Najważniejsze miejsce pośród tematów podjętych w pracy pełni fotografia w jej początkowym okresie istnienia, która została tutaj najobszerniej zaprezentowana. Miasto, jego zabudowa, a ściślej jego rynek są drugim z kluczowych tematów tej pracy. Jednym z ważniejszych rozdziałów rozpatrywanych tutaj stanowi działanie istniejące jeszcze zanim fotografia powstała. Opiera się ono na działaniu fotografów nakierowanym na zmianę rzeczywistości ukazanej na fotografii na sposób zamierzony przez wykonawcę zdjęcia w celu wywołania określonego efektu. Jest nim obrazowanie, które jak dotąd nie znalazło szerszego zainteresowania i jest mniej znane. Po zbadaniu zjawiska okazało się, że na tych wczesnych obrazach fotograficznych zjawisko było popularne i dosyć licznie występujące. W pracy tej zaprezentowane zostały ponadto wybrane fragmenty dziejów rozwoju fotografii na świecie oraz wkład polaków żyjących wówczas na terenach nieistniejącej Polski oraz poza jej dawnymi granicami w doskonalenie fotografii. Proces rozchodzenia się fali fotografii profesjonalnej lokalnie, na Śląsku, uszeregowanej chronologicznie został zaprezentowany w osobnym rozdziale. W pracy tej podjęta została również próba ukazania cech charakterystycznych fotografii ulicznej w początkowym okresie jej rozwoju, które związane są z aspektami technicznymi oraz artystycznymi. Fotografia uliczna jest dziedziną na tyle pobliską fotografii miejskiej, że wytwory obu odmian fotografii zostały wykorzystane w pracy jako materiał badawczy. Kolejną i ostatnią częścią pracy jest badanie głównego placu miejskiego, rynku, którego obraz wykonany w początkach istnienia fotografii stanowić może w dniu dzisiejszym źródło pomocne w porównaniu z obrazem współczesnym. Precyzyjne zestawienie obrazów poszczególnych części rynku z początku istnienia fotografii z obrazem współczesnym stwarza możliwość ustalenia stopnia niezachowania budowli tworzących pierzeje rynkowe miast wybranych na przestrzeni wieku z okładem. A tym samym oceny utraty jego dawnego architektonicznego klimatu i historycznej wartości. Dokonana jest tutaj również ocena jakie wydarzenia miały największy wpływ na taki właśnie stan rzeczy. Okres czasu rozpatrywany w pracy został ograniczony z jednej strony momentem wynalezienia fotografii, z drugiej zaś – wyjściem fotografii z etapu pionierskiego i jej umasowieniem, którego umowną granicę pełni początek pierwszej wojny światowej. Obszar geograficzny z kolei ogranicza się do domyślnie przyjętego terenu ziem przynależnych do Śląska. Wybór badanych rynków miejskich z terenu Śląska został podyktowany dostępnością materiału fotograficznego z okresu wczesnej fotografii.

"Obraz katedry gotyckiej jako ważny składnik społeczeństwa średniowiecznego" to praca zawierająca szczegółowe analizy obrazów w treści których pojawia się wizerunek katedry gotyckiej oraz porusza temat społeczeństwa żyjącego w okresie średniowiecza. Zakres i problematyka pracy obejmuje epokę wieków średnich, zwłaszcza okres w którym wznoszono gotyckie katedry, od mniej więcej XIII wieku do XV wieku w Europie zachodniej. Analizy wiązały się ze zbadaniem ważnych aspektów życia człowieka doby średniowiecza. Nawiązano również do obrazów z katedrami gotyckimi stworzonymi w wieku XIX i XX aby pokazać zachwyt średniowiecznymi świątyniami gotyckimi u artystów tworzących w kolejnych stuleciach.

Celem mojej pracy była próba ustalenia czy miasto Chocianów jest miastem średniowiecznym czy nowożytnym? Hipoteza zakładała, że może być to miasto nowożytne. Postawiłam również inne pytania badawcze np.Czy powstanie osady ma związek z budową średniowiecznego zamku? Dlaczego to miasto jest tak wyjątkowe? Co odróżnia go od innych miast? Jakie czynniki wpłynęły na jego architekturę? Na początku zgromadziłam literaturę i z badałam historię miasta oraz pałacu w Chocianowie. Opisałam mapy począwszy od najstarszej na której znajduje się miejscowość, a kończąc na I połowie XX wieku. Dzięki temu pozyskałam istotne informacje m. in. o kształtowaniu się tego terenu i miasta na przestrzeni wieków, czasu pojawienia się wsi i miasta pierwszy raz na mapach, strukturze przestrzennej. To samo zrobiłam z ikonografią. Opisałam również historię miasta, kościoła, pałacu wraz z zabudowaniami i ogrodem. Przedstawiłam pochodzenie nazewnictwa miejscowości oraz przemiany zamku, a później pałacu jakie nastąpiły na przestrzeni dziejów. Aby uzyskać odpowiedzi na wyżej postawione pytania przeprowadziłam badania, które polegały na zastosowaniu metody porównawczej miasta Chocianów z miastem średniowiecznym Górą Śląską oraz z miastem nowożytnym Rawiczem na podstawie zgromadzonego materiału kartograficznego, ikonograficznego oraz źródeł i literatury. Porównanie to miało na celu wyłapanie, najistotniejszych cech typowego miasta średniowiecznego oraz nowożytnego i porównanie ich z cechami jakie posiada Chocianów. Przeprowadziłam także badania terenowe, które polegały na penetracji piwnic kamienic, mieszczących się w rynku. Ich celem było znalezienie najstarszych fundamentów. W oparciu o te badania ustalono z jakiego okresu pochodzi obecna zabudowa rynku i kiedy nastąpiła lokacja miasta. Na końcu przedstawiłam swoje wyniki badań i wnioski.

Przedmiotem pracy jest malarstwo ścienne średniowieczne powstałe w budowlach sakralnych i świeckich, jakie częściowo zachowało się i to które nie zachowało się na terenie Wrocławia i Torunia. Przedstawiono również stosunki handlowe oraz sytuację polityczną wyżej wymienionych miast. Dokonano także porównania malarstwa znajdującego się na tych obszarach. Temat został podjęty w celu uzupełnienia literatury oraz możliwości pogłębienia wiedzy w tym zakresie Praca jest oparta na literaturze znanych autorów z dziedziny malarstwa oraz historii miast: Wrocławia i Torunia. Przykładem użytej literatury przedmiotu jest publikacja między innymi Aleksandra Jankowskiego, Średniowieczne malarstwo ścienne na Śląsku u progu reformacji. Ikonografia – funkcje – styl, Bydgoszcz 2005, czy też Sztuka Wrocławia, pr. zb. pod red. T. Broniewskiego i M. Zlata, Wrocław – Warszawa - Kraków 1967. Wykorzystano również treść pochodzącą z czasopism między innymi autorstwa Jerzego Domasłowskiego, Malarstwo ścienne w toruńskich średniowiecznych wnętrzach mieszkalnych, Rocznik Muzeum w Toruniu, VIII, Toruń 1982. Celem pracy jest przedstawienie malarstwa ściennego znajdującego się we wnętrzach budowli sakralnych i świeckich, które omówiono pod względem zawartości treściowej, kolorystycznej, stylistycznej oraz stanu zachowania. Opisano również sytuację polityczno-gospodarczą obu miast. Dokonano również porównania malarstwa ściennego w oparciu o literaturę Alicji Karłowskiej-Kamzowej. Praca składa się z następujących części: wstępu, czterech rozdziałów, zakończenia, bibliografii, spisu ilustracji i zamieszczonych ilustracji. Rozdział 1. Malarstwo ścienne średniowieczne we Wrocławiu. Rozdział ten składa się z pięciu podrozdziałów: 1. 1 Częściowo zachowane malowidła w budowlach sakralnych Wrocławia. 1. 2 Zachowane malowidła w budowli sakralnej na obecnym obszarze administracyjnym miasta. 1. 3 Nie zachowane malowidła w budowlach sakralnych Wrocławia. 1. 4 Częściowo zachowane malowidła w budowlach świeckich Wrocławia. 1. 5 Nie zachowane malowidła w budowlach świeckich Wrocławia. Następny rozdział dotyczy drugiego wybranego miasta, zatem Torunia. Rozdział 2. Malarstwo ścienne średniowieczne w Toruniu. Rozdział ten składa się z trzech podrozdziałów: 2.1 Częściowo zachowane malowidła w budowlach sakralnych Torunia. 2.2 Częściowo zachowane malowidła w budowlach świeckich Torunia. 2.3 Nie zachowane malowidła w budowlach świeckich Torunia. Rozdział 3 Sytuacja polityczna i gospodarcza miasta Wrocław i Toruń, a ostatni jest Rozdział 4 Porównanie. Zakończenie, wnioski końcowe.

Jest to praca obejmująca tematykę sportu w malarstwie i plakacie polskim w dwudziestoleciu międzywojennym. Znajdują się w niej informacje o zależnością wojska a sportu w Polsce po drugiej Wojnie Światowej, a także informacje o stowarzyszeniu gimnastyczntm "Sokół", początkach i rozwoju plakatu, szczególnie sportowego. Poruszony został także temat formistów w sposób ogólny, dokładniej omówione zostały postacie poszczególnych artystów zajmującym się malarswem przedstawiającym tematykę konną, sporty górskie i zimowe, piłkę nożną, tematykę związaną z lotnictwem i światem podniebnym, olimpiadę oraz sporty popularne wsród zwykłych ludzi. Oddzielne rozdziały poświęcono Rafałowi Malczewskiemu i Vlastimilowi Hofmanowi.

Tematem niniejszej pracy jest próba rekonstrukcji wyglądu wnętrza pałacowego na Śląsku na przełomie XVII/XVIII w.. Rekonstrukcja ta będzie dotyczyć głównie elementów architektonicznych wnętrza. Poza zakresem pracy pozostawiono ogromny temat, jakim są wypełniające te wnętrza meble. Rekonstrukcja ta przeprowadzona zostanie na podstawie dokumentów, ikonografii i wybranych obiektów. Praca ta ma za zadanie przybliżyć czytelnikowi dość słabo do tej pory rozpoznany temat wnętrz pałacowych i dworskich tego okresu. Żeby jednak uniknąć powielania prac i opisów dużych królewskich pałaców i sztandarowych rezydencji książęcych postanowiono skupić się na obiektach, które takowych obszernych dokumentacji nie posiadają i tym samym podjąć próbę poszerzenia wiedzy dotyczącej tego tematu. Jako punkt wyjścia obrano omówienie źródeł, dzięki którym można będzie nakreślić zasady, jakimi powinno się kierować decydując się na rekonstrukcję).

Na mapie Dolnego Śląska bez wahania wskazać można najważniejsze w skali całej Europy założenie, którym jest dawne opactwo Cystersów w Lubiążu. Znajdziemy je w powiecie wołowskim, tuż przy prawym brzegu Odry, oddalone 54 km od Wrocławia. Niezaprzeczalnie najważniejszym obiektem dla Lubiąża jest oczywiście dawne opactwo oraz wchodzący w skład jego zabudowy kościół pw. św. Jakuba. Niegdyś, poza dwoma wieżami kościoła klasztornego, na horyzoncie wyróżniała się również sygnaturka wcześniej wspomnianego, barokowego kościoła pw. św. Jakuba, która ostatecznie nie przetrwała do naszych czasów. Ten niewielki, w porównaniu do ogromnego klasztoru kościół, przez wieki do dzisiaj – zupełnie pomijany przez badaczy, obecnie prawie zapomniany, nigdy nie doczekał się żadnej monografii charakteryzującej jego architekturę czy wyposażenie. Analiza historii, architektury czy znajdujących się w nim niegdyś dzieł malarskich i rzeźbiarskich stanowić będzie znaczącą część niniejszej pracy. Szczegółowo zapoznamy się z biografiami artystów, których dzieła wypełniały bogate wnętrza, literaturą, która jedynie wzmiankowała świątynię, która stanowi przedmiot tego opracowania. Istotny element stanowi bogaty opis aktualnego stanu badań nad zabytkiem oraz katalog ilustracji, w którym znajdziemy zbiór fotografii przedstawiających obiekt w czasach jego świetności wraz z nieistniejącym współcześnie ołtarzem i prospektem organowym. Zadaniem niniejszej pracy jest pogłębienie dotychczasowej wiedzy na temat tego zapomnianego i zaniedbanego przez lata obiektu.

Tematem rozprawy jest sztuka Mirosława Bałki w przestrzeni site-specific. W ramach pracy zaprezentowane zostały najważniejsze działania podjęte przez artystę in situ, łącznie z jego opus vitae – projektem zatytułowanym How It Is. Twórczość Mirosława Bałki w naturalny sposób ewoluuje od obszaru minimalistycznej rzeźby i instalacji w kierunku przestrzennych realizacji przygotowywanych specjalnie z myślą o konkretnym miejscu, w których doznania widza stają się materią dzieła. Porzucając wizualność na rzecz doświadczenia, Mirosław Bałka swoimi najnowszymi realizacjami w pełni wpisuje się w ponowoczesne tendencje w sztukach wizualnych. Dlatego też w pracy szczegółowo omówiona została sztuka instalacji site-specific, ze szczególnym uwzględnieniem historii tego zjawiska na tle przełomu postmodernistycznego. Przestrzenne realizacje Mirosława Bałki, pomimo, że sam autor nazywa je rzeźbami, zawierają w sobie wszystkie znamiona sztuki instalacji. W końcowym etapie rozważań przeprowadzona została prezentacja elementów materialnych i pozamaterialnych instalacji site-specific na przykładzie twórczości Mirosława Bałki. Analiza poszczególnych realizacji artysty wykazała ich instalacyjny charakter, opierający się na triadzie: materia, przestrzeń, widz. Jednocześnie w sztuce Mirosława Bałki, formie zawsze towarzyszy bogactwo treści, przejawiające się w skomplikowanej warstwie symboliczno-metaforycznej dzieła. Prace Mirosława Bałki są tym, o czym Arthur C. Danto mówi „ucieleśnione znaczenia” – niosą znaczenie, które wyraża się w formie.

Przedmiotem niniejszej pracy jest twórczość Piotra Wysockiego, artysty wywodzącego się z kręgu szeroko pojętej sztuki krytycznej. Zasadniczym celem jest przedstawienie dorobku artysty w odniesieniu do sztuki społecznej. Pierwsza część pracy odnosi się do genezy twórczości Wysockiego – przybliża pojęcie i historię sztuki wideo w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem spuścizny członków Warsztatu Formy Filmowej. Następnie wprowadzony zostaje termin sztuki krytycznej. Wyszczególnieni są artyści określani jako przedstawiciele tegoż kierunku. Dalej przybliżona jest pracownia Grzegorza Kowalskiego zwana Kowalnią. Kolejny rozdział zawiera skrótową biografię Piotra Wysockiego oraz analizę jego filmów w kolejności chronologicznej, począwszy od pierwszych studenckich projektów w pracowni Grzegorza Kowalskiego. Ostatni rozdział tłumaczy pojęcie sztuki społecznej i umieszcza sztukę Wysockiego w ramach tegoż pojęcia. Pracę podsumowano próbą odpowiedzi na pytanie, czy absolwenci Kowalni, w tym przede wszystkim Piotr Wysocki, wnoszą w świat sztuki coś więcej ponad wywołanie skandalu.

Miejskie kościoły parafialne są niewątpliwie jednymi z najważniejszych punktów w pejzażu miasta średniowiecznego. W opracowaniu przeanalizowane zostały trzy średniej wielkości miasta Dolnego Śląska lokowane w średniowieczu - Jawor, Jelenia Góra oraz Strzegom, ze szczególnym uwzględnieniem tego pierwszego, oraz rola, jaką pełniły w nich kościoły parafialne. Celem tej analizy jest przedstawienie miejsca fary w powstałym w średniowieczu układzie urbanistycznym oraz jej pozycji w wizerunkach oraz opisach miasta, pochodzących przede wszystkim z ery nowożytnej. Zadaniem niniejszej pracy jest również choćby cząstkowa odpowiedź na pytanie o czynniki, które uwarunkowały powstanie i formę kościoła parafialnego w średniej wielkości miasta na Dolnym Śląsku. Praca opiera się na analizie dotychczasowej literatury, materiałów źródłowych, ikonograficznych i kartograficznych oraz na wykorzystaniu nowszych technologii, m.in. LIDAR.

Praca magisterska "Malarstwo Horsta Antesa w kontekście Nowej Figuracji" ma za cel prezentację malarstwa niemieckiego artysty oraz nazwanie cech charakterystycznych dla twórczości z tego kręgu. Nie znaleziono żadnej publikacji naukowej dotyczącej tej twórczości w jezyku polskim. Materiał źródłowy dotyczacy artysty oraz innych twórców z kręgu Nowej Figuracji jest w wiekszości niemieckojęzyczny lub tłumaczony z angielskiego na niemiecki. Korzystano z katalogów wystaw, artykułów z gazet i magazynów sztuki oraz publikacji niemieckich historyków sztuki dostepnych w niemieckich bibliotekach. Bardzo dobrym źródłem informacji była monografia "Horst Antes" autorstwa amerykańskiego krytyka i historyka sztuki Donalda Kuspita. Praca składa się z dwóch rozdziałów. W pierwszym przedstawiono definicje Nowej Figuracji oraz wybranych przedstawicieli tego nurtu w Europie i USA. Z uwagi na bardzo szeroki kontekst, dokładniej omówiono tylko środowisko niemieckie z lat 40-tych i 50-tych XX-tego wieku, w tym pracownię drzeworytniczą HAPa Grieshabera w Akademii Sztuk Pieknych w Karlsruhe. Zaprezentowano również twórczość Willema de Kooniga oraz grupy CoBrA z racji wpływu jaki ci artyści mieli na omawianą sztukę. Rozdział drugi poświęcono malarstwu Antesa. Okres ujety w pracy został ograniczony do lat 1958-1983. Po tym czasie artysta odchodzi od figuracji. Twórczość malarza przeanalizowano dzieląc ją tematycznie i opisując w podrozdziałach. Przegląd obrazów z pogranicza informelu i figuracji debiutującego artysty osadza jego sztukę w omawianym kontekście. W dalszej części pracy poświęcono wiele uwagi nowemu wizerunkowi człowieka w obrazach Antesa. Jego Kopffussler (Głowonóg) staje się sztandarową figurą niemieckiej Nowej Figuracji i emblematem człowieka. W kolejnym podrozdziale przedstawiono jeden z ważniejszych motywów zgłębianych przez twórcę: Głowę, która staje się "pars pro toto", symbolem całego człowieka, niosącym wszystkie jego właściwości. Ponieważ Antes związał swój los z Italią i od kilkudziesieciu lat mieszka w swojej posiadłości Podere Sicellino w połowie drogi między Florencją a Sienną, podjęto analizę dzieł powstałych pod wpływem tej kultury. Tutaj wyraźnie eksploduje Nowa Figuracja. Dochodzi w nich do syntezy północnego dążenia do wyrazu z południową przejrzystością form. Pomimo tego, że praca poświęcona jest malarstwu, zaprezentowano również formy przestrzenne tzw. Wotywa, dobrze uzupełniają zagadnienia religijne eksplorowane w tym malarstwie. Horst Antes to również badacz z pasją etnografa. jego wyprawy do Nowego Meksyku i pobyt w rezerwacie u Indian Hopi wpłyneły w wielkiej mierze na ikonografię i tematy poruszane w twórczości. Z tego powodu w szóstym podrozdziale przybliżono kulture Indian Pueblo. Praca ta w sposób ograniczony prezentuje dorobek artystyczny Horsta Antesa i środowisko w obrębie którego oscylowała jego sztuka. Mimo tego podjeto próbę przedstawienia kluczowych zagadnnień i symptomów tej twórczości. Starano się wykazać i nazwać najważniej

Zgodnie z teorią Johna Ruskina, miasta stroją się i prezentują tym okazalej, im bardziej pragną ukryć swoje słabości . Stronnicy papiestwa, gwelfowie w sporze z procesarskimi gibelinami wykorzystywali obraz miasta, wedutę jak tarczę prezentującą potęgę stronnictwa papieskiego, jednocześnie skutecznie ukrywającą niedoskonałość włoskich civitatum. Poruszając się w sferze symboliki murów miejskich, bram, świętych patronów miast, prezentując dokonania gwelfickich mecenasów manifestowano i tworzono mit słusznej władzy. Sztuka malarska stała się narzędziem walki gwelfów, którzy wyprowadzili rywalizację z gibelinami daleko poza pola bitew i politykę wyrażaną par excellence w wojnach, traktatach czy ucałowaniu papieskich stóp . Malowany wizerunek miasta i jego wielkich obywateli stanowił propagandową, obrazkową wersję opowieści historycznej opłacanej przez polityków, a do realizacji przedstawień programów ideowych zatrudniano wysokiej klasy artystów. Dokonania Benedetto Bonfigli, Pinturicchio i wielu innych znakomitych malarzy okazały się równie skuteczne, jak wybudowana przez Michała Anioła brama San Miniato broniąca Florencji przed wojskami cesarskimi . W okresie rozkwitu włoskich Commune gwelfowie ze względów propagandowych zlecali realizację przedstawień programów ideowych, w których miasta i porty odznaczają się wytworną i bogatą architekturą i mają piękne i właściwe proporcje, zasługują na pochwałę . Architekturę Sieny i Perugii pokazano w ściśle określonym celu propagandowym tak, aby parafrazując Andrea Palladio i odnosząc jego traktat do czasów wcześniejszych - można było oczekiwać, że widzów spoglądających na wyimaginowane w obrazie miasto ogarnie zachwyt i podziw nad jego pięknem i urokiem . Zadaniem pracy jest przedstawienie przykładów realizacji programów ideowych przedstawień tworzonych przez gwelfów, które osadzały wątki narracyjne w krajobrazie miejskim. Na przykładzie dekoracji freskowej Kaplicy Priorów w Perugii oraz Biblioteki Piccolomini w Sienie praca ma za zadanie ukazać, że treść przedstawień, dobór bohaterów i powiązane z nimi tło przedstawień były starannie dobranym materiałem propagandowym realizującym politykę stronnictwa papieskiego i Kościoła Rzymskiego.

Przedmiotem pracy jest twórczość malarska oraz konserwatorska Wincentego Łukasza Mrzygłoda, który urodził się w 1884 roku, a następnie wychował na jednej z niewielkich wsi na Górnym Śląsku. Artysta ten, a następnie konserwator jako jeden był czynny przed wojną i po niej pozostał, aż do śmierci w roku 1952 przyjmując równocześnie obywatelstwo polskie. Ponieważ opracowanie składające się z dwóch części nie zawiera jednego biogramu Wincentego Łukasza Mrzygłoda, każdy z podrozdziałów został wzbogacony wiadomościami z jego życiorysu. Pierwsza część, która składa się z pięciu podrozdziałów omawia działalność artystyczną Łukasza Mrzygłoda. Chronologicznie, omówienie rozpoczyna się od wskazania na utożsamianie się artysty jako Górnoślązaka oraz od przybliżenia pierwszego z etapów edukacji artystycznej w warsztacie „ostatniego nazareńczyka” Juliana Wałdowskiego we Wrocławiu. Następnie, przedstawiony został drugi z etapów nauki pod okiem Eduarda Kaempffera oraz opisane zostały najbardziej rozpoznawalne franciszkańskie prace Mrzygłoda, a więc cyklu obrazów z auli Kolegium Serafickiego w Nysie oraz obraz dyplomowy Śmierć św. Franciszka. W trzecim podrozdziale zestawione zostały obrazy o tematyce religijnej i rodzajowej, jakie artysta tworzył przez całe życie. Czwarty podrozdział wyodrębnia portrety, które w zależności od sytuacji życiowej ukazywały braci franciszkanów, członków rodziny czy mieszczan. Ostatni fragment w tej części stanowią malowidła ścienne tworzone przez artystę, z pomocą syna Arnolda, w ostatnim etapie jego życia. Druga część pracy omawia twórczość konserwatorską Mrzygłoda, którą prowadził od 1932 roku będąc wówczas kierownikiem Warsztatu Restauracji Zabytków Prowincji Górnośląskiej w Nysie. Pierwszy z czterech rozdziałów tej części pracy, omawia organizację administracyjną oraz strukturę urzędu konserwatorskiego na terenie Górnego Śląska (Oberschlesien) przed drugą wojną światową. Drugi i trzeci podrozdział, są przybliżeniem środowiska konserwatorskiego oraz próbą wyjaśnienia tzw. kreatywności konserwatorskiej. Prace w części właściwej zostały podzielone na poszczególne kategorie: malarstwo sztalugowe, rzeźbę oraz malarstwo ścienne. Celem pracy jest uzupełnienie katalogu znanych dotychczas prac malarskich i konserwatorskich Mrzygłoda o nowe oraz wskazanie problematyki dalszego badania tego zbioru i drogi analizy wpływu obiektów restaurowanych i konserwowanych przez Mrzygłoda na jego twórczość malarską. Do zakresu pracy należy również przybliżenie dzisiejszej krytyki obiektów restaurowanych i konserwowanych przez Łukasza Mrzygłoda wynikającej z nagminnego, błędnego postrzegania artysty jako prowincjonalnego i niszowego amatora.

Działalność artystyczna Wojciecha Plewińskiego dostarcza intersujących odniesień – przydatnych w pracy badawczej, w zakresie tematyki zawartej w tytule niniejszego opracowania: „Człowiek we współczesnej fotografii, czyli o twórczości Wojciecha Plewińskiego”. W celu przeanalizowania wybranych cykli fotograficznych, ukazujących egzystencję społeczeństwa polskiego, jak i innych narodowości spoza tzw. ”Żelaznej Kurtyny” – żyjących w drugiej połowie XX-wieku – zastosowano metodę Erwina Panofsky’ego. oraz posiłkowano się wykładnią teorii Rolanda Barthes’a. Wnioski wypływające z przeprowadzonej analizy, odnoszące się do artystycznych i historycznych aspektów fotografii, z uwzględnieniem jej roli dydaktycznej oraz walorów poznawczych, zostały zawarte w końcowej części pracy.

Tematem przewodnim pracy jest funkcjonalność oraz charakterystyka zachodzących przekształceń architektoniczno-dekoracyjnych w pałacu w Piotrkowicach, położonego w regionie, przez który w średniowieczu przechodziły najważniejsze szlaki handlowe na Śląsku (Szlak Bursztynowy, Via Regia). Jednocześnie praca porusza niezwykle ważne wątki, takie jak: osadnictwo w regionie, zachodzące związki polityczno-religijne, przekształcenia architektoniczne i własnościowe, jak również problematykę rewitalizacji obiektu pałacowego i jego realizacji konserwatorskich. Tematyka pracy porusza również problem braku pełnej kontroli i pełnego zabezpieczenia architektury rezydencjonalnej w Polsce, zwłaszcza na poziomie administracyjnym i prawnym. Pałac w Piotrkowicach jest idealnym przykładem obiektu doprowadzonego do ruiny architektonicznej poprzez brak odpowiednich regulacji administracyjno-prawnych, które uchroniłyby budowle przed dewastacją. Szczegółowe zapisy, które regulowałyby powyższą problematykę, umożliwiłyby zabezpieczenie obiektów rezydencjonalnych przed dewastacją, nie są na tyle precyzyjne by spełniały swoją funkcję ochronną. Współcześnie na Dolnym Śląsku znajduje się około 200 obiektów rezydencjonalnych, które potrzebują pomocy na poziomie administracyjnym, tak aby nie zostały zdewastowane w stopniu uniemożliwiającym świetności. Wiele obiektów przetrwało Drugą Wojnę Światową, nie przetrwał jednak błędów powojennej administracji. Błędy, które przyczyniły się do takiego stanu rzeczy, to przede wszystkim traktowanie obiektów rezydencjonalnych na Śląsku jako budulca do odbudowy kraju, oraz przekazanie obiektów rezydencjonalnych pod w zarząd Państwowym gospodarstwom rolnym (1949-1993). Zła gospodarka własnościowa, sprzedaż obiektów na rynku wtórnym prowadzona bez konsekwencji administracyjno-prawnych skutkowała brakiem kontroli nad obiektami, co miało wpływ na nieodpowiednie zabezpieczenie przed warunkami atmosferycznymi. Przedstawiona problematyka, omówiona zostanie na przykładzie pałacu w Piotrkowicach Praca podejmuje również próbę rekonstrukcji historyczno-architektonicznej pałacu w Piotrkowicach. Przeprowadzone badania mogą stanowić zachętę dla potencjalnego inwestora, który na podstawie przygotowanej dokumentacji będzie mógł przystosować pałac do współczesnych potrzeb i pozwoli w przyszłości na rewitalizację budowli rezydencjonalnej. Doskonałym przykładem przeprowadzonej rewitalizacji, na podstawie przygotowanego w wcześniej zbioru informacji historycznej jest XIX wieczny pałac w Brzeźnie, znajdujący się w niedalekiej odległości od pałacu w Piotrkowicach. Pałac w Brzeźnie, który został zaadoptowany na cele rekreacyjno - hotelowo - gastronomiczne.

Celem pracy jest wskazanie złożoności problematyki aktu męskiego w kulturze i sztuce zachodnioeuropejskiej, ze szczególnym uwzględnieniem polskiej fotografii artystycznej. Temat aktu męskiego pomimo swojej bogatej genezy jest wyraźnie marginalizowany, a w rezultacie słabo opracowany. Praca została podzielona na trzy rozdziały. W pierwszym przedstawiłam zjawiska artystyczne zachodzące w naszym kraju od zakończenia II Wojny Światowej aż po wkroczenie w nowe millenium. Zaznaczyłam proces kształtowania się i znaczenia działań fotograficznych w tym okresie. Wspominam o obecności nagiego ciała w tych realizacjach. W kolejnym rozdziale przytaczam definicje aktu wskazując na poszczególne konteksty: historyczno – artystyczny, społeczno – kulturowy i polityczny. Przybliżam kwestię kryzysu męskości we współczesnej zachodniej kulturze systemu patriarchalnego. Podkreślam rolę feminizmu, który bezpośrednio przyczynił się do przywrócenia aktu męskiego na polu sztuki, również polskim. Piszę o koneksjach sztuki z pornografią. Ostatni rozdział zawiera liczne przykłady aktu męskiego na fotografiach artystów dobrze znanych i obecnych przez ostatnie dziesięciolecia na rynku sztuki jak również artystów młodego pokolenia.