Intencją pracy licencjackiej jest analiza utworu filmowego Leni Riefenstahl „Triumf woli” i jego interpretacja w kontekście artystycznym i historycznym. Najważniejsze pytanie badawcze, na które starano się odpowiedzieć dotyczyły sklasyfikowania tego obrazu jako gatunku filmowego. Ponadto intencją było ukazanie „Triumfu woli” na tle kinematografii Trzeciej Rzeszy, a także udzielenie odpowiedzi na pytanie czy i w jaki sposób film ten pod względem artystycznym czerpał z dorobku niemieckiej kinematografii

Architektura "brzmiąca", będąca głównym przedmiotem pracy, jest przykładem pojawiającego się współcześnie zjawiska koincydencji różnych dziedzin sztuki. Autor podejmuje próbę analizy współczesnej architektury wybranych sal koncertowych pod względem zawartych w ich strukturze swoistych elementów symbolicznych odwołujących się do dźwięku lub muzyki. Opisy konkretnych przykładów obiektów architektonicznych należy traktować jako rodzaje interpretacji, dążących do uchwycenia reguły funkcjonowania i określonych zabiegów formalnych powiązanych z symbolem dźwięku. Ostateczny cel niniejszej pracy stanowi próba wyjaśnienia na podstawie przeprowadzonych analiz ogólnego pojęcia „muzyczności” w sztuce, odnoszącego się nie tylko do architektury, lecz posiadającego cechy pozwalające na stosowanie go w opisie każdego dzieła plastycznego.

W pracy skupiono się przede wszystkim na analizie architektury pawilonu ogrodowego, starano się zrekonstruować pierwotny wygląd budowli i określić jej miejsce w ogrodzie. Informacje te są punktem wyjścia do analizy historii, datowania obiektu oraz próby przypisania jego autorstwa. Ważnym aspektem poruszanym w pracy jest wskazanie właściwej funkcji budowli w oparciu o jej formę, zachowane fragmenty wystroju i wyposażenia, a także dostępne materiały ikonograficzne. Ponadto w opracowaniu zawarto charakterystykę ogrodu barokowego, ale także próbę wskazania konkretnych wzorców i impulsów artystycznych, które mogły mieć wpływ nie tylko na powstanie pawilonu, ale też całego założenia ogrodowego. Na końcu pracy ujęte zostały główne wytyczne do rewitalizacji pawilonu ogrodowego.

Niniejsza praca licencjacka dotyczy dwóch odlewów gipsowych, Apoksjomenosa oraz Chłopca z Dzbankiem z kolekcji Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego. Celem pracy było przede wszystkim zebranie informacji o odlewach i ich pierwowzorach. W kolejnym rozdziale omówiona została historia kolekcji Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego. Następnie przybliżona została historia zaginionego oryginału Apoksjomenosa oraz rzymskiej kopii Apoksjomenosa z Muzeum Watykańskiego. W kolejnych trzech podrozdziałach opisane zostały zachowane do dzisiejszych czasów posągi przedstawiające atletów czyszczących swoje ciało za pomocą skrobaczki, bądź też czyszczących samą skrobaczkę. Rozdział czwarty został poświęcony gipsowemu odlewowi z Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego, a rozdział piąty jego porównaniu z oryginałem. Rozdział siódmy rozpoczął się przywołaniem mitów o Narcyzie, Ganimedesie i Antinousie w celu porównania przedstawienia oraz atrybucji postaci do Chłopca z Dzbankiem, ponieważ badacze wciąż nie potrafią ustalić, kogo tak naprawdę przedstawia. W następnych rozdziałach opisany został kolejno oryginał z Muzeum Watykańskiego, odlew z Muzeum Uniwersyteckiego i w podsumowaniu, tak jak w przypadku Apoksjomenosa, przedstawione zostały podobieństwa i różnice pomiędzy tymi dwiema rzeźbami. Na końcu pracy znalazło się ogólne podsumowanie zebranych wiadomości oraz wnioski.

Praca licencjacka dotyczy założenia pałacowo – parkowego w Goszczu i porusza dwa aspekty związane z tym obiektem. Pierwsza część koncentruje się na architekturze rezydencjonalnej, dawnych ogrodach i parku w Goszczu. W pracy zaprezentowano źródła piśmiennicze i ikonograficzne oraz opracowania dotyczące wsi i rezydencji. Zreferowano historię Goszcza i założenia pałacowo – parkowego. Osobnym zagadnieniem byli właściciele pałacu, czyli rodzina von Reichenbach. W niniejszej pracy licencjackiej wykorzystano też rysunki F. B. Wernera do rekonstrukcji pierwszego założenia pałacowo – ogrodowego w Goszczu. Jeden z rozdział dotyczył samych terenów ogrodowych i parkowych w Goszczu. Opisano i zanalizowano architekturę obecnego założenia Reichenbachów. Sporo miejsca poświęcono prawdopodobnemu architektowi Karlowi Martinowi Frantzowi oraz rokokowym sztukateriom w pałacu. W pierwszej partii pracy zastosowano głównie analizę stylistyczno – porównawczą. Drugą część pracy poświęcono rewitalizacji zespołu pałacowo – parkowego w Goszczu. Opisano wcześniejsze i obecne działania mające na celu zagospodarowanie dawnej siedziby Reichenbachów. Podano też definicje związane z rewitalizacją takie jak np. rewaloryzacja i rewitalizacja. W tej pracy licencjackiej opisano i zanalizowano nie tylko unikatowe założenie pałacowo - parkowe na Dolnym Śląsku, ale zwrócono przy części rewitalizacyjnej uwagę na trudny współczesny los dawnych rezydencji śląskiej szlachty.

Praca ma na celu przedstawienie wytycznych do rewitalizacji zamku w Siedlisku. W pracy przybliżone zostały dzieje obiektu na tle historii całego regionu. Ponadto przeprowadzono analizę architektoniczną założenia wraz z jego rozwarstwieniem. Na podstawie zachowanych źródeł ikonograficznych dokonana została również rekonstrukcja zamku z roku 1944, w celu przedstawienia stanu całego kompleksu w jego ostatecznej formie. Następnie zobrazowano obecny stan obiektu, który w zestawieniu z poprzednim pokazał ogrom strat jak i posuwającą się dewastację. Głównym celem niniejszej pracy, jest zaprezentowanie autorskiego planu rewitalizacji założenia zamkowego w Siedlisku, który zakłada częściową obudowę obiektu z nadaniem nowych funkcji jego poszczególnym częściom. Omówiono przy tym trzy możliwe warianty rewitalizacji zamku oraz istniejące już plany obiektu. Nowa koncepcja rewitalizacji uwzględnia wytyczne Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków odnoszące się do założenia, oraz obecną sytuację powoli rozwijającej się turystyki regionu.

Praca jest próbą stworzenia pierwszego monograficznego opracowania kaplicy pw. św. Jerzego, mieszczącej się w pałacu w Gorzanowie. Porusza zagadnienie historii powstania arystokratycznej rezydencji, opisuje jej przebudowę, jak i okoliczności fundacji kaplicy przez Johanna Friedricha von Herbersteina. Zawiera opis dekoracji sztukatorsko-malarskich znajdujących się w kaplicy, próbuje odtworzyć ich pierwotny wygląd, wskazać źródła inspiracji i artystyczne analogie, a także odczytać program ikonograficzny. Porusza również problem autorstwa i datowania przedstawiając nową koncepcję opartą na powiązaniu z dekoracjami w kościele parafialnym pw. św. Marii Magdaleny w Gorzanowie. Praca stanowi zbiór materiałów, które mogą posłużyć do zrekonstruowania opisywanego obiektu. Dopełnieniem opracowania są ilustracje przedstawiające między innymi archiwalne fotografie, a także współczesne zdjęcia obrazujące aktualny stan kaplicy pałacowej.

Praca dotyczy polskiego artysty - Franciszka Starowieyskiego (1930-2009) badany okres zamyka się w latach 1950 – 2000. Twórca zajmował się przede wszystkim projektowaniem plakatów (był przedstawicielem Polskiej Szkoły Plakatu) ale także tworzeniem obrazów sztalugowych, projektów scenografii i kostiumów. W pracach Starowieyskiego badacze doszukują się wątków surrealistyczno – barokowych. Celem pracy jest próba stworzenia monografii - nakreślenie sylwetki Starowieyskiego oraz specyfiki twórczości artystycznej. W rozdziale pierwszym zostanie zawarty stan badań dotyczący ogólnych zagadnień związanych z surrealizmem oraz jego odmianą występującą na terenie Polski. Natomiast zasadnicza część rozdziału skupiona będzie na tekstach odnoszących się do twórcy i jego wielorakich działań artystycznych w dziedzinie plakatu, grafiki i Teatrów Rysowania. W kolejnej części omówiona zostanie geneza, specyfika i problematyka nurtu surrealistycznego oraz jego recepcja w Polsce.Rozdział trzeci zostanie poświęcony przedstawieniu sylwetki Franciszka Starowieyskiego, poprzez zaprezentowanie jego biogramu i scharakteryzowanie cech stylu charakterystycznego dlań. Omówienie będą technik twórcze, którymi się posługiwał, język artystyczny i zindywidualizowane zabiegi stylistyczne. W rozdziale czwartym będzie mowa o dziele głównym. Zostanie ono dokładnie opisane i przeanalizowane w przedstawionych wcześniej kontekstach wraz z próbą interpretacji treściowej obrazu. W kolejnym z podrozdziałów będzie także mowa o genezie powstania, inspiracjach, schemacie i ogólnym funkcjonowaniu formy, jakimi były Teatry Rysowania.Następny rozdział, to część poszerzająca konteksty dla dzieła głównego, poprzez omówienie wybranych dzieł Starowieyskiego oraz nakreślenie pozycji artysty i jego twórczości na tle działań artystów polskich oraz międzynarodowych.Tekst zamknie podsumowanie pracy i przedstawienie wyników podjętych badań dotyczących artysty, dzieła głównego i jego sztuki. Będzie to jednocześnie refleksja nad stopniem realizacji podjętego tematu.

Tematem niniejszej pracy licencjackiej, pisanej pod kierunkiem profesora Jana Harasimowicza, jest epitafium Nikolausa Jenkwitza-Posadowskiego z 1537 r., autorstwa nieznanego wrocławskiego artysty, pierwotnie znajdujące się w kaplicy Pfintzigów w kościele św. Elżbiety we Wrocławiu. Jest to pierwsza monografia tego dzieła, które mimo wysokiej klasy artystycznej dotychczas wspominane było jedynie w opracowaniach zbiorowych oraz artykułach problemowych. Założeniem pracy jest prezentacja i rewizja dotychczasowych ustaleń, pochodzących z literatury przedmiotu, przeprowadzona przy użyciu analizy formalnej i porównawczej oraz kwerendy archiwalnej, co umożliwi ukazanie epitafium Nikolausa Jenkwitza-Posadowskiego w kontekście specyficznej społecznej i politycznej sytuacji Wrocławia w XVI wieku. Praca obejmuje stan badań, opis oraz cztery rozdziały. Pierwszy z nich stanowi wprowadzenie do problematyki epitafiów i skrótowo prezentuje tło historyczne i kulturowe szesnastowiecznego Śląska, stojącego u progu zmian, które przyniosła Reformacja. Rozdział drugi prezentuje okoliczności powstania epitafium Nikolausa Jenkwitza-Posadowskiego ze szczególnym uwzględnieniem biografii fundatora. Rozdział trzeci składa się z analizy formalnej ze wskazaniem wzorców oraz interpretacji programu ideowego epitafium, ze szczególnym uwzględnieniem wydźwięku teologicznego przedstawienia. Ostatnia część jest próbą zaprezentowania epitafium Jenkwitza-Posadowskiego na tle szesnastowiecznego malarstwa śląskiego, uwzględniającą zagadnienia atrybucji i recepcji. Pracę dopełniają bibliografia, spis ilustracji oraz ilustracje. Epitafium Nikolausa Jenkwitza-Posadowskiego zdaje się dziełem niesłusznie dotychczas pomijanym, czemu niniejsza praca ma nadzieję, choć w minimalnym stopniu, przeciwdziałać.

Praca dotyczy opery Bunt Żaków Tadeusza Szeligowskiego, z roku 1951. Jej celem jest zbadanie zawartych w dziele treści ideologii socrealizmu oraz omówienie korelacji sztuk plastycznych i muzycznych. W pracy zawarte zostały analizy libretta, scenografii i muzyki. Ponadto omówiono historię opery, socrealizmu w sztuce, oraz sylwetki twórców Buntu Żaków.

Kolekcja odlewów gipsowych, znajdująca się w zbiorach Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego powstawała od początku XIX wieku. Gromadzona przez lata, na początku XX wieku liczyła ponad 500 sztuk, jednak obecnie zachowało się ich jedynie 39. Celem pracy "Odlewy gipsowe rzeźb antycznych z kolekcji Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego - posągi Ateny i Eirene z Plutosem" było omówienie dwóch odlewów gipsowych, znajdujących się w zbiorach Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego oraz ustalenie ich pierwowzorów antycznych. Odlew Eirene z Plutosem powstał, najprawdopodobniej w Monachium, w latach siedemdziesiątych XIX wieku i jest niemal idealną kopią greckiej rzeźby Eirene z Plutosem wykonanej przez Kefizodotosa. Atena, wykonana prawdopodobnie w Berlinie, pojawiła się we wrocławskiej kolekcji między 1877 a 1891 rokiem i wzorowana była na dwóch rzeźbach - Atenie Lemni Fidiasza i Atenie Giustiniani. Pierwowzory wrocławskich odlewów można umieścić w ramach czasowych okresu klasycznego w rzeźbie greckiej (około 480 - 323 p.n.e.). Kolekcja odlewów gipsowych, chociaż nie jest już jedną z największych, nadal jest ważną częścią zbiorów Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego.

Około 1800 roku Częstochowa była małym miastem, w którym wyróżniał się klasztor Paulinów na Jasnej Górze i odległe od niego o około półtora kilometra Stare Miasto. W ciągu XIX wieku Częstochowa nie tylko rozbudowała się jako ośrodek pielgrzymkowy, ale także, co jest mniej znane, jako prężny zespół przemysłowy. W pracy prezentuję obraz urbanistyczny i architektoniczny Częstochowy z przełomu XIX i XX wieku z odniesieniem do wcześniejszych przemian. Zmiany urbanistyczne i administracyjne dokonane w latach 20. XIX wieku – to jest wytyczenie Alei Najświętszej Maryi Panny, budowa ratusza oraz poprowadzenie przez Częstochowę kolei warszawsko-wiedeńskiej – zapoczątkowały proces rozwojowy miasta oraz zdefiniowały główne elementy krystalizujące jego obraz, widoczne do czasów współczesnych. Praca składa się z trzech zasadniczych rozdziałów, z których każdy podzielony jest na kilka podrozdziałów. Na początku przedstawiam istotne fakty historyczne dla przybliżenia ogólnego obrazu miasta. Pokrótce opisuję najważniejsze elementy struktury przestrzennej miasta utworzone w pierwszej połowie XIX wieku, które stanowią bazę dla dalszych procesów rozwojowych Częstochowy. Szczególną uwagę zwracam na połączenie Starej i Nowej Częstochowy, co będzie miało kluczowe znaczenie dla moich późniejszych rozważań i analizy tematu pracy. W kolejnym rozdziale prezentuję analizę czterech dzielnic, jakie wytworzyły się w strukturze miasta na początku XX wieku, których odrębność wynika z pełnionych przez nie funkcji oraz ze zróżnicowania urbanistyczno-architektonicznego. Jest to dzielnica staromiejska, jasnogórska, fabryczna oraz reprezentacyjna. Zwracam także uwagę na tak zwany „wielki plan regulacyjny” z 1901 roku oraz na Wystawę Przemysłu i Rolnictwa z 1909 roku. W ostatnim rozdziale skupiam się na bliższym przedstawieniu kościoła Świętej Rodziny projektu Konstantego Wojciechowskiego – opisuję historię jego budowy, plan, wygląd oraz znaczenie dla Częstochowy w kontekście zaborów i rozwoju „stylu narodowego”. Częstochowa przed rokiem 1914 prezentuje się jako duże i prężne miasto, które dzięki wielu czynnikom zmieniło się z końcem XIX wieku, w porównaniu do lat początkowych tego stulecia. Dogodne warunki dla rozwoju przemysłu pomogły przeobrazić ten mały ośrodek miejski w znaczący punkt gospodarczy i miejski na mapie Królestwa Polskiego.

Tematem pracy jest rzymska architektura triumfalna okresu Cesarstwa. W omawianym czasie, w związku ze zmianą ustroju politycznego, sztuka zaczęła służyć władcom jako narzędzie propagandowe, co doprowadziło do wykształcenia się nowych typów budowli. W pracy zostały przeanalizowane pomniki zwycięstwa: łuki triumfalne, kolumny oraz trofea. Znalazły się tam informacje dotyczące genezy, wyglądu oraz zastosowanej ornamentyki. Budowle należące do architektury triumfalnej nie były dotąd omawiane jako osobny problem badawczy.

Praca powstała w celu zebrania istniejących źródeł, opisania i stworzenia wytycznych do koncepcji rewitalizacji barokowego pałacu w Piszkowicach. Podczas tworzenia publikacji wykorzystano metody badawcze formalno-porównawcze, kwerendę źródeł ikonograficznych i pracę w terenie.

Tematem niniejszej pracy jest rzymski portret oficjalny okresu panowania dynastii Julijsko - Klaudyjskiej. W pracy przedstawione zostaną wizerunki cesarzy rzymskich oraz wybranych członków ich rodzin, bezpośrednio z nimi związanych. Uwaga skupiona zostanie tutaj przede wszystkim na reliefie i rzeźbie, ponieważ to właśnie te przykłady pokazują największe zmiany jakie przeszedł w tym czasie portret władcy czy portret kobiecy.

Tematem niniejszej pracy jest analiza przedstawień Artemidy w sztuce greckiej. Wizerunek bogini był obecnym w każdym z okresów sztuki greckiej, zarówno w rzeźbie, jak i malarstwie wazowym. Praca obejmuje szeroki zakres starożytnej rzeźby greckiej – od okresu archaicznego do hellenistycznego, natomiast w przypadku malarstwa wazowego – od okresu geometrycznego do czarnofigurowego. Niniejsza praca składa się z wstępu, trzech rozdziałów, spisu ilustracji oraz spisu wykorzystanej literatury. Głównym celem pracy jest uporządkowanie wiedzy i dotychczasowego stanu badań na temat wizerunku Artemidy w sztuce greckiej. Ewolucja motywu bogini należy do jednego z najbardziej interesujących. Najstarsze wizerunki Artemidy pochodzą z już VII wieku p.n.e., dlatego niezwykle ciekawa jest zmiana sposobu przedstawienia postaci w przeciągu kilkuset lat. Bogini czczona była w wielu ośrodkach, często od siebie odległych i różnych, przez co pełniła różnorodne, czasami przeciwstawne funkcje, co również uwzględniane było w sztuce. Wizerunek Artemidy w sztuce greckiej nie został gruntownie przebadany i nie posiada bogatej literatury. Wiele zagadnień pozostaje nierozstrzygniętych, przez co wymaga dalszych, szczegółowych badań. Niniejsza praca ma na celu zaprezentowanie zmian w sposobie prezentowania bogini oraz wskazanie zależności z miejscem kultu Artemidy oraz z rozwojem sztuki greckiej. W pierwszym rozdziale zostaje opisany obszerny stan badań dotyczący przedstawień Artemidy w starożytnej rzeźbie greckiej i malarstwie wazowym. Stan badań zawiera zarówno publikacje dotyczące tylko rzeźby greckiej lub malarstwa wazowego, jak i opracowania ogólne, dotyczące szeroko rozumianej sztuki greckiej. Wykorzystano również literaturę dotyczącą kultu Artemidy oraz mitologii greckiej. Część zasadnicza pracy składa się z dwóch rozdziałów. W jednym z nich zaprezentowane i opisane zostają liczne przykłady przedstawień Artemidy w starożytnej rzeźbie greckiej. Przeanalizowane zostały posągi (powyżej 150 cm), statuetki (poniżej 150 cm) i reliefy pochodzące z okresu archaicznego, klasycznego oraz hellenistycznego. W kolejnym rozdziale opracowano przedstawienia bogini, znajdujące się na greckich wazach. W badaniu wykorzystano naczynia pochodzące z okresu geometrycznego, czarnofigurowego oraz czerwonofigurowego. Wszystkie przykłady poddano analizie stylistycznej oraz porównawczej. Rozdział czwarty stanowi podsumowanie całości pracy. Zawiera informacje dotyczące obecnego stanu wiedzy, dotyczącego wskazanego tematu, oraz wskazuje wciąż niepewne kwestie. Ostatnie rozdziały stanowią spis ilustracji oraz wykorzystanej literatury.

Tematem niniejszej pracy jest analiza architektoniczna świątyni Amona w Karnaku. Główny rozdział poświęcony został przybliżeniu najbardziej spektakularnych zmian w architekturze świątyni Amona, dokonanych przez poszczególnych władców od początków jej budowy w okresie Średniego Państwa aż po schyłek Nowego Państwa. Omówiona została także sytuacjia religijno-kulturowa podczas początku budowy obiektu oraz wyjaśnienie zainteresowaniem kultem boga Amona. Praca została napisana w oparciu o literaturę oraz plany architektoniczne o czym mówi zawarty w niej stan badań. Dołączone zostały także plany rysunkowe poszczególnych obiektów oraz przebudów, a także zdjęcia obecnego wyglądu świątyni.

Praca licencjacka skupia się na scenach odnoszących się do gry na instrumencie w kontekście jej nauki, samodoskonalenia się, prób muzycznych lub wykonywania dzieł. Omawia ona dzieła malarskie przedstawiające "lekcje muzyki" - zarysowuje ich historię, analizuje pod kątem formalnym i ikonograficznym z porównaniem poszczególnych obrazów. Praca zawiera również wskazanie występujących między nimi podobieństw, czy też różnić. Dodatkowo przedstawia istniejące analogie między muzyką a malarstwem, wskazuje na związek obu tych dziedzin w teorii sztuki, ze szczególnym uwzględnieniem przełomu XIX i XX wieku. Opisuję również zagadnienie korespondencji sztuk. Zarysowuje historię obrazowania tematów muzycznych w malarstwie, ze szczególnym zwróceniem uwagi na ich rozwój w sztuce polskiej oraz różnorodność motywów muzycznych występujących w malarstwie. Praca prezentuje i omawia dzieła przedstawiające muzykujące pary, kilkuosobowe grupy muzykujące oraz zawiera analizę obrazów prezentujących jedynie jedną postać muzykującą.

Tematem niniejszej pracy licencjackiej są dwa odlewy gipsowe antycznych popiersi znajdujących się w kolekcji Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego: Popiersia Menelaosa oraz Popiersia Apolla Belwederskiego. Na podstawie bazy bibliograficznej opisanej w stanie badań zostały sformułowane pozostałe rozdziały. W tej części pracy zostały poruszone także problemy badawcze związane nie tylko z uzyskiwaniem informacji, ale także dotyczące treści zawartych w poszczególnych publikacjach. Kolejny rozdział został poświęcony opisowi historii kolekcji Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego, w którym zostały zawarte informacje dotyczące zmieniającej się formie instytucji, kolejnych dyrektorów oraz katalogów zawierających informacje o rozrastających się na przestrzeni lat zbiorach. Następna część pracy została poświęcona gipsowemu odlewowi popiersia Menelaosa oraz analizie zgodności z oryginałem, którym jest kopia rzymska znajdująca się w Loggia dei Lanzi we Florencji. Następnie, zachowując spójność treściową, znajduje się rozdział poświęcony rzeźbie hellenistycznej po czym następuje wyjaśnienie zagadnień związanych z kopią rzymską Grupy Pasquino. Część ta zawiera również podrozdział poświęcony ikonologii i ikonografii owej kopii, w którym został poruszony problem identyfikacji postaci do tej pory określanej jako Menelaos. Analogicznie została skonstruowana kolejna część pracy dotycząca odlewu popiersia Apolla Belwederskiego oraz okresu późnoklasycznego rzeźby greckiej. Następnie, w zakończeniu, zostały zawarte wnioski oraz postulaty badawcze, które podsumowują treść pracy. Na końcu został umieszczony spis bibliograficzny oraz ilustracje.