Prof. Mieke Bal gościnią Wykładów im. Stanisława Pietraszki
Instytut Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego zaprasza na wykład prof. Mieke Bal, Multi-tentacled Time: On Urgency [Macki czasu: O pośpiechu], który poprzedzi projekcja eseju filmowego jej autorstwa, zatytułowanego It’s About Time! Reflections on Urgency (2020) [Najwyższy czas! Refleksje o pośpiechu].
15 maja, godz. 17.00
Oratorium Marianum
Pl. Uniwersytecki 1
Spotkanie w ramach serii - Wykłady im. prof. Stanisława Pietraszki
Wykład i dyskusja w języku angielskim.
Prof. Mieke Bal
Mieke Bal jest jedną z najbardziej wybitnych i znaczących współczesnych teoretyczek i krytyczek kultury, a także autorką esejów filmowych. Jej książki miały przełomowy charakter dla nauk o kulturze, sztuce i literaturze. Jest autorką ponad czterdziestu książek. Jej zainteresowania badawcze obejmują biblijny i klasyczny antyk, XVII-wieczną i współczesną sztukę oraz literaturę. Bliskie jej są też zagadnienia feminizmu, ekologii i problematyka tożsamości. W języku polskim ukazały się Narratologia. Wprowadzenie do teorii narracji, przekład zespołowy pod redakcją E. Kraskowskiej i E. Rajewskiej, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2012 oraz Wędrujące pojęcia w naukach humanistycznych. Krótki przewodnik, przeł. M. Bucholc, NCK, Warszawa 2012.
Multi-tentacled Time: On Urgency [Macki czasu: O pośpiechu]
Kiedy dziesiątki lat temu odkryłam ideę semiotyki, moja ekscytacja dotyczyła integracji filozofii (myślenie) i (bliskiej) analizy (działanie), a także oporu przeciwko esencjalizmowi mediów i ograniczeniom dyscyplinarnym, z ich metodologicznymi dogmatami. Semiotyka oferuje możliwość i narzędzia ułatwiające tę integrację, dzięki czemu moja pasja do obu tych dziedzin, z nauczaniem jako ważnym trzecim czynnikiem, mogła stać się zajęciem, które miało sens - używając semiotycznie istotnego wyrażenia, które należy traktować zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Po stronie filozofii, oprócz Spinozy, Bergsona i Deleuze'a, Theodor Adorno szczególnie towarzyszył mojemu myśleniu. To przywiązanie wynika z jego zdolności do połączenia rozsądku społeczno-politycznego z filozoficznym rygorem. Po stronie analizy i tworzenia sztuki jednak, ze względu na moją długotrwałą specjalizację w narratologii i moje zaangażowanie w feminizm, mitologiczna historia Kasandry uderzyła mnie jako antyczny przypadek #MeToo. Pozwoliło mi to stworzyć filmowy opis wątpliwości i zmagań postaci kobiecej, której samotność była wynikiem losu narzuconego przez jej pracodawcę, Apollina, którego propozycje seksualne odrzuciła. Widziała przyszłość, ale nigdy jej nie uwierzono.