Praca jest analizą motywów muzycznych, występujących w twórczości Dantego Gabriela Rossettiego. Pierwszy rozdział skupia się na życiu artysty i postulatach Bractwa Prerafaelitów. Drugi rozdział traktuje o XIX- wiecznych koncepcjach muzyki oraz "podwójnym dziele sztuki". Trzeci rozdział zawiera opis i charakterystykę instrumentów muzycznych w obrazach Rossettiego oraz interpretacje poszczególnych jego dzieł. We wnioskach opisane zostały funkcje, jakie pełnią poszczególne instrumenty muzyczne w obrazach Rossettiego.

Zamość zajmuje w polskiej historii sztuki i świadomości szczególne miejsce. Jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych zabytkowych miast w Polsce, ale to jak je dzisiaj postrzegamy, zostało wykreowane w latach międzywojnia, gdy miasto miało stać się przyczółkiem polskości na granicy Kresów i ziem spornych. Tym z czego wyrastał w dwudziestoleciu międzywojennym mit miasta, była jego historia militarna, nierozerwalnie związana z historią Rzeczypospolitej i okresem jej największych sukcesów. Praca oscyluje wokół zagadnienia repolonizacji miasta, prób stworzenia z niego urbanistycznego pomnika, pamiątki po czasach I Rzeczypospolitej. Ważne są prowadzone w mieście w dwudziestoleciu międzywojennym prace rewitalizacyjne, którymi kieruje Jan Zachwatowicz - przywracanie renesansowego wyglądu kamienicom, ratuszowi, odtwarzanie bram miejskich pamiętających czasy Jana Zamoyskiego. Nie bez znaczenia dla międzywojennego Zamościa, jest to, że był miastem-twierdzą i pozostał nim w świadomości ówczesnego społeczeństwa, dlatego wielką rolę w mieście po 1918 roku odgrywały mury miejskie i pamięć o militarnej przeszłości. Wśród ważnych międzywojennych dokonań zamościan są poszukiwania polskich bohaterów, kultywowanie tradycji hejnału, czy poszukiwanie historycznego herbu miejskiego. Do ich swoistej sakralizacji przyczynił się Henryk Sienkiewicz, który na kartach „Trylogii” opisał oblężenie miasta w 1649 i w 1656 roku. Omawiany okres jest jednak ważny także ze względu na to, że Zamość przeżywał ówcześnie swój drugi renesans. Po czasach, gdy był twierdzą uwiezioną w pierścieniu murów, należało miasto uporządkować i rozbudować Na czas międzywojnia przypada więc szereg ważnych inwestycji, jak stworzenie parku miejskiego, ogrodu zoologicznego, budowa gmachów Ubezpieczalni, Banku Polskiego, szkół, domu czynszowego i reprezentacyjnych miejskich arterii. W swojej pracy opierałam się na materiałach z Archiwum Miejskiego w Zamościu, dokumentach, czasopismach, publikacjach historycznych oraz na wspomnieniach zamojskiej inteligencji tamtego okresu.

Temat mojej pracy licencjackiej dotyczy osoby śląskiego artysty, Piotra Szmitke, który pod koniec lat 80 zaistniał w obszarze sztuk wizualnych wprowadzając nowy nurt w sztuce jakim jest metaweryzm. Główna myśl metaweryzmu uznaję, że tworem artystycznym jest recepcja rzeczywistości. Definicja metaweryzmu neguje przyjęte dotąd postrzeganie sztuki, głosząc iż to nie sztuka naśladuje rzeczywistość lecz na odwrót, rzeczywistość naśladuje sztukę. W swojej pracy opisałam życiorys oraz postawę jaką przejawiał artysta od wczesnych prób malarskich, aż po tą w duchu dojrzałego metaweryzmu, którą artysta wyrażał licznymi manifestami. Głównym celem mojej pracy było wyjaśnić na czym polega termin „metaweryzm” i czym objawia się on w pracach artysty. Mimo, iż doktrynę metawerystyczną sformułowano dość dawno temu, nie jest ona jednak szeroko pojęta na gruncie sztuki współczesnej. Literatura dosyć oszczędnie opisuje zjawisko jakim jest metaweryzm, stąd moje podjęcie się tego tematu było również po to by wiedza i twórczość artysty nie uległy zapomnieniu.

Na temat pierwszego historycznego władcy Polski powstało wiele materiałów natury stricte historycznej, w przeciwieństwie do opracowań dotyczących ikonografii. Celem pracy było zgromadzenie istniejących wyobrażeń Mieszka I i Dobrawy Przemyślidki oraz analiza zmian, jakie w nich zachodziły na przestrzeni wieków, tego, jakie sceny najczęściej ukazywano oraz jakie typy przedstawień się wykształciły, którzy artyści mieli na to największy wpływ. Rozdział pierwszy pracy składa się z przybliżenia życiorysu Mieszka I i Dobrawy w oparciu o istniejące źródła historyczne, od kronik po współczesne opracowania. Drugi rozdział stanowi zbiór graficznych, malarskich i rysunkowych przestawień Mieszka I i Dobrawy tak samodzielnie, jak w i w scenach narracyjnych, wraz z analizą i komentarzem. Kolejny rozdział zawiera wyobrażenia w rzeźbie, w pierwszej kolejności Mieszka samodzielnie, następnie z Bolesławem Chrobrym, na końcu Dobrawą, z analizą i komentarzem. W następnym rozdziale przedstawione zostały podobizny na banknotach i monetach. Ostatni rozdział dotyczy wyobrażeń Mieszka i Dobrawy w kulturze popularnej. Pracę zamyka zakończenie zawierające podsumowanie i skrótową analizę zgromadzonych dzieł, ich różnic i cech wspólnych.

Praca zawiera zbiór przedstawień Popiela II i Piasta, omówienie ich pod kątem ikonografii oraz wskazanie dzieł, które wpływały na formę późniejszych przedstawień w kontekście tych właśnie władców. Dotyczy również zmian zachodzących w narracji legend tych dwóch kruszwickich władców.

Praca dyplomowa "Johann Franz de Backer jako malarz erudyta" jest pierwszym monograficznym opracowaniem korzystania ze wzorca przez flamandzkiego malarza, ma dowieść obycia twórcy w dorobku artystycznym ówczesnej Europy, a także przedstawić sposoby jakimi posługuje się artysta w wykorzystaniu tej wiedzy. Na podstawie zestawienia dzieł de Backera z osiągnięciami innych barokowych malarzy, z wyszczególnieniem Petera Paula Rubensa i po części Adriaena van der Werffa, dokonano próby dowiedzenia oryginalności dzieł artysty z jednoczesnym wskazaniem ukrytych elementów dzieł zaczerpniętych z kompozycji znanych ówcześnie mistrzów. Wynikiem analizy porównawczej jest uznanie de Backera oryginalnym twórcą, potrafiącym nadać swym dziełom unikatowy charakter z jednoczesną tendencją do stylizowania nieraz swych obrazów na dzieła Petera Paula Rubensa. Takie postępowanie wynika raczej z potrzeby swoistej autoreklamy swoich dzieł, wpisania się w poczet naśladowców wielkiego antwerpskiego mistrza. Owa maniera malarska była w tych czasach jak najbardziej pożądana. Biorąc pod uwagę kilka oryginalnych dzieł artysty jak "Odnalezienie zwłok Henryka Pobożnego", czy "Budzenie Amora" nie można odmówić artyście zdolności nadania swym dziełom oryginalnego charakteru, ekspresji i wyrazu. Tak więc świadome stylizowanie niektórych kompozycji na dzieła Petera Paula Rubensa wydaje się jak najbardziej możliwe. Jako podstawę do pracy posłużyły zachowane dzieła Johanna Franza de Backera z wyszczególnieniem kompozycji znajdujących się w kaplicy Elektorskiej przy kościele katedralnym pw. św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu, kaplicy Bł. Czesława przy kościele parafialnym pw. św. Wojciecha we Wrocławu, kościele filialnym pw. św. Bartłomieja w Uciechowie i kościele parafialnym pw. św. Jadwigi i Podwyższenia Krzyża Świętego w Legnickim Polu. Głównie na podstawie analizy formalnej, kontekstualnej i porównawczej tych kompozycji udało się ustalić nie tylko bardzo umiejętne wykorzystanie elementów innych dzieł przez malarza, ale także powiązania ideowe pomiędzy poszczególnymi obrazami i ich pierwowzorami.

Tematem mojej pracy jest epitafium Ludwiga von Pfintzinga i jego żony Anny, z domu von Tharnau, w kościele garnizonowym i parafialnym pod wezwaniem świętej Elżbiety we Wrocławiu. Praca jest przyczynkiem do analizy twórczości Friedricha Grossa, stojącego na czele największego warsztatu rzeźbiarskiego szesnastowiecznego Wrocławia. Epitafium Pfintzinga jest dziełem, na podstawie którego przedstawię zjawisko syntezy wpływów różnorodnych prądów artystycznych w działalności wrocławskich artystów. W swojej pracy zastosuję komparatystyczną i historyczną metodę badawczą oraz analizę literatury przedmiotu, są to bowiem metody najbardziej adekwatne do zadań, jakie sobie postawiłam. W pierwszym rozdziale prezentuję dokładny opis epitafium. Swoją uwagę zwracam na jego umiejscowienie, strukturę architektoniczną oraz zawarte w nim przedstawienia figuralne i ornamentalne. W rozdziale drugim przedstawiam dotychczasowy stan badań. Pierwsze wzmianki na temat epitafium odnalazłam w niemieckojęzycznej literaturze z XIX i XX wieku. Następnie informacje na jego temat znajdowały się w kolejnych polskich opracowaniach poświęconych sztuce Wrocławia lub kościołowi świętej Elżbiety. Cennym materiałem źródłowym jest także dokumentacja konserwatorska powstała w trakcie renowacji epitafium. W rozdziale trzecim staram się opisać sytuacje Śląska w XVI wieku. Skupiam się na realiach politycznych i ustrojowych tego okresu. Opisuję także rewolucję religijną, jaka miała wówczas miejsce na Śląsku, oraz jej konsekwencje, które w sposób wyraźny odbiły się na artystycznym obliczu Wrocławia. Rozdział czwarty poświęciłam prezentacji osoby Ludwiga von Pfintzinga, fundatora epitafium, oraz jego żony Anny, z domu von Tharnau. Skupiłam się w nim także na określeniu ich pozycji w dziejach obu rodów. Rozdział piąty stanowi część zasadniczą mojej pracy. Na przykładzie twórczości Friedricha Grossa, autora epitafium Ludwiga von Pfintzinga, staram się zaprezentować realia wrocławskiej rzeźby XVI wieku. Przedstawiam zarówno dzieła o uznanym autorstwie Grossa, jak i te atrybuowane artyście, starając się odnaleźć dla nich wzorce i źródła inspiracji. Omawiam także zmianę kręgu zainteresowań wrocławskich twórców, którzy około roku 1560 zaczęli w wyraźny sposób czerpać inspirację ze sztuki niderlandzkiej, zamiast – jak dotychczas – ze sztuki włoskiej. W rozdziale szóstym odczytuję zawarte w epitafium Ludwiga von Pfintzinga treści symboliczne i przybliżam ich znaczenie w świetle nowej, reformacyjnej nauki oraz humanistycznych nastrojów powszechnych w renesansowym Wrocławiu. Zakończenie stanowi podsumowanie pracy, przedstawienie wniosków, do jakich doszłam w trakcie jej pisania, oraz dezyderatów na przyszłość. Ostatnią część pracy stanowi bibliografia i aneks ilustracyjny, pozwalający lepiej zrozumieć poruszaną tematykę.

Tematem pracy jest analiza steli z domowej kapliczki, z reliefem przedstawiającym, Amenhotepa IV i Nefertiti z Muzeum Egipskiego w Berlinie, jako przykładu tak zwanej maniery amarneńskiej. Stela stanowi bardzo dobry przykład zmian religijno-obyczajowych w ówczesnym Egipcie, czego wyrazem jest wprowadzenie nowej maniery artystycznej. Zakres pracy obejmuje okres panowania Amenhotepa IV z XVIII dynastii, przypadający na drugą połowę wieku XIV p.n.e. Celem pracy jest uporządkowanie wiedzy i dotychczasowego stanu badań na temat okresu amarneńskiego. Twórczość artystyczna tego charakterystycznego okresu w dziejach starożytnego Egiptu, jest jednym z najbardziej interesujących, nieco kontrowersyjnych zagadnień badawczych w obrębie sztuki starożytnego Egiptu. Historia badań naukowych nad tym okresem rozpoczyna się w połowie XIX wieku, kiedy teren dawnej stolicy Amenhotepa IV, położonej w pobliżu obecnej wioski Tell el-Amarna stał się celem badań ekspedycji archeologicznych. Uczeni poznawali badany okres przede wszystkim przez liczne i różnorodne dzieła sztuki, ale także też przez zachowane dokumenty pisane, teksty religijne, administracyjne czy dyplomatyczne.

Praca dotyczy przedstawienia wytycznych do rewitalizacji założenia pałacowo-ogrodowego w Kamionnej (woj. dolnośląskie). Celem pracy jest opisanie istniejących planów zagospodarowania pałacu w Kamionnej oraz opisanie własnych koncepcji rewitalizacyjnych. Ponadto zostaje omówiona historia miejscowości wraz z budową założenia pałacowego. W pracy zawarta została także analiza architektoniczna z wyszczególnieniem fazy barokowej. Wysnute też zostały propozycje atrybucyjne, co do architekta - Christopha Hacknera.

Niniejsza praca jest pierwszym monograficznym opracowaniem budynku dawnej strzelnicy w parku pałacowym w Gorzanowie. Składa się ona z kilku części, a więc ze stanu badań dotyczącego strzelnicy, opisu obecnego wyglądu budynku oraz dwóch rozdziałów poświęconych historii zarówno Gorzanowa, jak i samego założenia pałacowo – parkowego. Następnie autorka próbowała zrekonstruować wygląd strzelnicy podczas kolejnych przebudów oraz przybliżyć prawdopodobne wzorce dla tych przemian. Ostatni, czwarty rozdział, poświęcono rewitalizacji dawnego budynku strzelnicy w Gorzanowie i jego przeobrażeniu w pijalnię wody źródlanej.

Pierwszy rozdział poświęcony jest celom pracy, metodom badawczym, materiałowi badawczemu i stanowi badań. W rozdziale drugim opisane są wybrane definicje semantyki i pól semantycznych ujętych w kontekście badań z zakresu historii sztuki. Trzeci rozdział odnosi się do przekładu, kategoryzacji i hierarchii terminów. Są w nim opisane takie aspekty przekładoznawstwa jak teoria przekładu, kategoryzacja terminów polsko i anglojęzycznych oraz wybrane techniki przekładu. Czwarty rozdział poświęcony jest szczegółowej analizie takich terminów jak zabytek, konserwacja, rewitalizacja, restauracja, rewaloryzacja, integracja oraz ich anglojęzycznych ekwiwalentów.

Niniejszą pracę rozpoczęto od historii miasta w XIX wieku. Następnie przedstawione zostaną czynniki, które w największym stopniu wpłynęły na przemiany przestrzenne Tarnowa. W tej części dokonano opisu rozszerzenia terytorialnego miasta, budowę kolei, powstanie nowego centrum, pozytywne wpływy stacjonowania wojska oraz budowli przemysłowych. Wymienione zostały nowoczesne inwestycje zaplanowane perspektywicznie przez radę miejską oraz burmistrzów, np. wodociąg, gazownia, elektrownia i linie tramwajowe. Następnie scharakteryzowano galicyjską ustawę budowlaną zastosowaną w Tarnowie oraz głównych architektów miasta, którzy decydowali o stylu wznoszonych budowli. Kolejną kwestią będzie niezrealizowany plan regulacyjny miasta. Większym wyzwaniem dla urbanistów było powiązanie komunikacyjne dzielnic. W pierwszym rozdziale znajdzie się charakterystyka topograficzna zróżnicowanego terenu, wytyczającego granice poprzez rzeki czy obniżenia gruntu. Układ topograficzny warunkuje kształt starego miasta. Osobny wątek został poświęcony głównej arterii miasta, czyli ulicy Krakowskiej, oś dróg wytyczona była już w średniowieczu i tworzyły ją szlaki handlowe. Charakterystyczne rozwidlenie dróg oplatających stare miasto zachowało się do XIX wieku i nie straciło na znaczeniu. Ulica Krakowska znajdowała się w południowej dzielnicy Strusina, a elementem krystalizacyjnym dla jej rozwoju był główny dworzec kolejowego. W kolejnym podpunkcie znajdzie się analizą rejonów miasta zróżnicowanych pod względem społecznym. Jedną z nich jest Zawale - dzielnica, która stała się nową, lepszą częścią miasta zamieszkaną przez elitę i obywateli wojskowych z reprezentacyjnym osiedlem willowym i parkiem miejskim. Pogwizdów zamieszkany był przez Żydów, a jego najważniejszą ulicą była ulica Lwowska. Dzielnica żydowska powstała od wschodniej strony starego miasta, znajdowały się tam synagogi, bożnice, szpitale, szkoły żydowskie i mykwa (łaźnia żydowska). Kolejny sektor to Zabłocie utworzone na terenach zalewowych. Dzielnica ta była najmniej zabudowana, zamieszkała w większości przez rolników i robotników. Dominantą tej części miasta stał się ogromny nowoczesny gmach więzienia i sądu. Największy obszar miasta zajmowała dzielnica Strusina, dzieląca się na południową i zachodnia, południowa część ze wspomnianą już ulicą Krakowską, natomiast część zachodnia była wynikiem przyłączeń do miasta okolicznych wsi i nie wyróżniała się znacząco. W pierwszej części pracy zamiarem autorki było udowodnić, że rozwój Tarnowa w latach około 1900 zawdzięcza się głównie radzie miasta i odważnym inwestycjom władz komunalnych. W drugiej części ukazano czynniki miastotwórcze, które ulepszyły tarnowską gospodarkę i sprawiły, że miasto zaczęło prężniej się rozwijać z uwzględnieniem ingerencji społeczności żydowskiej.Podjęto próby zbadania jak wielkie wpływy mieli Żydzi na rozwój miasta i w jaki sposób chcieli zaznaczyć swoją pozycję, a także odrębność w mieście budując mn. monumentalne założenie Nowej Sy