i rewitalizacja. W tej pracy licencjackiej opisano i zanalizowano nie tylko unikatowe założenie pałacowo - parkowe na Dolnym Śląsku, ale zwrócono przy części rewitalizacyjnej uwagę na trudny współczesny los dawnych rezydencji śląskiej szlachty.

Celem niniejszej pracy jest próba przyjrzenia się polskiemu współczesnemu komiksowi, cieszącemu się obecnie coraz większym zainteresowaniem. Dowodem tego są liczne badania naukowe, interpretacje i festiwale. Temat jest interesujący dla badaczy kultury, ponieważ stawia szczególne wymagania dotyczące różnorodnych obszarów twórczości i sytuuje się na pograniczu różnych form przekazu - ikonicznego i werbalnego. Próba konfrontacji ze współczesnym komiksem polskim nie jest łatwym zadaniem, gdyż nie istnieje jednolite „środowisko komiksowe”. Komiks Polski w XXI wieku jest bardzo różnorodny. Rozpoczynam od stanu badań, gdzie podaję źródła, stan wiedzy, materiały wydane do tej pory, związane z gatunkiem komiksu. Stanowią one niezbędny punkt wyjścia do moich dalszych analiz i wniosków. Następnie w rozdziale pierwszym pokrótce przedstawiam historię komiksu w ogóle. Wymieniam pozycję najbardziej zapamiętane przez historię oraz mające największy wpływ na dalszy rozwój tego gatunku. Skrótowo charakteryzuję omawiane utwory, uwzględniając ówczesne tło kulturowe oraz rynek sztuki. W rozdziale drugim próbuję przyjrzeć się zagranicznemu komiksowi XXI wieku. Najpierw w Stanach Zjednoczonych, następnie we Francji i Belgii, oraz Czechach oraz przechodzę do rodzimego dorobku w ramach tej dziedziny artystycznej. W kolejnym rozdziale koncentruję się na najważniejszych cechach polskiego komiksu. Badam jego historię, źródła zjawiska, które umownie można nazwać „współczesnym komiksem polskim” (lata 80., 90.) oraz okres rozkwitu, który przypada na lata 2000-2003. Następnie przechodzę do analizy komiksu XXI wieku, starając się przy tym uchwycić różnorodność obecnych w nim tematów. Szczególnie koncentruję się na tych, które dominują lub rozwinęły się w przeciągu ostatnich szesnastu lat na polskiej scenie komiksowej, czyli na komiksie historycznym i autobiograficznym. Tym samym nakreślam nurty, które są współcześnie podejmowane przez polskich twórców komiksu. Podejmuję też rozważania na temat technik i języka komiksu, który korzysta często z tych samych kodów co film, literatura i sztuki wizualne, będąc przy tym autonomicznym medium. Badam relacje, jakie zachodzą na rynku polskim między tymi sztukami. Następnie swoje badania przenoszę na nową formę, która „wykluła się” w polskim komiksie XXI wieku, a mianowicie na komiks internetowy. Wychodząc od stanu wiedzy w komiksie przeprowadzam analizę wybranych utworów, takich jak: "Przygody na bezludnej wyspie", Macieja Sieńczyka, "Profesora Anderwsa" Dominika Szcześniaka, i Grzegorza Pawlaka (na podstawie opowiadania Olgi Tokarczuk) i komiksu: "Podgląd", autorstwa Daniela Chmielewskiego i Marcina Podolca. Na podstawie tych komiksów chcę przedstawić różnorodność językową, stylistyczną i w zakresie technik kompozycyjnych, która powstała w Polsce na przestrzeni ostatnich szesnastu lat. Dzięki analizie współczesnych komiksów polskich XXI wieku ustalam również jakie są charakterystyczne cechy i problematyka rodzim

W pracy została przedstawiona problematyka związana z poszczególnymi etapami rozwoju przestrzennego i architektonicznego Kamieńca Ząbkowickiego, w aspekcie historycznym i architektonicznym, począwszy od roku 1096 do czasów nam współczesnych. Dzieje miejscowości, do II wojny światowej, zostały podzielone na trzy okresy, w których dominującą rolę odgrywała budowla, wokół której skupiona była osada: warownia Brzetysława II, klasztor, najpierw augustiański a później cysterski i pałac Marianny Orańskiej. Po wojnie rozwój urbanistyczny Kamieńca Ząbkowickiego postępował, zachowując jednak średniowieczny układ przestrzenny. Analiza tych przemian nastąpiła w nawiązaniu do Trzebnicy jako miasta, rozwijającego się, podobnie jak Kamieniec Ząbkowicki, przy klasztorze cysterskim. W pracy zaprezentowane zostało szerokie spektrum literatury przedmiotu wzbogacone archiwaliami, materiałami ikonograficznymi i kartograficznymi

Najważniejsze miejsce pośród tematów podjętych w pracy pełni fotografia w jej początkowym okresie istnienia, która została tutaj najobszerniej zaprezentowana. Miasto, jego zabudowa, a ściślej jego rynek są drugim z kluczowych tematów tej pracy. Jednym z ważniejszych rozdziałów rozpatrywanych tutaj stanowi działanie istniejące jeszcze zanim fotografia powstała. Opiera się ono na działaniu fotografów nakierowanym na zmianę rzeczywistości ukazanej na fotografii na sposób zamierzony przez wykonawcę zdjęcia w celu wywołania określonego efektu. Jest nim obrazowanie, które jak dotąd nie znalazło szerszego zainteresowania i jest mniej znane. Po zbadaniu zjawiska okazało się, że na tych wczesnych obrazach fotograficznych zjawisko było popularne i dosyć licznie występujące. W pracy tej zaprezentowane zostały ponadto wybrane fragmenty dziejów rozwoju fotografii na świecie oraz wkład polaków żyjących wówczas na terenach nieistniejącej Polski oraz poza jej dawnymi granicami w doskonalenie fotografii. Proces rozchodzenia się fali fotografii profesjonalnej lokalnie, na Śląsku, uszeregowanej chronologicznie został zaprezentowany w osobnym rozdziale. W pracy tej podjęta została również próba ukazania cech charakterystycznych fotografii ulicznej w początkowym okresie jej rozwoju, które związane są z aspektami technicznymi oraz artystycznymi. Fotografia uliczna jest dziedziną na tyle pobliską fotografii miejskiej, że wytwory obu odmian fotografii zostały wykorzystane w pracy jako materiał badawczy. Kolejną i ostatnią częścią pracy jest badanie głównego placu miejskiego, rynku, którego obraz wykonany w początkach istnienia fotografii stanowić może w dniu dzisiejszym źródło pomocne w porównaniu z obrazem współczesnym. Precyzyjne zestawienie obrazów poszczególnych części rynku z początku istnienia fotografii z obrazem współczesnym stwarza możliwość ustalenia stopnia niezachowania budowli tworzących pierzeje rynkowe miast wybranych na przestrzeni wieku z okładem. A tym samym oceny utraty jego dawnego architektonicznego klimatu i historycznej wartości. Dokonana jest tutaj również ocena jakie wydarzenia miały największy wpływ na taki właśnie stan rzeczy. Okres czasu rozpatrywany w pracy został ograniczony z jednej strony momentem wynalezienia fotografii, z drugiej zaś – wyjściem fotografii z etapu pionierskiego i jej umasowieniem, którego umowną granicę pełni początek pierwszej wojny światowej. Obszar geograficzny z kolei ogranicza się do domyślnie przyjętego terenu ziem przynależnych do Śląska. Wybór badanych rynków miejskich z terenu Śląska został podyktowany dostępnością materiału fotograficznego z okresu wczesnej fotografii.

Głównym tematem pracy jest ikonografia mebli barokowych, rokokowych i empirowych, która stała się źródłem ukazania ewolucji jaką przeszły meble od XVII do początków XIX wieku. W celu uzupełnienia wiadomości i wskazania początków niektórych popularnych później sprzętów, praca rozpoczyna się krótką historią meblarstwa obejmującą czasy od starożytności do renesansu. Epoki, które stanowią główny temat pracy obejmują osobne rozdziały w których znajduje się opis najpopularniejszych wówczas mebli z uwzględnieniem ich konstrukcji, materiałów oraz technik zdobniczych wśród których znajduje się m.in. markieteria i laka europejska. W każdej epoce znalazło się również miejsce na omówienie kilku z najwybitniejszych ebenistów, który mieli znaczący wpływ na rozwój meblarstwa poprzez zastosowanie nowych technik lub form. Pojawiają się takie nazwiska jak Andre Charles Boulle, Charles Cressent czy Jean Henri Riesener Główną część pracy stanowią podrozdziały poświęcone ikonografii. Znajdują się tam obrazy, grafiki i rysunki z przedstawieniami mebli ułożonymi w miarę możliwości chronologicznie i tematycznie, w taki sposób, aby wyraźnie zaprezentować różnice zachodzące w poszczególnych meblach. Analiza ikonografii mebli pozwoliła nie tylko na zaobserwowanie ewolucji mebli, ale dostarczyła również kilku ciekawych wniosków odnośnie roli jaką meble pełniły we wnętrzach oraz w malarstwie, a zwłaszcza w portretach.

Celem mojej pracy była próba ustalenia czy miasto Chocianów jest miastem średniowiecznym czy nowożytnym? Hipoteza zakładała, że może być to miasto nowożytne. Postawiłam również inne pytania badawcze np.Czy powstanie osady ma związek z budową średniowiecznego zamku? Dlaczego to miasto jest tak wyjątkowe? Co odróżnia go od innych miast? Jakie czynniki wpłynęły na jego architekturę? Na początku zgromadziłam literaturę i z badałam historię miasta oraz pałacu w Chocianowie. Opisałam mapy począwszy od najstarszej na której znajduje się miejscowość, a kończąc na I połowie XX wieku. Dzięki temu pozyskałam istotne informacje m. in. o kształtowaniu się tego terenu i miasta na przestrzeni wieków, czasu pojawienia się wsi i miasta pierwszy raz na mapach, strukturze przestrzennej. To samo zrobiłam z ikonografią. Opisałam również historię miasta, kościoła, pałacu wraz z zabudowaniami i ogrodem. Przedstawiłam pochodzenie nazewnictwa miejscowości oraz przemiany zamku, a później pałacu jakie nastąpiły na przestrzeni dziejów. Aby uzyskać odpowiedzi na wyżej postawione pytania przeprowadziłam badania, które polegały na zastosowaniu metody porównawczej miasta Chocianów z miastem średniowiecznym Górą Śląską oraz z miastem nowożytnym Rawiczem na podstawie zgromadzonego materiału kartograficznego, ikonograficznego oraz źródeł i literatury. Porównanie to miało na celu wyłapanie, najistotniejszych cech typowego miasta średniowiecznego oraz nowożytnego i porównanie ich z cechami jakie posiada Chocianów. Przeprowadziłam także badania terenowe, które polegały na penetracji piwnic kamienic, mieszczących się w rynku. Ich celem było znalezienie najstarszych fundamentów. W oparciu o te badania ustalono z jakiego okresu pochodzi obecna zabudowa rynku i kiedy nastąpiła lokacja miasta. Na końcu przedstawiłam swoje wyniki badań i wnioski.

Średniowieczna wrocławska dzielnica żydowska była jedną z największych i najbardziej zasymilowanych gmin judaistycznych w naszej części Europy. Kres żydowskiej obecności we Wrocławiu, na blisko 200 lat, przyniósł 1453 rok, kiedy to na fali nastrojów antyheretyckich większość członków gminy została spalona na stosie lub wypędzona z miasta. Niniejsza praca stanowi podsumowanie wyników badań nad Średniowieczną dzielnicą żydowską we Wrocławiu i przekrojową analizę jej recepcji w dalszych, historyczno-kulturalnych dziejach miasta, ze szczególnym uwzględnieniem współczesności. Opracowanie zostało podzielone na cztery główne działy: pierwszy jest podsumowaniem wyników badań historycznych, archeologicznych i kulturowych nad średniowieczną dzielnicą żydowską we Wrocławiu; drugi odnosi się do średniowiecznej, chrześcijańskiej percepcji dzielnicy; trzeci analizuje żydowskie, przedwojenne odniesienia kulturowe w stosunku do średniowiecznej gminy, natomiast czwarty traktuje o percepcji dzielnicy we Wrocławskiej kulturze najnowszej. Zebrany materiał odnoszący się do recepcji dzielnicy pozwala wysnuć wniosek, że na przestrzeni historii Wrocławia, kulturowe odwołania do obrazu gminy i jej zagłady służyły w dużej mierze celom integracji tożsamościowej, zarówno społeczności żydowskiej jak i ludności chrześcijańskiej. Zostaje postawione także pytanie o symboliczne znaczenie dzielnicy we wrocławskiej kulturze najnowszej, naznaczonej piętnem całkowitej wymiany zamieszkującej go ludności.

Praca stanowi próbę rozpoznania i skatalogowania budowli reprezentujących styl międzynarodowy w architekturze dawnej prowincji Niederschlesien w latach 1927-1938. Wychodząc od zarysu sytuacji historycznej i gospodarczej ówczesnych Niemiec, w dalszych rozdziałach koncentruje się na lokalnej architekturze utrzymanej w duchu stylu międzynarodowego i Neues Bauen. Prezentuje projekty i realizacje z Dolnego Śląska w kontekście przemian społecznych w Europie i nowych tendencji w budownictwie. Porusza kwestie ochrony prawnej, stanu utrzymania budynków i recepcji społecznej wybranych realizacji. Wskazuje, jak rozpowszechniały się nowoczesne wzorce w małych miejscowościach i skąd obecność znakomitych architektów na prowincji. Przedstawione budowle zostały pogrupowane typologicznie, począwszy od osiedli mieszkaniowych – bezpośredniej odpowiedzi na problem miast w omawianym okresie; po obiekty sportowe i rekreacyjne – ważny element nowej polityki Rzeszy. Praca stanowi przyczynek do szerszych badań.

Tematem pracy magisterskiej jest aspekt społecznego zaangażowania w twórczości Joanny Rajkowskiej, artystki, której działania mają swoją genezę w krytycznym nurcie sztuki polskiej. Projekty artystki są silnie powiązane z życiem i społecznymi problemami jednostki, a jej działania artystyczne czerpią inspirację bezpośrednio z ludzkiego współistnienia, sytuacji politycznej i gospodarczej polskiego społeczeństwa. Odbiorca tejże sztuki, jest w stanie zauważyć liczne, bezpośrednie związki z rzeczywistością, która go otacza, a także sytuacją polityczno-społeczną. Prowadząc działania w przestrzeniach publicznych artystka rezygnuje z informacyjnej roli sztuki oraz z dążenia do ukazywania zintensyfikowanych treści na rzecz przejrzystej i prawdziwej relacji, a także ukazania niektórych sytuacji, układów czy wydarzeń życiowych. Sztuka stała się narzędziem pertraktowania i renegocjowania przemian w społecznej rzeczywistości. Inspirowana ruchami społecznymi w sposób umowny otrzymała rasę, płeć, wyznanie religijne i orientację seksualną. Wszystkie te założenia pozwalają nazwać Joannę Rajkowską nazwać „artystką zaangażowaną”. Jej postawa jest być może jedną najbardziej konsekwentnych i spójnych w dzisiejszej sztuce polskiej. Od samego początku jej celem było wyjście w przestrzeń publiczną, w świat. Główną koncepcją Rajkowskiej jest przeświadczenie o tym, że zarówno kultura jak i sztuka, są w mocy realnie wpływać na życie mieszkańców, a także stać się mechanizmem społecznych i ideologicznych transformacji. Niniejsza praca jest owocem moich zainteresowań i prób odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób sztuka odpowiada na obecne w Polsce zmiany kulturowe oraz polityczne, jak demaskuje mechanizmy funkcjonowania kultury konsumpcyjnej, zaznacza miejsce jednostki w tejże kulturze, a także jak budowana jest w niej tożsamość . Konflikt związany z relacją sztuki i zmiany społecznej ma swoją długotrwałą historię. Przed zmianą ustroju sztukę zaangażowaną w Polsce często kojarzono głównie z silnie zideologizowaną sztuką okresu socrealizmu. Obciążona bezkompromisowymi i doktrynalnymi koncepcjami, pozornie zaangażowana politycznie, nie pociągała za sobą zmiany społecznej (rozumianej w kategoriach nowatorstwa czy rozwoju). Po przemianach 1989 roku sytuacja ta wyraźnie się zmieniła. Na polskiej arenie artystycznej pojawili się artyści tacy jak Libera, Klaman czy Kozyra, odtąd określani mianem twórców polskiej sztuki krytycznej i zaangażowanej . Wśród nich odnaleźć możemy także Joannę Rajkowską, której w dużej mierze poświęcona jest praca.

Celem pracy jest analiza aspektów urbanistycznych i architektonicznych we wrocławskim mieszkalnictwie wielkopłytowym w latach 1960-93. Pierwszy rozdział opracowania zawiera streszczenie w języku polskim. W rozdziale Podano 2 literaturę pomocniczą. Problem sytuacji geopolitycznej miasta Wrocławia po II wojnie światowej została opisany w rozdziale 3. Rozdział 4 zawiera krótką charakterystykę powojennych rozbudowy i rekonstrukcji miasta, w tym plany budowy nowych mieszkań i osiedli. Historia pracowni architektonicznej - Miastoprojekt jest ujęta w rozdziale 5 i kolejny rozdział o architekcie Witoldzie Jerzym Molickim jest z nim powiązany. Plebiscyt "Dom roku" jest temat rozdziału 6, w którym przedstawia budynki, które wygrały tę nagrodę. Rozdział 8 zawiera informacje techniczne na temat konstrukcji wielkopłytowej z podziałem na typy. Również historia włączyła się do niego konstrukcja wielkopłytowa w Polsce i Europie. Następny rozdział zawiera opis 3 osiedli wykonanych w technologii wielkopłytowej - Popowice, Szczepin i Przyjaźni, wszystkie zaprojektowane przez Witolda Molickiego w studiou Miastoprojekt. Analiza ich funkcjonalności i użyteczności po 30 i więcej latach jest tematem rozdziału 10. Rozdział podsumowujący wszystkie zalety i wady tego typu osiedli zostały opracowane.

Głównym celem pracy było przedstawienie historii kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Rybniku. Jest to jedna z najstarszych parafii w regionie, gdyż jej początki sięgają XII wieku. Praca składa się z czterech części. W pierwszym rozdziale omówiono dzieje rozwoju osadnictwa na terenach dzisiejszego Rybnika oraz przynależności terytorialnej i strukturalnej miasta w kontekście przemian historycznych zachodzących na terenie Górnego Śląska. Przedstawiono także historię przekształcania małej rybnickiej osady w ważny ośrodek grodowy, a następnie w wyróżniające się rangą miasto, zaznaczając w tym procesie działania i rolę kolejnych rybnickich włodarzy. Drugi rozdział zawiera treści dotyczące uwarunkowań geograficznych Rybnika mających wpływ na jego rozwój gospodarczy i handlowy. Przedstawia charakterystykę mieszkańców rybnickiej osady, trudniących się głównie rybołówstwem, co wynikało z naturalnego uwarunkowania tych ziem – licznych stawów i rzek, ale także pracujących w innych rozwijających się zawodach i branżach, tworzących nowe pracownicze społeczności. W tym rozdziale przedstawiono także proces rozbudowy i tworzenia nowej formy przestrzennej Rybnika, który uzyskał już prawa miejskie. Rozdział trzeci poświęcony został kwestii religii chrześcijańskiej i jej rozwoju w mieście. Odnosi się także bezpośrednio do powstania parafii pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Szczególne miejsce w tym rozdziale zajmuje opis kościoła, który powstał na terenie tejże parafii. Przedstawione są jego dzieje w poszczególnych epokach, aż do dnia dzisiejszego oraz jego architektura. W ostatnim, czwartym, rozdziale pokrótce opisano dwie podobne (pod względem architektury i historii) świątynie – kościół pod wezwaniem Świętych Apostołów Filipa i Jakuba w Żorach oraz kościół pod wezwaniem świętego Wawrzyńca w Rybniku – Ligocie.

Architektura uzdrowiskowa w Europie rozwijała się na terenach bogatych w tworzywa balneologiczne tj. wokół: leczniczych źródeł wód mineralnych, peloidów i gazów leczniczych i posiada swój odrębny, rozpoznawalny charakter. Elementem tej czytelnej rozpoznawalności są obiekty zabudowy balneologicznej i uzdrowiskowej, czyli obiekty związane z działalnością kuracyjną, takie jak: domy zdrojowe, zakłady przyrodolecznicze, łazienki borowinowe, pijalnie wód mineralnych, hale spacerowe, Rozwój architektury zdrojowej poszczególnych miejscowości determinowały także trendy w architekturze, przemiany społeczno-polityczne i odkrycia medyczne w Europie.Celem pracy była analiza procesu rozwoju i przemian architektury uzdrowiskowej w Europie. Zadano pytanie badawcze: w jakim stopniu przemiany były odzwierciedleniem ówczesnych trendów estetycznych, a w jakim przemiany te miały podłoże społeczne. Badania własne pokazały, że uzdrowiska przeszły drogę od leśnego źródła, przez elitarne letnie rezydencje dla szlachetnie urodzonych, aż do ośrodków służących wszystkim warstwom społecznym z dominującym budownictwem masowym. Architektura uzdrowiskowa tworzona była dla ludzi i zaspokajała ich potrzeby estetyczne i społeczne. Na przestrzeni lat budynki o przeznaczeniu terapeutycznym i towarzyskim przeznaczone dla wszystkich kuracjuszy, w przeciwieństwie do prywatnych obiektów dla wybranych, podkreślających status i wzorowanych na reprezentacyjnej architekturze dworskiej, stawały się powszechne, służąc „autoprezentacji” szeroko pojętej klasy mieszczańskiej, zyskując cechy funkcjonalne.

Intencją pracy licencjackiej jest analiza utworu filmowego Leni Riefenstahl „Triumf woli” i jego interpretacja w kontekście artystycznym i historycznym. Najważniejsze pytanie badawcze, na które starano się odpowiedzieć dotyczyły sklasyfikowania tego obrazu jako gatunku filmowego. Ponadto intencją było ukazanie „Triumfu woli” na tle kinematografii Trzeciej Rzeszy, a także udzielenie odpowiedzi na pytanie czy i w jaki sposób film ten pod względem artystycznym czerpał z dorobku niemieckiej kinematografii

Celem pracy magisterskiej jest przedstawienie motywu roweru jako źródła inspiracji dla sztuki XXI wieku. W pierwszej kolejności opracowania została opisana historia powstania rowerów, a także omówiono poszczególne przykłady malarskie oraz rzeźbiarskie znane z historii sztuki, które prezentują tematykę rowerową. Prace są świadectwem na to, że rower był inspiracją dla artystów na przestrzeni wieków. Pierwszy rozdział pracy dotyczy wpływu roweru na współczesną architekturę, opisane są przykłady architektoniczne, włączając wolnostojące budynki użyteczności publicznej, aranżację wnętrz, jak również małą architekturę oraz infrastrukturę, czy przykłady kształtowania przestrzeni publicznej pod kątem rowerzystów. Drugi rozdział poświęcony jest analizie dzieł współczesnych zarówno artystów polskich, jak i artystów pochodzących zza granicy, którzy inspirację twórczą czerpią z motywu roweru. Dzieła o paralelnym temacie zostały potraktowane wybiórczo i podzielone są ze względu na rodzaj przedstawienia: malarstwo, rysunek, grafikę, fotografikę oraz rzeźbę i instalację. Trzeci rozdział odnosi się do szeroko pojętej kultury, czerpiącej natchnienie z motywu roweru, szczególnie skoncentrowano się na sztuce ulicznej, ekologicznej jak też użytkowej. W przedostatnim rozdziale wyodrębniony został osobny podrozdział związany z wydarzeniami kulturalnymi skupionymi wokół roweru. W kolejnym fragmencie pracy zostały opisane poszczególne wydarzenia kulturalne i wystawy wyłącznie organizowane w Polsce oraz dzieła polskich artystów, traktujące o tematyce związanej z rowerem. Współcześni artyści przedstawiają, nawiązują i korespondują z tematem rowerowym, posługując się wieloma technikami sztuk wizualnych. Praca przedstawia ogromny wpływ i inspirację motywem roweru na współczesne dzieła sztuki, a wybrane dzieła reprezentują wiele sfer oraz dziedzin sztuki w celu podkreślenia inspiracji motywem roweru na wielu płaszczyznach na wielką skalę.

Praca magisterska poświęcona jest symbolice koloru w filmach Davida Lyncha. Celem niniejszej pracy jest analiza symboliki kolorów w wybranych dziełach. Reżyser ma dość specyficzne podejście do wizualnego układu swoich filmów. David Lynch zwraca wiele uwagi na szczegóły wizualne, ponieważ każdy film zawiera w sobie zaszyfrowaną informację, podaną przez symbolikę. Główna hipoteza: David Lynch stosuje podobne palety kolorów, żeby stworzyć unikalny i rozpoznawalny styl reżyserski. Teza ta obejmuje elementy wizualne kompozycji i paletę kolorystyczną. Zapewnia spojrzenie na to, jak reżyser wykorzystuje kolor w celu opowiedzenia historii. Wybrane dzieła Davida Lyncha (Blue Velvet, Twin Peaks: Ogniu krocz ze mną, Zagubiona Autostrada, Mulholland Drive, INLAND EMPIRE) powinny ujawnić, jak wybór palety kolorów tworzy nie tylko uznany rozpoznawalny styl reżysera, ale także pomaga odbiorcy zrozumieć treść filmu. Wymienione powyżej filmy zostały zanalizowane pod względem palety kolorystycznej, kompozycji, kontrastu i symbolizmu. Praca składa się z V rozdziałów. Każdy rozdział odnosi się do konkretnego filmu. Głównym źródłem informacji był internet. Większość materiałów wykorzystanych w niniejszej pracy powstała w języku angielskim. Niestety ilość i jakość materiałów w języku polskim na temat reżysera i jego twórczości nie jest imponująca. Lwia część tekstów akademickich związanych z interpretacją filmów Lyncha próbuje odnieść się do psychoanalizy Zygmunta Freuda i Jacquesa Lacana, co nie jest przydatnym dla niniejszej pracy. Ogólnie rzecz biorąc istnieje dużo literatury, dotyczącej twórczości Davida Lyncha, ale żaden tekst nie obejmuje problematyki znaczenia kolorów w filmach reżysera i wykraczają poza zakres danej tematyki. Ważnym problemem dla badaczy twórczości Lyncha stanowi fakt, że reżyser unika wszelkich komentarzy na temat swoich filmów. Z tego powodu praca magisterska powstała w oparciu o założenie Rolanda Barthesa, że autor jest tylko narzędziem dla powstania dzieła, i nie jest interpretatorem swojego utworu. Każdy film Lyncha można odczytać z własnego punktu widzenia, nie uwzględniając przy tym opinii autora.